Klimaatactivisten zwemmen zelf in het geld

Ik verslikte me plots in mijn thee toen ik het artikel ‘Klimaatontkenners in Vlaanderen: het netwerk ontrafeld’ las op Apache. De auteurs Tom Cochez en Jan Walraven stellen het er voor alsof klimaatsceptici in Vlaanderen veel geld verdienen. Mocht dat waar zijn, dan zou mijn bankrekening daar al lang iets van gemerkt hebben. Ik ben namelijk één van de weinige klimaatsceptici die daar al meer dan tien jaar met open vizier in het publieke debat voor uitkom.

Bovendien werkte ik jarenlang mee, en zelfs als enige echte klimaatscepticus, in de kringen waar Cochez en Walraven het over hebben: niemand heeft mij er ooit benaderd met geld. Ik werd niet ‘gepusht’ door de Amerikanen of welke schimmige organisaties dan ook. Wat ik deed, en nog altijd doe was simpelweg uit overtuiging. En dat is evengoed zo bij alle andere klimaatsceptici die ik ken.

Indianenverhalen in Apache

In Apache lees ik:

‘Vanuit de Verenigde Staten nestelde zich een klimaatsceptisch netwerk in het hart van de Europese Unie en Vlaanderen. Via think tanks, gesponsord met ‘vuil geld’, loopt de weg over LDD recht naar N-VA.’

Mocht daar allemaal ook maar iets van waar zijn, dan zou ik dat zeker moeten weten. Maar deze beschuldigingen zijn te zot voor woorden. Klimaatactivisten hebben het blijkbaar moeilijk met het bestaan van klimaatsceptici. Ze begrijpen echt niet hoe iemand zo kan denken. Dat is verklaarbaar, want ze luisteren nooit echt naar wat deze sceptici werkelijk vertellen – zoals ik nog vermeldde in ‘Neem eens een klimaatscepticus op theevisite’.

Ze begrijpen ons niet, en dan neemt hun fantasie het over van de werkelijkheid. Vandaar ook dat ze een klimaatscepticus graag wegzetten als een klimaatontkenner. Vandaar dat ze overal complotten zien, gefinancierd door schimmige en stinkend rijke libertaire denktanks, op hun beurt gefinancierd door maar enkele superkapitalisten. Het is gemakkelijk te denken dat elke klimaatscepticus niet spreekt uit eigen overtuiging, maar uit financieel belang. Dan is alles wat ze zeggen meteen ook verdacht.

Van Lijst Dedecker…

Maar laten we beginnen met mijn verhaal. Enkele maanden na de opstart van Lijst Dedecker, 2007 was dat, werd ik er actief lid. Het duurde niet erg lang of ik werkte mee aan de denktank Cassandra, onder leiding van professor Boudewijn Bouckaert. Daar profileerde ik me vanaf dag één als klimaatscepticus die zich in het onderwerp verdiepte. Ik was daar de enige met dat profiel. Vandaar ook dat ik al snel voorzitter werd van de werkgroep milieu.

In 2010 werd met de belangrijkste krachten van Cassandra de denktank Libera! opgericht. Daarin nam ik ook een functie op. Alweer was ik de enige vocale klimaatscepticus. Men steunde er mijn opinie wel, maar niemand buiten mij hield er zich echt mee bezig. Derk Jan Eppink kende ik maar vaagjes, dat zou zeker anders zijn mocht hij een netwerk van klimaatsceptici willen oprichten. Hij was niet specifiek in klimaat geïnteresseerd. Ik bleef daar tot 2011.

Tussen haakjes, het Apache-artikel vermeldt zelfs het domicilieadres van Libera! bij oprichting. Dat was het toenmalige thuisadres van één van de medewerkers. Niet echt een teken dat hier het grote geld achter zat, in tegenstelling tot de suggesties van Apache.

… tot Doorbraak

Vanaf 2013 schreef ik voor De Bron, een kleine speler tussen de Vlaamse alternatieve media en toen bijna de enige plaats waar je regelmatig klimaatsceptische artikels in kon lezen. Doorbraak deed dat nog niet. Dat culmineerde in een klimaatdebat tussen wetenschappelijke vertegenwoordigers van beide kanten van de zaak, dat we in 2015 organiseerden. Veel geld heeft dat niet gekost, want we hadden ook niet erg veel geld.

Eigenlijk was het een vrij eenzame tijd toen voor klimaatsceptici. Een voorbeeld: tot ongeveer 2014 beheerde Matthias Storme zelf nog een in Vlaamse libertaire kringen prominente nieuwsbrief, met name Iskander, vol met nationale en internationale artikels van niveau. Daar zaten nooit klimaatsceptische artikels bij, terwijl ik hem er zelf nog af en toe één doorstuurde.

