Op goede weg

Er was Siegfried Bracke. Met zijn interview in De Standaard (31 sept.) zette hij de partijstrategen van de N-VA voor paal, maar met zijn Café bij Bracke en vrienden brengt hij een hele hoop argumenten aan waarom volgens zijn partij het sociaaleconomisch beleid van de regering-Di Rupo nefast is voor onze welvaart en ons welzijn. En blijkbaar steekt het, want als Di Rupo himself de studenten van de UCL mag toespreken, doet hij dat in de Bracke-stijl met aanvoering van de tegenargumentatie. Kijk, ik hoop van harte dat er ook een Café bij Di Rupo en vrienden komt. Dan kunnen de burgers zien, oordelen en handelen. Misschien kan de VRT de beide voordrachten opnemen en uitzenden op OP 12. Waarom niet? Ze hebben An inconvenient truth toch ook uitgezonden, misschien geen boeiende televisie, maar wel genoeg info om het debat op een ernstige manier te voeren. Punt 1 ligt al ter tafel: het sociaaleconomisch beleid en welke keuzes moeten worden gemaakt.

Inhoud

Daarnaast kwam deze maand ook de vergrijzing nog eens op de voorgrond. De centrumsteden moeten (bijna) evenveel besteden aan pensioenen als aan loon voor hun personeel. Een wurggreep die voor vele steden zeer pijnlijk is. Ook daar graag een inhoudelijk debat. Geen rondje zwartepieten over welk niveau nu precies welke maatregelen zou moeten of kunnen genomen hebben. Neen, wij willen vóór 25 mei horen wat de uitgangspunten zijn die de politici willen innemen. Want de vergrijzing dreigt niet enkel de centrumsteden te wurgen. (interessant hierbij is al de verschillen en gelijkenissen in aanpak te zien tussen de verschillende steden en gemeenten).

Dan liet Freya Van den Bossche nog dat ballonnetje op over de woonbonus. MP Kris Peeters antwoordde per kerende dat een beslissing daarover door de volgende regering moet worden genomen. Duidelijk. Ik wil in de verkiezingen graag de voorstellen horen van de verschillende politieke partijen. Je kunt als kiezer toch niet beter worden verwend dan door duidelijke stellingnames.

En ja, ook het onderwijs zie ik graag als thema. Het is een belangrijk instrument in de strijd voor het behoud van onze welvaart en ons welzijn. Goed onderwijs organiseren vraagt reflectie, maar niet het blind nalopen van modes. Deze Vlaamse regering heeft een compromis gesloten en daarmee tijd gekocht. De volgende Vlaamse regering zal keuzes moeten maken. ik wil van de partijen horen welke keuze dat voor hen mag zijn.

Nog een vijfde, de concurrentiepositie van onze economie. Bijna elke politieke partij zegt dat de loonlasten te zwaar zijn. Bracke staat er in zijn café uitgebreid bij stil. Allemaal goed en wel, maar hoe gaan we de concurrentiepositie van onze bedrijven, onze economie aanpakken? Ik wil graag duidelijk kunnen kiezen.

Laat ons afspreken dat we ons voor de volgende verkiezingen richten op de belangrijke politieke dossiers. Laat er ons, als kiezers, een inhoudelijke strijd van maken. Voor welk beleid staan de partijen? Hoe staan ze tegenover de maatschappelijke problemen in ons land zoals integratie, het toenemend aantal Vlamingen met een armoederisico, de wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg en de gehandicaptensector. Aan thema’s geen gebrek. Dus laat ons inhoudelijk gaan, wat stellen ze voor, wat zijn daarin de prioriteiten? Ik wil geen debatten over de waan van de dag, wel debatten over de opties voor de toekomst, welk beeld van een toekomstig Vlaanderen, van de toekomstige samenleving hebben de partijen? Met welk beleid willen ze dat toekomstbeeld realiseren? Alstublief, zeg het mij, dat wil ik horen.

Bang

Ik ben maar voor één ding bang. Dat Vlaanderen en Wallonië niet het beleid zullen krijgen waarvoor ze hebben gestemd. Omdat ze andere, misschien zelfs tegengestelde keuzes zullen maken. Dan krijgen we opnieuw een Belgisch beleid van die partijen die ‘niet aan de kant blijven staan’, ‘de handen vuilmaken’, ‘compromissen durven sluiten’ maar geen duidelijke keuzes maken en blijven aanmodderen. Het compromis als hoogste politieke ideaal, wat de inhoud ervan ook moge zijn. Liever van die boer geen eieren meer. Dus ik wil ook van de partijen horen hoe ze dat probleem willen oplossen. Dan kunnen we een duidelijke keuze maken, dan zijn we op de goede weg.