Journalistieke keurslagers

In de boekenrubriek van Doorbraak kon u vorige maand een recensie lezen over Het briefje van Bleker (AtlasContact). Daarin schetst de politieke redacteur van het Vara-programma Pauw en Witteman, Peter Kee, een ontluisterend beeld van de (te) strakke banden tussen journalisten en politici bij onze noorderburen.

Precies omdat wij vanuit Vlaanderen het relatieverkeer tussen Den Haag en Hilversum (blijkbaar ten onrechte) vaak als onderkoeld, afstandelijk en dus als erg professioneel bestempelen, kwam onze recensent meteen ook met een aardige suggestie op de proppen. Waarom niet eenzelfde onthullende inzage schrijven, maar dan geënt op de situatie in Vlaanderen?

Rest alleen nog de vraag wie daarover een boekje zou moeten of kunnen opendoen? Daarom werden er prompt ook twee namen gesuggereerd: Kris Hoflack (vtm) en Ivan De Vadder (VRT). ‘Wie van beiden durft?’, klonk het eerder uitdagend dan uitnodigend in de slotzin van de recensie.

Een dilemma dus. Sedert Peter Vandermeersch (NRC Handelsblad) vorig jaar in Humo saillante details prijsgaf over de wellustige en vrijpostige omgangsvormen tussen politici en journalisten tijdens het huwelijksfeest van Ivan De Vadder (‘ze dansten er letterlijk met elkaar’) lijkt deze laatste alvast een geknipte kandidaat-auteur. Zo komen we eindelijk te weten welke tenoren, althans volgens Vandermeersch, ‘érg dicht op elkaars lippen zaten’ tijdens die trouwpartij.

Hoflack is ook zonder meer een prima keuze. Een man stammend uit de tijd dat de VRT-hoofdredactie journalisten nog toeliet om onderzoeksjournalistieke taken te verrichten en schrijfijverige exemplaren niet werden opgesloten in de montagekamers van de openbare omroep.

We geraakten zelfs net iets meer gewonnen voor Hoflack toen we laatst in De Morgen op een opiniebijdrage stootten van de algemeen hoofdredacteur – tegenwoordig bij vtm weliswaar – met als titel ‘Geen woorden maar daden’. Sedert de transfers van Jan De Meulemeester en Robin Ramaekers van de VRT- naar de vtm-nieuwsdienst, weten we dat deze leuze voor Hoflack meer betekent dan een holle slogan. Tik ‘geen woorden maar daden’ maar eens in op Google en Hoflack verschijnt meteen prominent bovenaan bij de ruim 200 000 zoekresultaten.

Nu geraakte dat vooruitzicht op een Vlaamse adaptatie van Kees boekje behoorlijk onderkoeld toen ik ook de tekst van Hoflacks opiniebijdrage las. Wat blijkt? Het gaat goed met de journalistiek in Vlaanderen. Veel meer nog: de Vlaamse journalistiek brengt een kwaliteit voort waar ze in het buitenland alleen maar van kunnen dromen.

Nu klinkt dat uit de mond van Hoflack misschien als een slager die zijn eigen vlees keurt, maar toch. De man heeft 25 jaar terreinervaring en als hij in al die tijd nog nooit politieke druk heeft ervaren en stelt dat politieke geïnspireerde of gekleurde verslaggeving in Vlaanderen zo goed als volledig is uitgeroeid, dan valt er op dat vlak nog weinig te zeuren en te onthullen. Bleker, schrijf dat, samen met heel Nederland, maar op een briefje!