Links Vlaanderen spreidt het bedje voor de N-VA

Twee opmerkelijke stellingen

Leo Tindemans zei vele jaren geleden al dat het in Vlaanderen ontbrak aan een duurzame visie op de Belgische Staat. Het was echter voormalige premier Yves Leterme die als eerste vooraanstaande Vlaamse politicus m.b.t. België twee cruciale en omstreden stellingen poneerde. Ten eerste, dat België geen doel op zich kon zijn (omstreden, omdat het principe van de onschendbaarheid van het grondgebied op die manier onderuit werd gehaald). Ten tweede, dat tijdens de toenmalige moeizame regeringsonderhandelingen de limieten van het federaal overlegmodel bereikt waren (omstreden,  want een toegeving dat de creatie van nuttig federaal beleid vanuit de Belgische logica onhaalbaar was geworden).

Deze twee op het eerste gezicht wollige stellingen waren m.i. echter baanbrekend. Ze vormden de nieuwe ideologische basis voor het breekijzer dat de regering Leterme liet vallen over BHV. De financiële crisis en de onbegrijpelijk weerbarstige houding van de Franstalige partijen in de daaropvolgende episode heeft het grootste deel van Vlaanderen doen inzien dat de huidige inrichting van de Belgische Staat niet alleen dringend maar eveneens grondig moest aangepakt worden. Niet prutsend zoals voorheen, maar draadkrachtig zonder omzien. De tragedie voor de traditionele partijen was dat het enkel de N-VA leek te zijn die daarvoor ogenschijnlijk de oplossing op zak had.

Kleurrijk pallet

Immers, stemmen op het Vlaams Belang stond gelijk met een weggegooide stem omwille van haar  perfide focus op vreemdelingenhaat (i.p.v. op de Vlaamse onafhankelijkheid) en de andere traditionele partijen lieten een breed politiek gat braak liggen op het vlak van de begrijpelijke Vlaamse verzuchting tot zelfbeschikking. De gigantische score van de N-VA bij de vorige federale verkiezingen liet dan ook niet op zich wachten, maar was veeleer te danken aan de afkeer tegenover de zwakke bestuurskracht van traditionele partijen dan wel omwille van het ultraliberale programma en geweldige kandidatenlijsten van de N-VA. Bij onze analyse moeten we daarom twee zaken goed van elkaar onderscheiden, nl. de communautaire en de sociaal-economische agenda van politieke partijen. Omheen deze twee assen zou in feite een zeer kleurrijk pallet aan politieke oriëntaties in Vlaanderen moeten welen (groen-links, Vlaams-groen, unitair-liberaal, Vlaams-liberaal, etc,…).  Het is dan ook bijzonder vreemd in ons land te moeten vaststellen dat op het vlak van de Vlaamse onafhankelijkheid de partijvorming in onze regio zich concentreert rondom het Vlaams rechts tot extreem-rechtse gedachtegoed.

Dit laatste is alles behalve een evidente evolutie. In vele landen waar onafhankelijkheidsbewegingen actief zijn, komt deze wind vaak uit linkse hoek. Alleen in Vlaanderen is links allergisch om Vlaams te  willen zijn en verkiest zij het Belgisch dure bestuurslabyrint boven transparant en efficiënt zelfbestuur en  wordt de Vlaamse verzuchting naar autonomie volledig in handen gelaten van mensen die er een uitermate rechtse  en ultraliberale agenda op nahouden. Terwijl er naast culturele ook meerdere staatkundige en zelfs bestuursefficiënte redenen denkbaar zijn om vanuit centrum-links Vlaanderen ook aan Vlaams zelfbestuur een hoge prioriteit te geven, en dit naast een programma voor een stevige Vlaamse sociale zekerheid en betere integratie van allochtonen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt.

Belgische machtslogica en het nieuwe Vlaamse debâcle

Niet dus. Het is in deze kringen zelfs een onwrikbaar taboe om dit ook maar op te rakelen. Er wordt in deze middens geopperd dat de minderheidsstatus van links in Vlaanderen en de machtslogica van de Belgische Staat in die mate dwingend zijn dat men liever sterft (want ‘out of business’)  dan voor een onafhankelijke staat te zijn. Een vraag die me dan te binnenschiet is of politiek Vlaanderen zich al eens heeft afgevraagd waar linkse Vlaamse nationalisten, die niets verloren hebben in de ultraliberale en conservatieve agenda van de N-VA, met hun stem naartoe moeten lopen? Het absurde antwoord dat zij van hun progressieve vrienden zullen krijgen luidt als volgt: “Je moet ten eerste niet zeuren, en ten tweede als je echt links bent, kun je geen nationalist zijn en al helemaal geen Vlaamse nationalist. Trouwens, aan welke kant stonden uw grootouders tijdens WOll?  Hebben die toen geen boter verkocht aan de Duitsers?” De waarheid is dat dit antwoord totale abstractie maakt van het waarom (?) van de absurde staatsstructuur die we in België hebben. Er moet heel wat meer geschiedenis worden bijeensprokkelt dan WOll om daar nog maar een begin van antwoord op te kunnen fantaseren. Geschiedenis die haar actualiteitswaarde meer en meer brandend in vraag ziet gesteld worden.

