Kwaaie gedachten

Op een dag

De krant interviewt de moeder van de klimaatactiviste Anuna. Gebaard door het maoïstische tijdvak, is zij ‘genderspecialiste’ geworden – en kijk eens aan, blijkt haar dochter toch niet goed te weten tot welk geslacht ze behoort!

Haar eigen ouders waren ‘brave, conservatieve katholieken. Mijn moeder heeft wel veel vrijwilligerswerk gedaan voor migranten, maar altijd vanuit een katholiek oogpunt’. Let u op dit ‘maar’, dat uit de tekst omhoogsteekt als een middelvinger, angel, schietgeweer.

En dit is het volgende fonkelende maxime uit de mond van Anuna’s moeder: ‘Dat ik me later ging specialiseren in gender was ook een reactie op mijn katholieke opvoeding. Het hele christelijke gedachtegoed is fundamenteel seksistisch.’

Alles wat ik verafschuw in Vlaanderen is hier samengekit. Intussen dringt het tot de modieuze hersens van de profetes niet door dat ze een substituutreligie belijdt, een ideologie die kinderen helpt wijsmaken dat ze tot het andere (of een ander) geslacht behoren. De Psychologie, afdeling Genderidentiteit… in dat Vaticaan is kindermisbruik niet een uitwas, het is het credo zelf.

Later

‘Holebi’… wat ik daarvan vind? Een lelijk acroniem. Met een onbepaald lidwoord ervoor onzinnig. Maar verre te verkiezen boven LGBT+ en alle varianten daarop: het publieke debat is als een trein via de wissel van die T op een dood spoor beland.

Ik vind de ophemeling van het transseksueel jezelf zijn een slecht idee; ik observeer in machteloze ontzetting de tragedie van mijn zestienjarige Amerikaans nichtje dat op voorschrift van een criminele psychiater hormonen slikt en van het mes van de chirurg droomt, gewoon doordat ze als verward en ongelukkig lelijk eendje op de verkeerde website is beland – ik, o krant, ben een transgenderscepticus.

Maar die verdomde T maakt dat ik, wanneer ik dat zeg, in de ogen van mijn tijdgenoten, min of meer volautomatisch, in een homohater verander… Ik, die de homo-emancipatie van de voorbije halve eeuw als een van de grote triomfen van het westen beschouw!

Dinsdag (hitte)

Aan vadertje Leman bewaar ik zo mijn eigen herinneringen. In 2010 deed hij deze uitspraak: ‘Niet Sharia4Belgium is een gevaar voor de democratie, Benno Barnard is een gevaar voor de democratie.’

Een paar jaar geleden besloot ik hem over deze monumentale uitvergroting van mijn persoon te schrijven.

‘Geacht patertje, het is inmiddels toch wel duidelijk dat de schade die ik de democratie berokken in het niet verzinkt bij die vroege uitstulping van het kalifaat. Zou u zich niet eens verontschuldigen, al was het maar tegenover mijn zoon, die als klein kind minstens een jaar lang doodsbang is geweest dat ik vermoord zou worden?’

Vadertje antwoordde per kerende post: zoiets had hij nooit gezegd, zoiets lag volstrekt niet in zijn menslievende aard, hoe kwam ik erbij dat hij…

Mijn riposte luidde: ‘Het staan nog altijd op uw eigen website.’ (Dit was in 2015.)

De degen bleef trillend in zijn borstkas steken. Hij zeeg neer en zweeg vele uren. Ten slotte kwam hij in zijn bebloede hemd door het stof naar me toe gekropen. Hij begreep het niet van zichzelf. Ach, ook hem was de zonde dus niet vreemd! Maar hij zou het veranderen; er zou nu komen te staan dat ik als eerste het gevaar van de Antwerpse jihadisten had doorzien…

Ik heb het nooit gecontroleerd. Volgens Maarten Boudry staat er vandaag de dag helemaal niets over mij op vadertjes website.

Zou die Leman geen transreli zijn, een moslim die als katholiek is opgevoed, slachtoffer van een sociale constructie?

Woensdagavond (in gezelschap van een paar flesjes bier)

De krant vergelijkt Boris Johnson met Trump, twee luidruchtige populisten, nietwaar. Wat je zegt, krant, ook onze Engelse volkstribuun is blond en op macht en geld belust – maar tevens koestert hij een abyssale minachting voor de ongeletterde proleet in Washington. En zeg nu zelf, krantje van me, zou jij niet liever worden bestuurd door een classicus uit Oxford, die een prikkelende studie over Churchill heeft geschreven en voor de televisiecamera’s verklaart dat het grootste nadeel van het premierschap de onmogelijkheid is zijn boek over Shakespeare te voltooien, waar het Britse volk om zit te popelen?

Kijk, dat is nu het verschil met Trump, Leman en de moeder van Anuna: om Johnson kun je tenminste lachen, zoals hij ook om zichzelf lacht.

Na nog meer bier

Ik moet je ooit mijn aantekeningen in de marge van Der Untergang des Abendlandes laten zien, beste krant: ze zijn dertig jaar oud, maar ook toen al maakte ik me zorgen over de decadentie van Europa, terwijl ik de klerken van de sociaaldemocratie hun verraad verweet.

