Kinderboekenweek in de greep van verhit debat over pedofilie

In Nederland is Pim Lammers dit jaar naar voren geschoven als de auteur van het gedicht van de Kinderboekenweek. Wat blijkt: deze lhbtq-activist schreef een verhaal dat seksuele handelingen tussen een sporttrainer en een minderjarige jongen bewierookt.

‘De hand doet wat hij wil’

Het volgende fragment gaat rond op LinkedIn — houd u vast: ‘Met zijn vingertoppen maakt de trainer zachtjes over het bovenbeen van Jasper, die zijn hoofd op zijn knie legt en zijn ogen dichtdoet. De ouders roepen. De hand gaat even weg om te klappen, maar blijft niet lang weg. Hij landt precies op de grens tussen huid en broekje. Jasper zakt iets onderuit. De hand doet wat hij wil en belandt in het midden van de warme stof van Jaspers sportbroekje. Als er nu wordt gescoord, zal hij het voelen.

De trainer schrikt niet, trekt zijn hand ook niet terug maar maakt van de zachte kneep een ritmisch bewegen. Een warm gevoel trekt kruipend door Jaspers lichaam.

Een tweede vinger verdwijnt verkennend onder de onderbroekrand. De vingers strelen de huid onder de stof, langzaam voelen ze aan de paar haartjes op Jaspers onderbuik.’

Eng

De cursivering van de specifieke woorden, maakt het extra eng, met de kennis dat het hier gaat om een kind. Volgens online bronnen is het kind ‘een jaar of twaalf’. Eerder schreef Lammers werk voor Paarse Vrijdag om kinderen te onderwijzen over transgenderisme. Ondanks de kritiek die volgde, hielden de mensen die de Kinderboekenweek organiseren hem de hand boven het hoofd.

D66 bemoeit zich ermee

Op LinkedIn noemde D66-bazin Sigrid Kaag de commotie over Pim Lammers ‘een publieke ongefundeerde heksenjacht. Waarom? Omdat Pim Lammers een fictief stuk schreef over de relatie tussen een tienerjongen en zijn voetbaltrainer. Een schrijver verzint dingen, soms tot in het extreme. Dit fictieve stuk was genoeg om hem aan te vallen’, aldus Kaag. Hoe grappig! Kaag en haar trawanten zijn de eersten om romanpersonages van Thierry Baudet te politiseren!

Ook schrijft Kaag: ‘Complottheorieën, of ze nu gaan over pedofilie of het World Economic Forum, jagen deze heksenjacht verder aan.’ Stel, we vinden het heel naar wat Pim Lammers overkomt. Nog los van het pedofiele verhaal, want daar gaan we zo op in. Hoe ongelooflijk hypocriet ben je dan, om dit op te hangen aan het World Economic Forum, en om daarmee je politieke tegenstanders te demoniseren.

Sigrid Kaag zet de critici van Pim Lammers naast de critici van het WEF. Zij is het dus, die Pim Lammers prostitueert voor haar eigen politieke gewin. Zij is hier degene, die de boel verder opstookt, politiseert en polariseert. Pim Lammers wordt namelijk bekritiseerd op basis van werk dat hij met eigen hand geschreven heeft. Dit staat volledig los van complottheorieën!

Lopende cultuurstrijd

We koesteren uiteraard de vrijheid van meningsuiting en ook de vrijheid om fictieve verhalen te schrijven, absoluut. Maar dit moeten we wel zien in het licht van de lopende cultuuroorlog. Links zou zich absoluut niet principieel opstellen als zij, onder welk voorwendsel dan ook, een rechts persoon kunnen elimineren! Waarom zou Pim Lammers mogen blijven terwijl Laurens Buijs totaal wordt weggepest? (Om even een recente vergelijking te trekken.)

Wie het oeuvre van Lammers in vogelvlucht bekijkt, blijft zitten met het beeld van iemand die kinderboeken schrijft voor de allerjongsten, en tegelijk homo-activist is, en zelf homoseksueel. Het is iemand die gedetailleerd groepsseks beschrijft tussen volwassenen en kinderen.

Hier hebben we het niet over de fictieve beschrijving van een randgeval — zeg een meisje van zestien dat zich voordoet als achttien, en dan ‘per ongeluk expres’ met een oudere jongen in bed belandt — maar over seks binnen afhankelijkheidsrelaties tussen pre-puberale jongetjes en mannen. Het taalgebruik is zorgvuldig vormgegeven om lezers te verleiden mee te gaan in zijn fantasieën over seks tussen man en kind.

