Karel Van Eetvelt is geen flamingant

Exact twee jaar geleden interviewde ik hem voor de papieren Doorbraak en hij kreeg, geen enkel probleem daarmee, op zijn vraag, vooraf de te publiceren tekst te zien. Daar werd één zaak duidelijk uit verbannen: het kenmerk dat hij flamingant geworden zou zijn. Dat kon niet. Hij was Vlaamsgezind, geen flamingant. ‘t Kan mijn naïviteit zijn, veel verschil zie ik niet, maar goed voor Karel Van Eetvelt was de betiteling flamingant té vergaand.

In Doorbraak ontpopte hij zich wel als een man die vanaf 2004 Vlaamsgezinder geworden was. Dus, niet flamingantischer, waar dan ook de nuance moge liggen. Op het ogenblik van het gesprek met Doorbraak was Karel Van Eetvelt voorzitter van de Serv, het adviesorgaan van de Vlaamse sociale partners. De Serv – Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen – won in die dagen aan macht door het geschuifel van Elio di Rupo. Karel Van Eetvelt bestiert nu sedert negen jaar Unizo, de grootste Vlaamse organisatie van zelfstandigen, KMO’s en vrije beroepen.

Karel Van Eetvelt, uit Klein-Brabant, is thuis opgegroeid in een unitaire traditie en in een familie die puur christen-democratisch is. Vlaamsgezinder is hij geworden na 2004, als gedelegeerd bestuurder van Unizo en lid van de Groep van Tien – de top van de Belgische werkgevers en de vakbonden (die onderhandelt met de regering). Van Eetvelt draagt als enige in die groep twee petten: hij is nationaal én Vlaams onderhandelaar. Hoe portretteerde hij zichzelf begin 2012? Van Eetvelt: ‘Ik ben niet Vlaamsgezind opgevoed, integendeel, en werd Vlaamsgezind door mijn job bij Unizo. Ik ben altijd zeer geïnteresseerd geweest in de sociale zekerheid, de pijler van ons welzijn. Ik was hongerig om, toen ik bij Unizo aankwam, serieus mee te werken aan de modernisering van het stelsel. Ik kom uit de Vlaamse bouwsector van Unizo en had de ervaring om wijzigingen in de structuren aan te brengen. In de jaren van het overleg tussen de Groep van 10 en de federale regering ben ik veel Vlaamsgezinder geworden. Ik zag hoe de dynamiek van Vlaanderen afgeremd werd door de federalen. Ik begrijp dat niet: in een onderneming met verschillende afdelingen, heb je er één die excelleert en heb je er andere die het moeilijker hebben. Ofwel besluit je: ik moet afdelingen afstoten, en als dat niet gaat, is de goede strategie om die gezonde afdeling sterker te maken wat ruimte schept om de zwakkere afdelingen tot bloei te brengen. Vervang onderneming door België: je hebt een sterke afdeling (Vlaanderen) en zwakkere afdelingen (Brussel en Wallonië). In de Groep van Tien en de federale regering was de reactie bij sommige leden omgekeerd, oei, een goeddraaiende afdeling, een sterk Vlaanderen, dat mag niet, die moeten wij afremmen omwille van het nationale evenwicht. De sfeer bij die leden was en is: hoe kunnen wij een stukje pakken van Vlaanderen en ons eigen systeem in het zuiden in stand houden. Die politieke trend verklaart voor mij dat op tien jaar tijd de Vlaamse ondernemers veel Vlaamsgezinder werden en dit zal verder groeien. Een grote groep ondernemende Vlaamse mensen die op het einde van 2012 haar factuur maakt, zal gefrustreerd zijn en radicaliseren. Het regeerakkoord ademt geen ambitie uit. Men wist dat men er met 12 miljard euro besparingen nooit zou geraken en daarop had men beter geanticipeerd. Wat zwaar stoort in de regeringsstrategie is de wanverhouding tussen de besparingen en de uitgaven. De nieuwe belasting op de bedrijfsauto’s is voor meer dan meer dan 90% een puur Vlaamse belasting. Ik heb massaal reacties ontvangen op die beslissing. Typisch is: mensen die tien jaar elke euro op zij leggen voor hun zaak, niet op vakantie gaan en zich op de duur iets veroorloven, een huis en een auto, en pardaf duizenden euro’s belastingen aangesmeerd krijgen. Ook de belastingaftrekken van Elio Di Rupo, de manier waarop ondernemingen aangepakt worden, is te sterk geïnspireerd door de Waalse visie op het ondernemen. De Vlaamse economie is de motor van de federale welvaart.’

Foto: © Doorbraak