Groen-rode klimaatalarmisten en de erfenis van Mei ’68

In mei 1968 lieten bendes linkse studenten en vakbondslieden een spoor van vernieling na in de straten van Parijs. De revolte wilde de ‘verbeelding’ aan de macht brengen en een ‘communistische’ samenleving in West-Europa stichten. Vijftig jaar later trekken klimaatbrossers door onze straten. Ook zij willen de grondslag van een linkse maatschappij leggen. Het zijn de kleinkinderen en achterkleinkinderen van Mei ’68-koppels. Door de Europese geschiedenis loopt een groen-rode draad die hen verbindt.

Infiltratie in stilte

Mei ’68 was geen succes. Behoudens het aftreden van Charles De Gaulle en —even later— het vervangen van de leerlingen van Adenauer door de communistische Willy Brandt gebeurde er weinig.  De stichters van een Europese Unie, gestoeld op een stevige kapitalistische economie, moesten de plaat poetsen, maar in de jaren daarna bleken de communistische studenten er in de realiteit weinig van terecht te brengen. De grenzen van de groei, die de Club van Rome aangaf en die hun economische bijbel waren, bleken gemakkelijk oplosbaar. Hun enige discipelen waren linkse terroristen (Rote Armee Fraktion en de Brigate Rosse) die mensen die symbool stonden voor onze samenleving (Hanns Martin Schleyer en Aldo Moro) afslachtten. Onze samenleving bleek toen nog gezond genoeg om hen te elimineren.

De hoog opgeleide Mei ’68-betogers begonnen wel aan een tocht door het onderwijs, de media en de instellingen. Het doel: de revolte op een andere manier doen slagen. Men wilde de (christelijke) waarden, die Europa ten grondslag liggen, ondergraven en de basisidee achter Europa (het laïcisme) vernietigen. Tegelijkertijd kon men de economische welvaart op communistische wijze ‘aantasten’.

De link naar onderwijs liet toe om zieltjes te winnen voor een vermomde vorm van communisme, aanvankelijk door het hameren op de grenzen van de groei en later op het milieuvraagstuk. Een sluipende indoctrinatie van de jeugd gebeurde, vergelijkbaar met die van het fascisme en het communisme. Carrières in de media waren ook vruchtbaar: men kon de publieke opinie ongemerkt in linkse richting sturen. Een langzame afkalving van de Europese grondwaarden was het gevolg.

Een mislukte poging

Het sluipend gif in het onderwijs en de media wierp in het begin van de jaren 90 vruchten af: een eerste generatie ‘intellectuele’ ecologisch-linkse partijen, geleid door de kinderen van de Mei ’68-koppels. Daniel Cohn-Bendit —één van de leiders van de opstand van ’68— werd voorzitter van de Groene fractie in het Europees Parlement. Aan het einde van het decennium werden ze zelfs opgenomen in de regeringen van België, Duitsland en Nederland (via het erg groene D66).

Deze extreem-linkse invloed leidde op sociaal vlak tot een ongekende bepampering van nieuwkomers. Die kregen veel meer voorrechten dan hun voorouders die dertig jaar eerder naar hier trokken om te komen werken. Ze waren het uitgelezen kiesvee voor groen-links. Deze nieuwe migratiegolf was bovendien niet-christelijk. Dat liet toe te vragen het laïcisme in onze samenleving op beperkte wijze op te heffen. Dit leidde tot het ontstaan van anti-migratiepartijen als tegengewicht.

Milieu geen prioriteit

Milieubeleid bleek echter geen topprioriteit te zijn. Het oostelijke deel van Europa verloste zich bovendien in 1989 uit de communistische omknelling en koos resoluut voor een nieuwe kapitalistische economie. Europa kon via de creatie van een muntunie en de uitbreiding naar deze landen een nieuw elan vinden en de geest van de oorspronkelijke doelstellingen vrijwaren. De ‘groene’ politici-kinderen van Mei ’68 moesten voorlopig wachten op succes. De onderliggende beweging bleef in het onderwijs en de linkse media wel de gedachten van een volgende generatie inpalmen.

Tussenspel

Tussen 2000 en 2009 hadden de Mei-68’ers het geluk dat de Club van Rome zich heruitvond als IPCC met dezelfde bedoeling, namelijk om de economie in Europa te verlinksen. Het IPCC kreeg de Nobelprijs als ‘waarmerk’ mee en surfte op de ideeën van de gebuisde Amerikaanse democratische presidentskandidaat Al Gore. De grenzen waren nu niet de grenzen aan de groei, maar de grenzen aan onze levenswijze. Dat is veel moeilijker te weerleggen en zinspeelt alleen indirect op economische verandering.

Dat in 2015 een migratiegolf Europa overspoelde was een onverwachte bonus. Men kon de christelijke waarden en het laïcisme nu effectief in vraag stellen. Het financiële bloedbad van de migratie creëerde verder een misnoegde onderklasse onder de Europeanen (de gele hesjes) en gaf brandstof aan ultralinkse ideeën.

Klimaatbetogen: Mei ’68 revisited

Ondertussen werden de klein- en achterkleinkinderen van Mei-68’ers bijna volwassen. Ze stonden klaar om net als hun ouders en grootouders een aanval in te zetten tegen onze kapitalistische levenswijze.