Mijn overtuigingen zijn een bizarre, voortdurend schiftende mengeling: ik geloof in de volksverheffing waar de socialisten al sinds het Wirtschaftswunder zelf niet meer in geloven, maar ik heb ook iets van de right honourable MP voor de achttiende eeuw Jacob Rees-Mogg. De beminnelijke antiquiteit heeft bepaalde modieuze uitdrukkingen in de briefwisseling van zijn ondergeschikten verboden en het gebruik van imperial measures, de inch, de voet, de gallon verplicht gesteld… dit alles natuurlijk tot mijn vreugde.

Zijn gevoel voor zelfbeheersing en stijl is benijdenswaardig. Toen een schuimbekkende demonstrant hem op straat in het gezicht schreeuwde dat hij ‘verwerpelijk’ was, bleef de volksvertegenwoordiger staan en zei: ‘Laten we mijn verwerpelijkheid even terzijde schuiven. Wat precies verwijt u mij?’

Uit de bek van de demonstrant kwam enkel nog schuim; de voorgevormde kreten, afkomstig uit de mal van zijn ideologie, verijlden tot de taalloosheid van de mens die nooit zelf heeft nagedacht.

Slok uit mijn okshoofd bier.

Daags nadien

Recent is door prins Harry het geloofsartikel van het ‘onbewuste racistische vooroordeel’ verkondigd. U daar, lezer, hebt een hekel aan negers, maar dat ontkent u vurig omdat u geen inzicht hebt in de diepere lagen van uw spierwitte opvoeding. Johannes Calvijn had gelijk. De Puriteinen hadden gelijk. U bent tot alle kwaad geneigd. Prins Harry heeft gelijk. In het kader van de doctrinaire vreugdeloosheid kan enkel gestrenge heropvoeding nog baten.

Sigmund, kom terug! Die goeie ouwe onzin van je klinkt opeens geweldig rationeel!

Vrijdag

Leve het Britse Rijk. Geloof de verlichte geesten niet die het veroordelen: zij zien de afgrond tussen waarheid en realiteit niet. In theorie is kolonialisme hoogst immoreel; in werkelijkheid waren de meeste mensen onder Victoria en haar opvolgers veel beter af dan onder een of ander tribaal schrikbewind. Of was u als weduwe liever verbrand door de dogmatici van het hindoegeloof?

Kortom, met mij valt geen gesprek te voeren.

Maandag

Onze vriend Toby heeft een grondige afkeer van de social warriors. ‘Ze verheerlijken impliciet een cultuur waar ze niks van afweten.’ Hij heeft het over de zwarte subcultuur in Londen, waar de afwezigheid van vaders in belangrijke mate verantwoordelijk is voor bendevorming en messentrekkerij.

Toby kan het weten: hij is als zwarte vaderloze jongen in zo’n buurt opgegroeid.

Huidskleur is volmaakt irrelevant, alleen cultuur telt – op dit punt vallen hij en ik elkaar schreiend in de armen.

Woensdag (nieuwe hittegolf)

Collega Verhulst publiceert een onsmakelijk stuk over Israël, dat beledigende uitspraken over Joden bevat.

Ik denk niet dat collega Dimitri een antisemiet is (behalve dan volgens de psychoanalyse van prins Harry). Hij zwaait gewoon graag stoer met zijn pennetje en kraait als de inkt er vanaf spat. Maar zo flink is hij nu ook weer niet, dat hij de mohammedaanse cultuur zou durven beledigen.

Hans Knoop spreekt met de krant af dat zijn reactie, namens het Forum van Joodse Organisaties, zal worden geplaatst. Die wordt inderdaad geplaatst – als ingezonden brief.

Niet klagen, Hans! Der Stürmer drukte zelfs geen Joodse brieven af.

’s Avonds

Ik durf niet te zeggen hoe groot het literaire verschil tussen Dimitri Verhulst en mij is, want ik heb nooit meer dan gebladerd in een boek van hem. In elk geval spreekt hij zijn eigen voornaam verkeerd uit, maar dat is het punt niet.

Verhulst kent geen woord Hebreeuws, maar heeft wel een boek over het Oude Testament geschreven, dat integraal uit de clichés van de onwetende bestaat en permanent wankelt op de rand van het antisemitisme, zo schrijft mij een bevriend oudtestamenticus die dat Bloedboek gelezen heeft.

Anders dan Verhulst meen ik dat wij de Joden voornamelijk dank verschuldigd zijn. Ik beschouw de religieuze Joodse cultuur als het draagvlak van ons denken over de wereld (ik heb het nu over de Joodse mythen); en haar geseculariseerde versie levert al twee eeuwen de meest verbazingwekkende bijdragen aan de westerse beschaving.

En anders dan Dimitri durf ik te zeggen dat de mohammedaanse cultuur in vrijwel al haar varianten achterlijk en gevaarlijk is. Ik vermoed dat hij dat, als kind van een geheel uit oppervlakte bestaande elite niet eens begrijpt.

’s Nachts (angstig en bezweet ontwaakt)

Het atheïsme is geen partij voor de islam.