Quo Vadis, N-VA?

Het is doodjammer, maar ik, Bart De Meulenaer (foto midden, red.) kan de N-VA niet meer volgen. Het is doodjammer dat er velen stil denken wat ik hardop zeg. Die ‘velen’, die denken dat Vlaanderen een sterke, liberaal-conservatieve, nationalistische partij nodig heeft.

Dat de N-VA hunkert naar salonfähigkeit met verbazingwekkende deugpuntsprokkeldrift, maakt haar geen volkspartij, maar onbewust een soort ‘volksverlakkers’-partij. Ik geloof niet dat N-VA het bewust doet. En eigenlijk hoop ik stilletjes dat ze het uitzweten en weer de positie innemen van weleer, als uitdager van de macht, de mensen die verandering voor ogen hebben.

Avonturen

Helaas probeert de N-VA wereldvreemde internationale heren te dienen, wat zich onder meer uitte in een aantal tragikomische avonturen, zoals de versnelde elektrificatie die voor elke realist onverzoenbaar is met de kernuitstap, het veel te late en zwakke protest tegen de kernuitstap en Ventilus en de eigendomsrecht-afbrekende fratsen van Natuur en Bos.

Het is zinloos over volkssoevereiniteit te spreken, wanneer je in Davos present tekent om de grootste zottigheden te aanhoren over klimaat,  privacy en wereldregeringen. Het is zinloos, als je zonder slag of stoot de Wereldgezondheidsorganisatie verregaande macht geeft over onze gezondheidspolitiek. Het is zinloos, als je Frans Timmermans zijn zottigheden uitvoert met onbetaalbare elektrificatie en renovatieplichten.

Realpolitik

Dat de N-VA niet op de barricaden staat om de Noordzee te beschermen tegen de waanzinnige windmolenplannen, kan verklaard worden door de wens om Jan De Nul of Dredging International niet voor de voeten te lopen, maar met passie voor Vlaanderen heeft het niets te maken.  Dat de partij mak de val van Conner Rousseau beleefde, terwijl die val de belichaming was van de linkse dubbelhartigheid, kan verklaard worden door de gemeentelijke ambities van Bart De Wever.

Realpolitik. Ik begrijp het wel, maar het bezielt mij niet. Het is pappen, nathouden en geen ‘kracht van verandering’. We kregen het stikstofdrama — nooit begreep ik waarom de norm in Vlaanderen zoveel strenger is dan in Duitsland. We kregen  de lage-emissiezones (LEZ’s), we kregen de ANPR-camera’s ‘die zouden dienen in de misdaadbestrijding’. Dat deden ze, tot bleek dat flitsen meer geld opbracht.

Halt

We remden ook niets af, zoals de instorting van het onderwijs, wat ik niet aan Ben Weyts wijt, maar aan een te lakse en begripvolle houding die veel te veel geduld opbracht. Waar overigens niet alleen N-VA schuldig aan is, maar zowat de hele Vlaamse overheid. Dat is de prijs van de mars door de instellingen die de N-VA betaalt.

Ik zag nog weinig stappen van N-VA om die mars een halt toe te roepen. Nee, in dit Vlaanderen wordt er met drones over uw tuin gevlogen om uw tuintegels te tellen. Of we kijken met warmtecamera’s met hoeveel we pizza’s aan het eten zijn. Gramsci is tevreden.

Staatshervorming

En er is meer. Veel meer. Terwijl we enkele jaren geleden nog verkondigden dat een regering zonder de PS een staatshervorming op zich was, wordt vandaag gaandeweg duidelijk dat de N-VA het pad van de zweeppartij wisselt voor dat van de machtspartij. En opnieuw, ik begrijp dat wel, maar het grijpt mij niet aan. N-VA heeft een pad gekozen waar ik als conservatieve, rechts-economische volksnationalist niet in mee kán. Ik wíl ook niet mee.

Het gekmakende is dat bijna iedereen die ik ken het nog altijd roerend eens is met de retoriek van Bart De Wever. Ik voel nog altijd bewondering voor de rechtlijnigheid van Theo Francken (links op de foto, red.). Vraag mij naar de beste parlementsleden ooit, en ik noem Michaël Freilich en Sander Loones (rechts op de foto, red.). Onmiddellijk. Maar door de vrijage met Conner Rousseau en de mantra ‘Het Belang is slecht’ periodiek te prevelen, heeft de partij de weg vrijgemaakt voor Premier Paul Magnette. Onvergeeflijk.

Flashback

In het jaar 2000 trok mijn broer naar Australië op stage, als jonge afgestudeerde. Op zijn afscheidsfeestje waren we het eens over het feit dat er een conservatieve, meritocratische Vlaamsgezinde partij nodig was. Verhofstadt had immers net zijn burgermanifesten ritueel verbrand.

Een klein jaar later, bij het welkomstfeest, in 2001 vielen we elkaar verheugd in de armen en ik weet nog hoe ik hem opgewonden meedeelde: ‘weet ge nog, bij uw vertrek, hoezeer we zochten naar een deftig Vlaamsgezind initiatief? Awel, dat IS er nu!’ ‘Vertel!’ zei hij en hij schonk mij een pint in. Opgewonden en koortsachtig vertelde ik over de N-VA. Zijn ogen blonken en we grijnsden beiden tevreden. Er was ruimte voor een liberaal-conservatieve Vlaamsgezinde partij en ene Geert Bourgeois had dat door. Nu ‘zou ge eens wat gaan zien’.

Ik ervaar geen leedvermaak bij wat de N-VA te wachten staat. Noem mij een caractériel en een moeilijke mens. Een eigenzinnige en dwarse scherpslijper. Ik pleit schuldig. Maar bovenal ben ik flamingant en voel ik mij verlaten. Vlaanderen mist een klasse van politici die begrijpt waar de wereld heen holt en die de Vlaming binnen in deze wereld een plaats kunnen geven. Een plaats voor Vlaanderen, voor onze cultuur en voor onze eigenheid.  Mijn generatie heeft het vooralsnog niet gedaan.