De ijzeren arm der wet is een geopende hand als het over voetbal gaat

Voetbal. De belangrijkste bijzaak in het leven, maar vervelend genoeg zijn er altijd wel een aantal figuren die de boel verzieken. Je zin om nog voor de teams van die mensen te supporteren zou ervan wegsmelten als sneeuw voor de zon.

Als ze nu eens met harde hand zouden worden aangepakt en lik op stuk kregen. Of als ze nu eens gepakt werden waar het pijn doet: financieel. Maar nee, het blijft altijd bij wat dreigende taal. Een boete hier, een administratieve aanhouding daar, … Niets wat echt pijn doet. Niets wat het gedrag corrigeert, dus doen ze het steeds opnieuw. En dat kost de maatschappij een hoop geld.

Propere handen

In de schaduw van WK-voetbalnieuws en van berichten over voetbalgerelateerde rellen in Antwerpen en Brussel, ontsnapt een stel mannen aan aandacht én aan vervolging. Ze zitten verwikkeld in affaires die het daglicht niet mogen zien: fraude, schriftvervalsing en matchfixing. Meer dan vijftig makelaars, sportief directeurs, trainers, scheidsrechters, voorzitters en managers worden verdacht in het dossier ‘Propere Handen’. Een deel van hen is nog steeds actief in het voetbal. Ze bekleedden destijds en bekleden nog steeds belangrijke posten, binnen clubs én binnen de voetbalbond.

Je functie blijven uitoefenen ondanks verdachtmakingen, dat mag, want je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Zo geldt de wet en dat hebben de advocaten van de verdachten veelvuldig herhaald. Hun cliënt, die had altijd al propere handen.

Twee handen

Je kan ze op exact twee handen tellen: het aantal verdachten dat nu een minnelijke schikking heeft getroffen met het gerecht. Ze leggen een mooie som geld op tafel en in ruil wordt hun rol niet verder onderzocht. Zo ontsnappen ze mogelijk aan zwaardere straffen: de zaken die hen ten laste werden gelegd konden niet enkel geldboetes, maar ook jarenlange vrijheidsberoving opleveren. Vijf tot vijftien jaar cel zou zomaar tot de mogelijkheden behoord hebben.

De ijzeren arm der wet is, voor wie het kan betalen, een geopende hand. Eentje waarin een kwijting voor het grijpen ligt. En blijkbaar hebben tien mannen die al jaren hun handen in onschuld wassen nu toch eieren voor hun geld gekozen: eieren van het type ‘vrije uitloop’. Dat zijn eieren van het duurdere type, maar de verdachten zitten dan ook niet om een centje verlegen. We zullen het nooit weten – het wordt niet onderzocht – maar van hun kuiperijen zijn ze indertijd vast niet armer geworden.

Het is altijd iets met voetbal. Jammer dat er steeds mensen zijn die er een handje van weg hebben om de boel te verzieken. Hoewel, crisissen kunnen ook zuiverend werken. Volgens menig betrokkene is het Belgische voetbal sinds de Propere Handen-crisis aan de beterhand: meer controle en minder witwaspraktijken. We zullen zien. Intussen blijft voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven.