Jörg Meuthen (AfD) over de staat van de Duitse politiek

Op 11 juni 2019 organiseerde Pro Flandria een lezing door prof. Jörg Meuthen, co-voorzitter van de Alternative für Deutschland (AfD). Een terugblik en enkele beschouwingen  over die avond.

Fanatisme van het centrum

Professor Matthias Storme verzorgde de inleiding op Jörg Meuthens lezing. Storme beweerde dat men in België weinig correcte informatie voorgeschoteld krijgt over de AfD. Los van de vraag of we het hiermee eens zijn, zo stelde Storme, is het belangrijk om onszelf te informeren buiten wat hij noemt het ‘fanatisme van het centrum‘. Hij bekritiseerde de bubbel van mainstream-media: die bubbel versterkt het risico dat iedereen die in zijn of haar denken buiten de mainstream treedt meteen een negatief etiket krijgt. ‘De discussie over Meuthen op zijn Duitse Wikipedia-pagina gaat voor driekwart over de Etikettenschwindel. Dat wil zeggen: over in welk hokje hij geplaatst moet worden. Wij zijn echter geen botanici die geobsedeerd zijn met het categoriseren van een plant – wij willen genieten van wat die plant ons te bieden heeft en in dit geval is het nu eenmaal geen plant.’

Storme besloot met de vaststelling dat het schijnbare ‘neutralisme’ van Duitsland het lot van de omringende landen en volkeren beïnvloedt. Hij benadrukte het belang van geo-economie, migratiepolitiek en handelspolitiek. Kan het lukken om met nationalisten van verschillende Europese landen een coherent verhaal te schrijven in het Europarlement? Vooralsnog zag Storme geen reden om daarover somber te zijn.

Verdoken groene televisiespots

Meuthen begon de avond met een beschouwing over de Duitse opkomst bij de Europese Verkiezingen. Eenenzestig procent was naar de stembus getrokken en de Groenen zijn gegroeid. Zij verleidden zowel conservatieven, sociaaldemocraten en communisten – volgens Meuthen vooral die kiezers uit de linkervleugels van mainstream-partijen. Hierbij benoemde hij het effect van ‘asymmetrische mobilisatie‘. TV-spots kosten veel geld en het budget van AfD is beperkt. Wat de mainstream-media doen, is veel zendtijd besteden aan Greta Thunberg, de beroemde Zweedse klimaatactiviste. Zo kan men impliciet groene propaganda maken zonder dit als ‘politiek’ te hoeven benoemen. Anders zouden de andere partijen dan ook recht op zendtijd opeisen. De groenen herdoopten de Europese Verkiezingen tot Klimawahl. Meuthen beschouwde dit als volslagen ridicuul en werd verrast door de kracht van dit frame: ‘Ik dacht, mensen zijn bezig met een betaalbare energierekening en het vinden van werk. Desondanks stemden ze massaal voor de onbetaalbare plannen van de Groenen…’

Hij gaf toe dat hij het zendbereik had onderschat van blue pill media –  opgeteld bij de groepsdruk die uitgaat van het religieus-puriteinse klimaatapocalypticisme, of beter gezegd: klimaateschatologie. Dit is  het denkbeeld dat alle landen en volkeren moeten samenkomen om dit onheil af te wenden; iets dat de leer in zich draagt van een groeiende, bureaucratische machine en bijbehorende technocratie. ‘Het voorstel om een economisch anti-koolstof beleid te voeren is onbetaalbaar voor een gemiddeld inkomen – ik nam het daarom niet serieus. Maar nu ben ik wakker geworden in een wereld waar ik een ketter ben: een niet-gelovige volgens de klimaatkerk.’

Mythe van klimaatconsensus

Vervolgens noemde Meuthen de onderzoeker John Cook en duidde hoe diens onderzoek is aangegrepen om de mythe te vestigen van een wetenschappelijke consensus over klimaatverandering: de uitspraak over een 97-98-procent consensus zou betrekking hebben op een ‘uitsnede van artikelen’ waaruit papers zijn weggelaten die helemaal geen positie innemen over de vraag of de mens de klimaatverandering veroorzaakt. Intussen heeft het etiket ‘klimaatontkenner’ volgens Meuthen bijna dezelfde lading als ‘Holocaustontkenner’ – eens besmeurd met dat stigma komt men in het vizier van activisten, of beter: de inquisitie van de klimaatkerk.

In 2005 voerde Merkel campagne voor minder bureaucratie en lagere belastingen. Ze won volgens Meuthen ‘met de hakken over de sloot’. In 2009 begon zij een links verhaal te verkondigen Dit zou ertoe leiden dat linkse stemmers thuisbleven en links opschoof naar radicaal-links. Dit zou dan weer het fanatisme van de klimaatemotie hebben aangewakkerd en de hype rond Greta Thunberg. Meuthen vatte haar boodschap als volgt samen: ‘Ik wil niet dat jonge mensen hoop hebben. Ik wil dat je handelt alsof je in paniek bent; alsof je in een crisis verkeert!’ Als dit je houding is, hoe is een evenwichtige democratische discussie dan nog mogelijk, vroeg Meuthen zich af.