Ik moet toegeven dat ik aanvankelijk een zekere sympathie had voor de N-VA en haar succesrijke formule om een zekere afstand te nemen van het rauwe racisme van Dewinter. Ik vroeg en kreeg zelfs hun visie i.v.m. minderheden onder ogen en kon nauwelijks het verschil merken met de andere centrumpartijen op dit vlak. Maar woorden zijn woorden en geen daden. En net als het Vlaams Belang nu had ook de N-VA toen een existentiële behoefte om een geldig rijbewijs te bekomen om in de democratie niet bij de start aan de kant te worden gezet. Maar afgaand op hun falend integratiebeleid in de Vlaamse regering qua inburgering en werk alsook het ontluikende wanbeleid dat zich stilaan in Antwerpen openbaart, kan men onomstotelijk beweren dat de N-VA voor minderheidsgroepen niets in petto heeft, allochtone burgemeesters in het verschiet of niet.

Integendeel, een eenzijdige en buitensporig plichtendiscours hand in hand met een harde confrontatiepolitiek in de Antwerpse migrantenwijken staan in de sterren geschreven. Meer dan ooit zal een progressieve visie en reflex als antwoord op die prangende problemen noodzakelijk zijn. Voor die reflex moet de overheid over de noodzakelijke lean and fit-heid beschikken om krachtdadig toekomstige lokale en stedelijke uitdagingen aan te gaan. Want vergeet niet, het nieuwe Vlaamse debâcle in wording zal zijn dat meer en meer Vlamingen sympathie krijgen voor het artikel 1 van het N-VA programma, in diezelfde beweging allergisch zijn voor haar ultraliberale agenda en dus politiek met lege handen blijven staan. Er wordt geen enkel maar dan ook geen enkel alternatief geboden noch in het centrum noch links van het politieke spectrum in Vlaanderen. Dit gat ontstond niet op basis van ideologische preferenties maar puur berustend op de Belgische staatslogica (lees: macht en vooral geld voor enkelingen). Progressief Vlaanderen moet dringend de ogen openen en ophouden te leven ‘in denial’. Alsof Di Rupo en Milquet ook maar één dag om Vlaanderen zouden treuren indien de N-VA in haar separatistisch opzet zou slagen. Eens Brussel binnen, zal dit koppel nooit of te nimmer één Vlaamse zin uitkramen.

 Multicultureel Vlaanderen

Want laat ons wel wezen. Een onafhankelijk Vlaanderen zal een multicultureel Vlaanderen zijn (niet alleen allochtonen maar ook Franstaligen in de rand) of ze zal niet zijn. Een splitsing van België zal evenwel nooit vanuit Wallonië opgestart worden. Waarom zouden ze? De hefbomen van Vlaanderen zijn de vorige keer uit handen gegeven. Franstalig België is met de huidige staatshervorming financieel bediend. De Maddens-doctrine is dan ook een gedateerd brouwsel. Zelfs indien met na 2014 vijf of tien jaar nodig heeft om een nieuwe regering te vormen, voorkomen de geldende geldstromen de “verarming” van Wallonië. De bestuurlijke problemen van België zullen evenwel na de zesde staatshervorming blijven voortwoekeren.

Bovendien informeerde voormalig premier Guy Verhofstadt de bevolking al enkele jaren geleden: … ‘het geld is op’. Ondanks de niet aflatende alarmsignalen (begroting, groei, schandalen, etc…) kabbelt regerend Vlaanderen rustig mee op de cadans die Premier Di Rupo aangeeft. Nochtans luiden de waarschuwingen van de internationale instellingen ook op het vlak van sociaal-economische indicatoren (cfr. Jeugd en allochtone werkloosheid) steeds luider. Ik vind dit een betreurenswaardige situatie.

Er moet dringend pro-actief vooruit worden gedacht. Misschien is de huidige politieke en economische crisis een kantelmoment om zich als Vlaams verscheiden middenveld te scharen achter een politiek breed gedragen initiatief dat naast een radicale progressieve sociaal-economische agenda ook Vlaams zelfbestuur hoog op de agenda zet. Niet uit afkeer van Franstaligen (het tolerantiediscours op dit vlak in het kader van de Vlaamse autonomie is steriel want niet relevant) maar gewoon omdat dit vanuit bestuurlijk oogpunt beter is voor Vlaanderen en ook voor Wallonië. Iemand die niet hoeft verkozen te worden in een bepaalde regio moet ook niet de pretentie hebben om daarover te willen regeren, voor zover de betrokken bestuurder de streektaal al machtig is. Immers, die absurde aanmatiging stuit op Vlaams onbegrip. Laat net bij links Vlaanderen over deze absurditeit het grootste onbegrip heersen. Begeesterd door intellectuele luiheid en ongeziene lafheid spreiden zij zo het bedje voor de ultraliberale en verborgen uitsluitingsagenda van de N-VA. Progressief Vlaanderen verdient beter dan dat.

De auteur, van Marokkaans-Berberse origine, studeerde economie, Europees recht en ontwikkelingspolitiek. Door een misverstand verscheen deze tekst ook op een andere nieuwswebstek. De reacties morgen en overmorgen werden voor www.doorbraak.be geschreven.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>