Raymonda zet de klas op stelten

Maandagmorgen 27 november 2017 is in de pers te lezen dat Grote Onderwijsbazen het gebruik van de gezinstaal in de klas zouden willen faciliteren. Wanneer ik zelf op de tram het nieuws verneem, frons ik even.

Meertalig Onderwijs

Was het dan niet de taak van politici en van Mediafilosofen om lukraak losse flodders te lossen?
Was het niet hun specialisme om ondoordachte ideeën te spuien teneinde zich in het aandachtmiddelpunt van de columnschrijvende medemensen te wurmen?
Zou dit dan fake news kunnen zijn? Journaille dat de goegemeente wil opzetten tegen ernstige onderwijslui door hen krankjorume voorstellen in de mond te leggen?
Of zou het passen in een marketingstrategie die erin bestaat de groeiende cohorten allo-culturelen  te paaien door onderwijsterrein prijs te geven?

Maar ik mag mij niet langer laten verstrooien, want daar is mijn halte al. Vlakbij de school waar ik boekhoudlessen geef in het Beroepsonderwijs.

Wanneer ik het klaslokaal binnenkom, stel ik vast dat de leerlingen van het 6^e jaar Kantoor het nieuws ook vernomen hebben.

Ze praten op zijn minst vier verschillende talen door elkaar.
Eén vriendelijke dame informeert mij : ‘Ja, mijnheer, vanaf nu mogen wij onze eigen taal spreken in de les.’  En ze duikt onmiddellijk opnieuw in enthousiast gesprek met haar taalgenoten.

Anderhalve minuut sla ik dit geamuseerd gade. Enkel de Russisch sprekende leerling zit er maar wat op zijn eentje bij – de anderen zijn bijna uitgelaten.
Maar het is ook nodig dat de leerlingen zich buigen over facturen en over balans- en resultatenrekeningen.

Kwatiritoembista!

Dan stel ik met kordate en luide stem: ‘Kwatiritoembista!’

De klas wordt plots stil en de leerlingen kijken mij aan.

Ik zeg: ‘Ja, mijn vrouw en ik, wij spreken thuis Kwatiritoembistees, dat was ik vorige week vergeten te vertellen omdat ik dacht dat het privé was [Vorige week pas was de eerste les, een kennismakingsles.] Als jullie dat graag willen, dan doe ik dat hier ook.

Maar ik vrees dat jullie testen dan niet zo goed zullen zijn.

Dus zal ik maar het Nederlands gebruiken.

En omdat het Schoolreglement niet kan worden veranderd door wat in de krant staat, wacht ik ook tot de Directie mij de toestemming geeft om hier Kwatiritoembistees te praten.
Dat lijkt mij veiliger.

Neem allemaal een blad papier, alstublieft.’

Dan denk ik: wanneer ik Raymonda nog eens zou tegenkomen, op een receptie of zo, zou ik het bij voorbaat niet helemaal uitgesloten achten dat er een niet geringe kans zou kunnen zijn dat ik per ongeluk haar glas zal omstoten.