Seksuele diversiteit

De keuze om Lammers het gedicht van de Kinderboekenweek te laten schrijven, en hem tijdens de controverse zo verbeten te blijven verdedigen — wat met een ‘rechtse’ auteur nóóit zou gebeuren — wekt de vraag waarop die innige omhelzing toch berust, tussen losbandige pedofielen en linkse marxisten. Waarom trekken ze steeds weer samen op? En houden ze elkaar, onder het mom van ‘progressivisme’ en ‘seksuele diversiteit’, de hand boven het hoofd?

Het inzicht waarmee we het duivelspact tussen pedofilie en socialisme kunnen begrijpen, ligt in het deconstrueren van de aseksuele aard van het kind. Dit wil zeggen: kinderen hebben tot op zekere leeftijd geen seksuele gevoelens. Die komen pas zodra specifieke hormonen vrijkomen naarmate het kind ouder wordt. Betrek ik het op mijzelf: toen ik dertien was, rommelde ik wat met een meisje van twaalf, en hoewel ik daarvan genoot, voelde ik goed aan dat ik nog niet toe was aan echte seks. Deze grenzen moeten kinderen onderling verkennen en bewaken — beslist niet met inmenging van voetbaltrainers.

Duivelsverbond

Maar als een marxist en een pedofiel dus net doen alsof de aseksualiteit van een kind een verzinsel is — een leugen verspreid door de kapitalistische burgerij en de ‘patriarchale’ traditionele gezinscultuur — dan opent dit deuren voor hen. Het kind zou dan een pure, ongerepte, vormeloze seksuele energie in zich hebben, die nog niet is gestold in kapitalistische bourgeoisconcepten als ‘hetero’ of ‘homo’.

In hun ogen zouden de kapitalisten en de conservatieven het kind dus conditioneren om hetero te zijn, nog voordat de seksualiteit van het kind tot wasdom komt. Om de leugens van de burgerij te snel af te zijn, moet het kind dus in de jeugd worden geherprogrammeerd. Dit betekent dat het kind moet worden blootgesteld aan perverse, subversieve, seksueel geladen beelden en verhalen. Hierin vinden beroepsactivisten zoals Pim Lammers hun roeping en ze hebben er hun baan van gemaakt. Het is dan ook totaal niet verrassend dat scholen waar Lammers niet welkom is, worden weggezet als ‘scholen die tegen homo’s zijn’.

Op de boekenplank van Marc Dutroux

Al kort verwees ik naar mijn jeugd — op de havo is destijds ongeveer hetzelfde gebeurd. Wij werden verplicht het boek Voor een verloren soldaat (1986), door Rudi van Dantzig, te lezen. Het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en gaat over de elfjarige ik-persoon, die in het boek seks heeft met een Canadese militair. Deze seksuele handelingen worden gedetailleerd omschreven. Destijds merkte ik op: ‘Dit boek staat in de cel van Marc Dutroux op de boekenplank’.

Dus nogmaals: dat boek, Voor een verloren soldaat, beschrijft expliciet de seksuele handelingen van een Canadese soldaat met een jongetje. En het praat de handelingen van die soldaat min of meer goed vanuit het perspectief van het kind, door ook te verwijzen naar de rest van het leven, nadat het kind opgroeide. Het boek is zeer expliciet en toen ik vroeg waarom uitgerekend dit boek was gekozen als klassikale stof, kwam er nooit een antwoord.

Je bent jong en je wil wat

Destijds had ik door dat dit niet zomaar een verhaal is, maar dat er een agenda achter steekt. Maar ja, je bent een jaar of vijftien en je pogingen om een analyse uit te drukken van wat zich afspeelt, worden onvoldoende serieus genomen. Als je ergens een vraag over hebt of dieper wil ingaan op een specifiek element, dan zucht de rest van de klas geïrriteerd omdat ze, zoals altijd, zo snel mogelijk het lokaal willen verlaten. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon.

Die opmerking over de boekenplank van Marc Dutroux maakte ik tijdens het mondelinge tentamen. De andere student die naast me zat, was het er met zoveel woorden wel mee eens. Zover ik weet werd er niks mee gedaan — een schamper lachje van de docenten, hooguit. Een maand lang werd dit boek klassikaal behandeld alsof het ‘normale’ literatuur was.

Conclusies

In die periode zag ik heel scherp twee dingen samenkomen. Ten eerste zag ik de apathie en onverschilligheid van de consumptieve massa; ten tweede herkende ik hoe ver activisten met dubieuze agenda’s via de ‘lange mars door de instituties’ kunnen komen in het normaliseren van hun perversiteiten. Perversiteiten die dus worden opgedrongen alsof het ‘normale’ lesstof is. En wee degene die bedenkingen uit — die moet zich schamen, want die is ’tegen homo’s’. En tegenwoordig dus, ‘voor complottheorieën’.

Geen wonder, dat ik de auteur zou worden van Avondland en identiteit. Het lag al besloten in dat ene moment — die ene opmerking tijdens het mondeling tentamen.