Apache hierover:

Matthias Storme een prominent klimaatscepticus? Dan heeft hij dat goed verborgen. Ook Bouckaert en Eppink houden zich daar maar terzijde mee bezig – inclusief de meeste andere namen die ze in hun artikel opnoemden. Cochez en Walraven gissen dus ook hier alleen maar. Gisjournalistiek van de onderste plank.

Pas in 2016 schreef Jan Jacobs over klimaat in Doorbraak.be, en in 2017 zette hij het klimaatthema echt op de voorgrond met zijn veelgelezen, provocerende ‘Aarde weigert halsstarrig gevaarlijk op te warmen’. Dat Doorbraak.be klimaatsceptici aan het woord laat, is overigens niet vanwege een geheim libertair programma, maar vooral omdat Doorbraak plaats geeft aan alle relevante meningen in Vlaanderen.

Eind 2017 deed ik dan zelf de overstap naar Doorbraak.be, waar ik nu ook regelmatig over klimaat schrijf. En in 2018 werd klimaat plots terug een hot item. Er verschijnen vandaag overigens ook ‘klimaatalarmistische’ artikels in Doorbraak, het enige medium in Vlaanderen waar beiden echt langs elkaar getolereerd worden. Anderen zouden daar een voorbeeld aan moeten nemen.

De lobby van klimaatactivisten

Wie wil onderzoeken waar ‘vuil geld’ vandaan komt, zou best eerst kijken waar er geld terechtkomt. Zoals we al zagen is dat duidelijk niet het geval bij de klimaatsceptici. Misschien de vzw’s en andere verenigingen die wel duidelijk bulken van het geld? De sponsors van Klimaatzaak zijn bij mijn weten nog steeds niet gekend. Zelfs Newsmonkey stelde zich daar ooit vragen bij. Het gaat hier om een organisatie met verschillende vaste medewerkers in dienst, die jarenlang via allerlei wegen de overheid wil aanklagen, zodat ze meer investeren in een koolstofvrije economie. Belangenvermenging valt hier dus niet uit te sluiten.

Daarnaast zijn er nog de betaalde jobs in NGO’s van Greenpeace tot 11.11.11. Of bij linkse alternatieve media, zoals Apache en Mo* Magazine. Telkens gefinancierd door giften, maar ook belastinggeld. Doorbraak kan van dergelijke geldsommen enkel maar van dromen.

Onbetaalde klimaatsceptici

Je vindt aan klimaatsceptische kant daarentegen absoluut geen geld. Stel: de Vlaamse of Belgische klimaatsceptici krijgen een groot budget. Wat zouden ze daarmee doen? De meest vermaarde wetenschappers, ingenieurs, journalisten, scherpe pennen, die zich als klimaatscepticus hebben laten kennen aanschrijven om hen in dienst te nemen. Een dure website opstarten. Conferenties organiseren. We zitten rond Brussel, Europese hoofdstad, dus net hier zou je de grootste lobbygroepen mogen verwachten… mochten er toch rijke mensen zijn die hier brood in zien. Grootindustriëlen lobbyen echter liever voor subsidiegeld dan voor libertaire of conservatieve ideeën. Ons klimaatbeleid draait nu eenmaal rond subsidies en andere voordelen voor de hernieuwbare sector. Zonder riskeert die sterk in te storten, ik vermoed zelfs quasi volledig te imploderen. En dat weten zij ook. Ze moeten dus wel sterk op lobby inzetten.

De fossiele energiesector zit in een geheel andere situatie. Zelfs na jarenlang klimaatbeleid is de hoeveelheid fossiele brandstoffen die we gebruiken niet fundamenteel aangetast, om de eenvoudige reden dat er geen echte alternatieven zijn. Bijvoorbeeld de elektrische wagen is nog steeds een marginaal fenomeen, ondanks alle gepush. Het klimaatbeleid heeft in Duitsland zelfs voor het heropenen van bruinkoolcentrales geleid.

In de nucleaire sector gaat het er alweer anders aan toe: deze profileert zich als een oplossing voor de klimaatopwarming. Ook daar geen soelaas dus voor de klimaatscepticus.

Klimaatscepticus zijn, in Vlaanderen, doe je niet voor de poen of om populair te zijn. De mainstream media, of linkse alternatieve media moeten je dan niet: zij luisteren niet naar je. Apache maakt dan zelfs een artikel vol met fantasieloze insinuaties, in een poging je te besmeuren. De politiek correcte gemeenschap ziet je aan als een principeloze cynicus. En vanuit de industrie krijg je ook al amper steun – noch morele, noch financiële. Als klimaatscepticus krabbel je wat in de marge, nu toch nog.