Hier legt hij een verband met het boek Deutschland schafft sich ab, in 2010 gepubliceerd door de uitgespuwde sociaaldemocraat Thilo Sarrazin. Sindsdien blijkt Duitsland gepolariseerd rond immigratie en integratie. De mainstream-media en politici bezigen sedertdien de term alternativlos – Griekenland moest in de Eurozone blijven, de Europese Unie moest banken subsidiëren om ze te redden: too big to fail.

Europese bankdoctrine & de Duitse Atlas

Voor de Europese Centrale Bank (ECB) heeft Meuthen geen goed woord over: A country cannot tax itself into success; the ECB cannot print a country into wealth. De lage rente vermindert de waarde van het spaargeld. Indirect betaalt de spaarder zo voor het boven water houden van Zuid-Europa. Mario Draghi van de ECB wil Duitsland gebruiken als een Atlas die Zuid-Europa op zijn schouders draagt. Om deze missie te vervullen, ziet de ECB als verheven boven wetten en democratische instituties. De ECB herschreef het eigen mandaat om te garanderen dat geen enkel land de Eurozone hoeft te verlaten. ‘Dit is geen economisch beleid meer’, stelt Meuthen. ‘Dit is economische politiek!’ Helaas is de ECB niet onderworpen aan checks and balances. Nationale banken en nationale parlementen staan machteloos tegenover de ECB en het Europarlement gedraagt zich als een applausmachine.

Slechts de dreiging van een lidstaat om uit de Eurozone te stappen, kan de machtshonger van de ECB beteugelen. Deze dreiging betekent ook de onzekerheid van economische risico’s en dus polarisering. Inmiddels beheerst die polarisering in Duitsland al deze thema’s; van migratie en integratie tot de Eurozone en het klimaat. Mainstream-media en politici blijven er maar op hameren dat er geen alternatief zou zijn. Zo isoleren en marginaliseren ze de mensen die anders denken steeds meer.

Nood aan een nieuwe zuil

In deze context is een Nieuwe Zuil het enige levensvatbare alternatief. Helaas zijn Duitsers nog te collectivistisch ingesteld om die consequentie te trekken. Met een Nieuwe Zuil bedoel ik een netwerk waarin mensen elkaar treffen om vrij hun gedachten te bespreken zonder veroordeling, waar tevens sociale samenhang vorm krijgt en waar economische activiteiten worden ontplooid. Een Nieuwe Zuil geeft (nu nog) versplinterde individuen de kans om samen standvastig te staan tegenover de moralistische veroordeling door de buitenwacht, opdat mensen met realistische inzichten niet worden geruïneerd door de ‘deughegemonie’. De beginselen van zo’n Nieuwe Zuil zijn: steun, kennis en zelfvertrouwen, vrijheid van denken en cultureel rentmeesterschap.

Rechtse Duitsers willen nog steeds sociaal geaccepteerd worden, hoewel de slaagkans daarvan steeds kleiner wordt. Ouders waarvan mensen vermoeden dat zij AfD stemmen, worden vaak met de nek aangekeken wanneer zij hun kinderen aan de schoolpoort ophalen. Deze mentaliteit maakt het voor de AfD moeilijk om nieuwe leden en militanten te werven. De Duitse ziel hunkert naar collectivisme en naar goedkeuring. Hierdoor zullen AfD-aanhangers (voorlopig) niet de moed vinden om zich te verenigen in een Nieuwe Zuil, zelfs al zijn zij met miljoenen. Duitsers, het blijft een tragisch volk… Rechts zijn, waarmee ik in de context van Meuthens betoog bedoel: een in tradities geworteld en met landsgrenzen versterkt soeverein patriottisme, blijft in Duitsland taboe. Alleen al wegens de oorlogshistorie van het land en de protestantse inborst van de bevolking zijn veel Duitsers moralisten en collectivisten.

De mainstream-partijen zullen dichter tegen elkaar aanschurken. AfD zal almaar feller worden bestreden, zowel ideologisch als maatschappelijk. De uitsluiting zal zowel politiek als persoonlijk zijn. Mocht het parlement ooit iets goedkeuren dat aansluit bij de doelstellingen van het AfD, zal dit in de media worden verkocht als een succes van de mainstream-partijen. Het noemen van de AfD zal dan worden vermeden. Algoritmes, digitale censuur en het werk van Big Tech zullen het politieke overleven van AfD nog moeilijker maken. Alleen een Nieuwe Zuil kan een tegengewicht bieden.

Lees ook het Doorbraak-interview met Meuthen.