Na die van Bracke nu ook een ‘bocht van Francken’?

Opmerkelijke bijeenkomst vorige vrijdag in het Waalse Jurbise waar de lokale liberale burgemeester en Waals volksvertegenwoordiger Jacqueline Galant twee politieke kopstukken verwelkomde op een forum van de MR: haar partijvoorzitter, de ondertussen welbekende Georges-Louis Bouchez enerzijds en anderzijds Theo Francken. Onderwerp van de avond: ‘Wallons, Flamands, toujours unis?’ En om de Belgische saus er extra dik bovenop te gieten werd het kader geschetst: ‘À l’approche du bicentenaire de la Belgique…’

Hoewel het publiek wellicht enkel uit Franstalige liberalen bestond, was Bouchez zo charmant om het debat – voor zo ver het dat was – rechtstreeks uit te zenden op het internet, zodat ook Vlamingen zoals ik konden meekijken en luisteren. Of moeten we zeggen ‘ontluisteren’, want wat Theo Francken voor de Franstalige oren ten beste gaf was voor Vlaamse oren wel ontluisterend.

Vlamingen herinneren zich nog altijd ‘de bocht van Bracke’. Die liet zich ontvallen in de aanloop naar de historische en beloftevolle verkiezingsoverwinning van 2014 dat de strategie van De Wever en de N-VA niet meer op een staatshervorming was gericht. Dat werd vervolgens voorgesteld als een soort slip of the tongue. Maar nadien zou blijken dat hij gelijk had. De Zweedse regering van Charles Michel ging van start zonder staatshervorming, maar bovendien werd deze afwezigheid van enige vorm van ambitie nog verdedigd ook: de sociaal-economische problemen van het land gingen voor.

De aloude Vlaamse stelling dat de problemen van het land worden veroorzaakt door het land zelf en zijn achterhaalde structuur en dat die problemen slechts door verdere stappen naar autonomie konden worden opgelost, werd daardoor volledig onderuit gehaald.

Dat de splitsing van de sociale zekerheid en de sociaal-economische bevoegdheden de kern vormen, niet enkel van de Vlaams-nationale maar ook van de algemeen Vlaamse verzuchtingen zoals die werden verwoord in de vijf resoluties van het Vlaams Parlement van vlak voor de eeuwwende, werd na de schitterende Vlaams getinte verkiezingsoverwinning van 2014 totaal ‘vergeten’ of althans in een langdurige diepvrieskast verborgen.

Dus was ik vorige week wel benieuwd naar de nieuwe stand van zaken. Zou de N-VA ondertussen opnieuw de draad hebben opgepikt van deze Vlaamse verzuchtingen?

Ik schrijf opzettelijk ‘benieuwd’, want eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen niet erg hoog gespannen, vermits een gezamenlijk optreden in Wallonië met de inzake belgicisme als erg radicaal bekend staande Bouchez niet erg uitnodigend is om er met een Vlaamse radicale visie naar voren te treden.

Maar de verrassing kwam uit een heel andere hoek: Theo Francken stelde de Franstaligen volledig gerust. Hij – en hij voegde er nog aan toe dat hij ook voor Bart De Wever kon spreken – is geen ‘nationaliste de sous’, geen centen-nationalist. Voor hem is ‘solidariteit noodzakelijk en essentieel, vooral dan inzake sociale zekerheid’. En opdat er geen onduidelijkheid over zou bestaan voegde hij er nog aan toe: ‘On va pas attaquer ça’.

Zoals ik zei, een opmerkelijke bijeenkomst.

Men kan zich afvragen hoe deze uitspraken kaderen in  de strategie van de N-VA. Want als zélfs de splitsing van de sociale zekerheid wordt losgelaten om een zaaltje met amper enkele tientallen Franstaligen toch maar niet voor het hoofd te stoten, dan kan men zich afvragen wat verder nog de bedoeling is… Reiken de strategische plannen nog verder dan enkel een heruitgave van de Zweedse regering van Charles Michel? Ziet Theo alreeds visioenen van zichzelf, voorgedragen door België voor de functie van secretaris-generaal van de NAVO?

Mijn partij blijft de Vlaamse eisen verdedigen, tot spijt van wie het benijdt. Het ogenblik is immers buitengewoon ongunstig om wegens de neiging om per sé aan de macht te willen deelnemen, plat op de buik te gaan voor de Franstaligen. Immers is momenteel de financiële toestand van alle autonome instellingen waar Franstaligen mee in zitten desastreus. Franstalige gemeenschap, Waals gewest, Brussels gewest én de federale regering: zij zijn allemaal niet virtueel maar reëel failliet.

Het is veel verantwoordelijker om te stellen dat dit een momentum is om Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij te brengen, dan om op zoek te gaan naar de mogelijkheid om samen met radicale Franstalige belgicisten nog maar eens een federale regering te vormen waarvoor de ‘solidariteit in de sociale zekerheid essentieel en noodzakelijk is’. In ieder geval, ook in tussentijd, is het voor Vlaams Belang onmogelijk de sociaal-economische situatie van de Vlamingen op orde te brengen zonder fiscale autonomie en een splitsing van de sociale zekerheid.

Er zijn redenen om aan te nemen dat na de afgewezen pogingen van De Wever om een akkoord met Magnette aan de Vlamingen te verkopen, de N-VA het spoor van de Vlaamse grondstroom enigszins bijster is. De verwarring waarin ze kennelijk verkeert, kan alleen maar verdwijnen indien de draad van de Vlaamse strategie opnieuw wordt opgepikt.

Want anders zal het de Vlaamse kiezer zijn die opnieuw orde op zaken zal moeten stellen.