Keurmerk fatsoensjournalistiek

Dat de Pownews-special over en in België, nog voor de uitzending op antenne ging, in Vlaanderen een container onbeschofte reacties en afkeurende blikken opleverde, is opmerkelijk voor een late night nieuwsmagazine dat elke weekdag slechts een zuinig kwartier zendtijd inpalmt op het derde publieke Nederlandse net. In Terzake waarschuwde Kathleen Cools voor de grensoversteek van de Pownews-ploeg alsof een gifwolk net het nationale rampenplan in werking had gezet: ‘Pownews wordt stilaan uitgespuwd door Nederlandse politici’ loog ze de kijkers voor, zoals er wel meer waarheden sneuvelen zodra journalisten zich in hun comfortzone bedreigd voelen.

Hypocrisie

Een ander blik irritatie werd opengetrokken door de Vlaamse koningin van de parlementaire journalistiek die Pownews minachtend niét tot het journalistieke genre rekende. Waar was Linda Dewins kregeligheid dan goed voor? VTM-reporter Dirk Van den Bogaert gaf, weliswaar met zijn handpalm krampachtig tegen de lens gedrukt, ongevraagd het antwoord voor de draaiende Pownews-camera: ‘Ik vind gewoon dat u tracht te doen alsof de Belgische journalisten blijkbaar niet kritisch zijn’. Daar knelden meteen ook de lange tenen in de VTM-schoen: meer dan andere beroepsgroepen blijken Vlaamse politieke journalisten weinig kritiekbestendig en introspectiebereid zodra er nog maar een kanttekening wordt gemaakt bij de donzige pseudoneutraliteit, de gespeelde ernst en het zichtbare comfort waarmee politici zich doorgaans achter de mediamicrofoons nestelen. Wie mediakritiek ventileert of de hypocrisie binnen de Wetstraatjournalistiek aankaart, wacht meestal een zure ontkenning of, liever nog, een rancuneuze media-omerta.

Onbeschoft

Toegegeven, er zijn uitzonderingen: het doorgaans wakkere radiomagazine De Ochtend had best oor naar een ander geluid dan het unisone gejammer over de stielbedervers van Pownews. Vlak voor de uitzending gaf Linda Dewin echter duidelijk te kennen dat ze geen zin had om tijdens de uitzending van mening te verschillen met ‘dienen Thevissen’, alsof haar journalistieke steriliteit kans liep op een levensbedreigende bacteriële besmetting. Behoorlijk onbeschoft, dat wel.

Laatst werd ik door VRT-journalist Guy Janssens geïnterviewd over Het is maar een peiling. Voor een goed gevulde Bourla-foyer zette de journalist de inhoud van het verder doodgezwegen mediakritische boek weg als een stijloefening in afrekeningen. Achteraf bekende Janssens – weliswaar zeer fatsoenlijk – dat hij geen letter in het boek had gelezen. Een onbeschoftheid waarop je Pownews niet snel zult betrappen. Daarmee vergeleken is Pownews een toonbeeld van fatsoen en complexloze transparantie. De anekdote toont alvast aan dat fatsoen, net als onfatsoenlijkheid, zelden een journalistiek kwaliteitscriterium is.