Nieuwste cijfers tonen aan: gezinshereniging blijft immigratiekanaal bij uitstek

Met de almaar verder piekende asielcijfers (meer dan tien procent groei in vergelijking met vorig jaar) zou je bijna vergeten dat daarnaast ook de legale instroom onverminderd aanhoudt. Dat geldt in het bijzonder voor de immigratie via het systeem van de gezinshereniging. Dat tonen nieuwe cijfers aan.

Vorig jaar kwamen via het systeem van de gezinshereniging welgeteld 59.069 mensen het land binnen. In bijna 6 op 10 gevallen (57 procent) ging het daarbij om niet-EU-onderdanen. Het peloton wordt ‘traditioneel’ aangevoerd door Marokko (3.791), gevolgd door India (2.150), Syrië (1.926), Turkije (1.667), Afghanistan (1.258) en Palestina (1.075). De samenstelling van deze groep toont nogmaals aan dat niet alleen immigratie via het asielkanaal, maar ook de zogenaamde ‘arbeidsmigratie’, onmiskenbaar de trein van de ‘volgmigratie’ op gang trekken.

Ronduit dramatisch

In totaal kwamen sinds 2010 liefst 746.233 mensen via gezinshereniging het land binnen. Voor een goed begrip: dat is een instroom groter dan het inwonersaantal van de provincies Waals-Brabant en Luxemburg samen. Alleen al de laatste vijf jaar ging het om 280.857 mensen, goed voor een instroom ter grootte van een stad zoals Gent.

Er wordt allang gewaarschuwd voor de gevolgen van de aanhoudende immigratie via het kanaal van de gezinshereniging. Het systeem genereert immers niet alleen een permanente – en almaar toenemende – instroom, maar zorgt er ook voor dat het integratieproces telkens weer van nul moet herbeginnen.

Eerder deze week wees arbeidsmarktspecialist Jan Denys er nog op dat via gezinshereniging en asielmigratie heel wat kortgeschoolde arbeidskrachten België binnenkomen, en de tewerkstelling in deze groep ronduit dramatisch is: na tien jaar is nog niet de helft aan het werk.

Ruimte voor verstrenging

Van noemenswaardige maatregelen om de instroom eindelijk aan banden te leggen, is evenwel geen sprake. Met de maatregelen die begin vorig jaar naar aanleiding van de asieldeal werden aangekondigd, werd in het beste geval een kattenluik afgesloten, terwijl de voordeur wagenwijd blijft openstaan.

Om de ongebreidelde instroom effectief en efficiënt aan banden te leggen, moeten – om te beginnen – de inkomensvoorwaarden worden opgetrokken, dient de definitie van het begrip ‘gezin’ strikt(er) te worden geïnterpreteerd en moet de periode waarin erkende vluchtelingen vrijwel zonder voorwaarden hun gezinsleden kunnen laten overkomen, ingeperkt worden van twaalf maanden (zoals in dit land nog altijd het geval is) tot het Europese minimum van drie maanden.

Hoe dan ook: er bestaat nog heel wat ruimte voor een verstrenging van de regelgeving. Het is de hoogste tijd om die ruimte maximaal in te vullen.