De gevolgen zien we vandaag. Ze komen hersenloos en even ongeregeld op straat als de studenten vijftig jaar geleden. Ze eisen bindende (totalitaire) klimaatmaatregelen en voelen zich actief gesteund door hun grootouders (de kinderen en kleinkinderen van Mei ’68). De onderwijskoepels en schooldirecties die ondertussen ook zijn ingenomen door kinderen van Mei ’68 grijpen niet in. De klimaatbrossers dreigen met geweld als niet naar hen geluisterd wordt. Deze techniek van het misbruiken van de jeugd voor machtsdoeleinden is ook door de Duitse nationaal-socialisten gebruikt om macht te verwerven en te bestendigen.

De ouders van de spijbelaars en groen-rode wetenschappers leiden de communicatie. Ze regelen ghostwriters voor het schrijven van boeken. Hun vrienden in de media besteden buitensporig veel aandacht aan klimaatbetogingen. Bevriende ‘groene’ partijen hebben een bovenmatig aandeel van migranten in hun achterban en eisen verregaande faciliteiten voor moslims.

Hameren op een doembeeld

Er zijn lessen getrokken uit de mislukking van het originele model. Een positieve ‘verbeelding’ als toekomst voorstellen is niet zo beklijvend als het hameren op een negatief  ‘doembeeld’. Angst werkt beter dan positivisme. In een oorlog lopen kerken vol. Vandaar dat de klimaatkerk de hoogdringendheid van actie om een planetaire catastrofe te vermijden opschroeft. Klimaatalarmisme laat toe iedereen die het ‘veilige’ groene wereldbeeld niet ondersteunt uit de samenleving te bannen. Hun besmetting mag immers niet verspreid worden. Dat gebeurt met statements als: ‘Wij zijn het klimaat’ en ‘Wij staan aan de goede kant van de geschiedenis’.

In België tekenden 3455 wetenschappers een brief, die de klimaatopwarming bewezen acht. Wie deze brief leest, ziet dat het klimaat als excuus moet dienen om op te leggen hoe we ‘moeten’ gaan leven, eten en reizen. Als de op de vrije markt gestoelde economie maar ontwricht wordt. Deze wetenschappers ageren zoals groene politici: ‘Er is een consensus. Het debat is gesloten.’

Het Europees Parlement zit ondertussen vol kinderen van Mei ’68 en werkt graag mee aan de vernietiging van onze maatschappij.  Merkel, Macron, Juncker en Verhofstadt leiden de dans. Iedereen moet volgen. In het ‘Wir schaffen das‘ slaat voor Merkel ‘wir‘ niet op Duitsland maar op heel Europa.  Het Europees Parlement gunde net als de paus ‘klimaatmessias’ Greta Thunberg  een audiëntie.

Oost-Europa

Oost-Europese landen zijn hier niet happig op. De verklaring is dat ze het echte communisme hebben meegemaakt. Ze gaan hun eigen weg en tonen ons hoe Europa zich kan bevrijden uit de dodelijke omknelling. Ze geven correct aan dat de methodologie van de klimaat- en migratiekerk dezelfde is als die van de ‘nomenclatura’ in de Sovjet-Unie: men wil ons via door de linkerzijde gecontroleerde media hersenspoelen en de Europese waarden laten vervagen door verregaande migratie. Vrij reizen en leven moet door vliegtuig- en vermogenstaksen onmogelijk worden.

Klimaatbetogers reageren gefrustreerd op tegenvallende Vlaamse verkiezingsuitslagen. Dit is een indirect bewijs dat het hen nooit om het klimaat alleen ging. Het gaat erom 50 jaar na datum een nieuwe poging te ondernemen om een communistische economie in Europa te vestigen en onze Europese identiteit te vernietigen met de hulp van migranten die beweren dat wij ons aan hen moeten aanpassen.

Waarschuwing

Een democratisch debat mag nooit als gesloten aanzien worden wil de samenleving niet in totalitarisme vervallen. Gelukkig zijn er nog moedige media en wetenschappers die wetenschappelijke resultaten die delen van het IPCC-model in vraag stellen toch aan het daglicht brengen en de migratiekerk tegenspreken.  Willen we morgen niet in een Europees Noord-Korea of Venezuela ontwaken, moeten we nu als samenleving ageren en het debat open houden.

We moeten wel een veelkoppig monster met tentakels in de media, het onderwijs en migratie bestrijden. Dat monster misbruikt onze jeugd om de gehate kapitalistische maatschappij te bestrijden en een nieuwe levenswijze te promoten. Die houdt een andere mobiliteit in, ander voedsel en het aanvaarden van een andere cultuur als leidende kracht. Later zal met alle legale en vooral illegale middelen een nieuwe mens moeten ontstaan. Wie nog leeft als de ‘oude’ mens en symbool kan staan voor een ‘oude’ economische visie en een ‘oud’ wereldbeeld zal genadeloos vermorzeld worden. Laten we nooit vergeten dat in Animal Farm de hardste werker, het paard, naar de slachter wordt gestuurd door de varkens, die symbool staan voor de communistische leiders.