Premier De Croo, hoe lang duurt uw surrealisme nog?

Veel Belgischer kan de huidige federale regering niet zijn. Het is geen Vivaldi-regering, maar een Magritte-regering, ceci n’est pas un gouvernement. Het lijkt één grote surreële grap, een ‘kostelijke’ grap dan wel. Hoe lang nog, premier De Croo, laat u het land de dieperik in glijden?

Koninklijke Reprimande

Het is afwachten wat koning Filip op 21 juli zal vertellen. Correctie, zal mogen vertellen van de regering. We hopen dat hij de moed heeft de heren en dames van de federale regering op hun onkunde te wijzen én op hun verantwoordelijkheid. Op 11 juli had ik hier al geschreven dat we de erfenis van onze grootouders in sneltempo verbranden en aan onze kleinkinderen enkel schulden zullen overlaten. Deze regering zet daar een turbo op.

Even terug naar oktober 2020. Toen werd de regering gevormd die door de spindokters, met hulp van de media, de Vivaldi-regering genoemd werd. Alle seizoenen waren erin aanwezig. ‘Als we ons land écht opnieuw in beweging willen brengen, zullen we samenwerking en respect centraal moeten stellen.’ Zei premier Alexander De Croo (Open Vld) in zijn regeerverklaring op 1 oktober 2020. Hij vroeg het vertrouwen van de Kamer: ‘Omdat het akkoord van deze regering is gebouwd op vertrouwen, op de wil om vooruit te gaan, de geduldige toepassing van de democratische principes en vooral op de bereidheid om consensus te zoeken.’

Wantrouwen voor wantrouwen

Vandaag is er geen onderling vertrouwen meer in deze regering, er is geen wil om vooruit te gaan, noch de bereidheid om consensus te zoeken. Integendeel. Deze regering is een regering in volle bevoegdheid die zich regeert als in lopende zaken. Zowat het tegendeel van haar voorganger: een regering in lopende zaken die zich gedroeg als een in volle bevoegdheid. Ceci n’est pas un gouvernement. Twee keer anders, maar hetzelfde. Het wantrouwen uit de regering zou beter navolging krijgen in het parlement.

Deze surrealistische regering geeft de critici op de democratie de pap in de mond. De echte antidemocraten bevolken vandaag de regering. Het mag geen verwondering wekken dat de kiezers, volgens peilingen en analisten, even antidemocratisch worden als hun regering. Ze verdienen het om weggestemd te worden. Of moet je beloond worden om niet te regeren als regering?

‘t Zijn zotten die op lijsten staan

Even surreëel is de benoeming van ministers. Je moet wel gek zijn om nog aan verkiezingen deel te nemen. Als er ministerposten worden uitgedeeld kiezen de partijvoorzitters iemand die niet eens verkozen is, of in het beste geval op een andere lijst. Zoals nu Hadja Lahbib (MR) de nieuwe minister voor Buitenlandse zaken. Heel bekend, hip en trendy, helemaal mee. Maar geen politica.

Wat is er mis met Florence Reuter (MR), tweede meest aantal voorkeurstemmen op de Kamerlijst van Waals Brabant, oud-journaliste (!), burgemeester van Waterloo en van 2019 tot 2020 voorzitter van de commissie Financiën en Begroting in De Kamer. Of is die te blond en te blank? Dan kan altijd nog Khadija Boudiba , voorlaatste op de MR-lijst van Brussel en OCMW-raadslid in Sint-Genesius-Rode. Wat moeten die denken van de keuze van de voorzitter?

De kat moet muizen vangen

Het politiek personeel is dan nog een geval van interne Wetstraatpolitiek. Wie in de regering zit is van ondergeschikt belang aan wat die doet. Dat laatste is de echte ramp. Nog even terug naar oktober 2020. In een gesprek over de nieuwe regering zei een waarnemer me: ‘Misschien moeten we er ons bij neerleggen dat het eerst nog slechter moet eer het beter kan worden.’ De vraag is hoeveel slechter kan het nog. Eerlijk? Ik denk niet dat die toen dit scenario in gedachten had.

We hebben het hier al tot in den treure geschreven: België moet structureel hervormd worden. Maar dat lijkt hoe langer hoe meer onmogelijk. Nationaal en internationaal staan alle knipperlichten op rood. Deze week het Monitoringcomité. Het team van hoge ambtenaren dat de begroting opvolgt.

De begroting gaat volgens hen 1 miljard meer in het rood dan geraamd bij de begrotingsopmaak in 2021 Op een half jaar. De staat geeft 28 miljard meer uit dan ze inkomsten heeft. Het overgrootste deel van dat tekort is structureel. Dat wil zeggen dat het geen eenmalige uitgaven zijn, maar dat er systematisch te veel wordt uitgegeven. Bovenop die structurele uitgaven komen federaal de -populistische- maatregelen voor het drukken van de energie-belastings-factuur en een nieuw rondje vaccineren. Maar geniet ervan, want volgend jaar wordt het nog slechter. Dan stijgen rentes op de leningen van de regeringen… Ook de kosten van de vergrijzing lopen verder op. De staatsschuld zou in 2027 stijgen tot 116% van het bbp.

Regeren in een andere dimensie

Wat doet de regering? Eindeloos palaveren over een pensioenakkoord dat de kosten nog meer dreigt de hoogte in te jagen. Alsof onze regering in een parallel universum leeft. Een pensioen na 10 gewerkte jaren? Echt? Terwijl de pensioenen betaald worden door wie aan het werk is. Het systeem is voorbij ‘botsen op de limieten’.

We zijn ondertussen zo ver dat alleen een ingreep als de hoogste pensioenen verlagen nog enig soelaas kan brengen voor de staatskas en de schulden van onze kinderen. Maar dat durft niemand, wat dat is politieke zelfmoord. Of misschien kan een moedige politicus het ‘kapitalisatiesysteem’ voorstellen. Je pensioen is dan wat je er zelf voor hebt bijgedragen. Je komt niet ten laste van je werkende medeburgers.

Gezocht: Vlaamse moedige regering

Wat houdt Vlaanderen eigenlijk tegen om zelf een systeem op te zetten voor de eigen ambtenaren en die van de gemeenten? Dat zou getuigen van Vlaams vooruitziend beleid dat het verschil maakt met de Belgische stilstand. Alle ambtenaren onder de 30 of 40, die nog lang genoeg werken, kunnen instappen. Een Vlaams pensioenfonds. Wie of wat houdt de Vlaamse regering tegen?

De federale regering duwt ons alsmaar dieper de miserie in. Het schouwspel is zielig. De politiek verliest in snelheid geloofwaardigheid en onze kinderen verliezen hun toekomst. Het wordt tijd dat iemand de stekker uit deze surrealistische regering trekt. Maar blijkbaar is de angst voor de kiezer groter dan de angst voor de toekomst.