Natuurlijk is het migratie

De Stemming, een peiling van VRT NWS en De Standaard, geeft aan dat migratie het verkiezingsthema is waar de meeste kiezers van wakker liggen. Wie daarover verbaasd is, heeft niet goed opgelet.

Zwitserland, Nederland, Spanje, in elk Europees land gingen de verkiezingen de voorbije maanden over migratie. Het draagvlak voor het huidige migratiemodel, waarin asielzoekers een fortuin betalen aan mensensmokkelaars om illegaal in een gammel bootje naar Europa te komen en hier toch nog papieren en toegang tot onze sociale zekerheid te krijgen, is helemaal op. Het is tijd voor verandering.

Chaos

Met enorm veel bombarie kondigden Sammy Mahdi en zijn opvolger Nicole De Moor aan dat Vivaldi het anders zou aanpakken. Hun anti-Theo-Francken-beleid zou het migratiebeleid menselijker maken. Het resultaat: “pure chaos”, aldus die andere Vivaldivoorzitter Melissa Depraetere. Voor één keer heeft ze gelijk. De migratiefactuur is de afgelopen jaren verviervoudigd. De regering slaagt er niet in om bed, bad en brood te voorzien. Bijgevolg vangt ze illegalen dus maar op in hotels en jeugdverblijven. Dat is niet alleen duur, het genereert ook een gigantisch aanzuigeffect.

Ondanks dat veel hogere budget loopt het terugkeerbeleid mank. Terwijl er onder Theo Francken nog meer dan 10.000 illegalen per jaar terugkeerden, is dat cijfer onder Vivaldi gehalveerd. De recente deal die werd gemaakt in Europa bevat enkele kleine verbeteringen, maar zal niets wezenlijks veranderen. Het uitgangspunt blijft namelijk dat wie illegaal naar hier komt papieren en toegang tot onze sociale zekerheid kan krijgen. Zolang dat niet verandert, zullen we helaas nooit vat krijgen op de migratiestromen naar ons continent.

Paradigmaverschuiving

Nochtans zijn er landen die wel de controle behouden. Denemarken en Australië tonen de weg door hard te zijn voor mensen die zich niet aan onze regels houden. Wie op een illegale manier naar die landen gaat, komt er niet in. De enige methode waarop mensen een verblijfsvergunning krijgen is door een asielprocedure op te starten in het eerste veilige land waar ze passeren. Die paradigmaverschuiving is bij ons broodnodig.

Dat betekent trouwens niet dat ze in Denemarken of Australië hun ogen en harten sluiten voor mensen die omwille van oorlog of andere conflicten wel moeten migreren. Australië gaf vorig jaar maar liefst 480 miljoen dollar uit om vluchtelingen aan opvang te helpen in de eigen regio. We moeten ons dus niet afsluiten voor de wereld, maar moeten wel stoppen met illegale migratie te belonen. Enkel wie zich aan de regels houdt en in het eerste veilige land kan aantonen dat hij een echte vluchteling is, mag nog een verblijfsvergunning krijgen.

Hetzelfde systeem werkt trouwens uitstekend voor arbeidsmigratie. Daar moeten migranten al in het buitenland, of binnen het jaar nadat ze hier afgestudeerd zijn, aantonen dat er een job voor hen is op onze arbeidsmarkt. Als bijkomende voorwaarde zouden we daaraan moeten koppelen dat arbeidsmigranten, voor ze hierheen komen, al de basis van onze taal geleerd hebben.

Struisvogelpolitiek

Dat het volk verandering wil is duidelijk. Al in 2019 stemde de Vlaming rechtser dan ooit tevoren. Alleen had die verkiezingsuitslag een pervers effect. Doordat de winst vooral naar Vlaams Belang ging, werd het makkelijker om de N-VA federaal buitenspel te zetten en kreeg de burger de meest linkse regering in de geschiedenis van dit land. Zo kwam cd&v op het departement asiel en migratie terecht. Onder zware druk van de groenen kozen de christendemocraten ervoor om hun kop in het zand te steken en de volkswil voor een strenger migratiebeleid te negeren. In de peilingen betalen ze daarvoor cash. Waar staatssecretarissen voor asiel en migratie vroeger met stip de populariteitspolls aanvoerden zijn zowel De Moor als Mahdi onzichtbaar.

Toch dreigt het drama van 2019 zich te herhalen, want de kiezer is het federale beleid beu – en terecht. De extreme partijen peilen hoger dan ooit tevoren. Maar België is een disfunctionele democratie. Waar de volkswoede zich in Vlaanderen extreemrechts kanaliseert, kanaliseert die volkswoede zich in Wallonië extreemlinks. Het resultaat daarvan is dat Vivaldi II al in de steigers staat.

Aangezien bevoegdheden zoals migratie en veiligheid federaal beslecht worden, betekent dat een verderzetting van de huidige migratiechaos. Het aanbod van de N-VA aan de kiezer is duidelijk: orde op zaken stellen, een streng maar rechtvaardig migratiebeleid zoals onder Theo Francken en een omslag naar het Australisch model. Nog 100 dagen om u daarvan te overtuigen.