Hoe China het Westen infiltreert
Titel | Stille verovering |
---|---|
Subtitel | Hoe China het Westen infiltreert en de wereldorde herschikt. |
Auteur | Clive Hamilton en Mareike Ohlberg |
Uitgever | Xander / L&M |
ISBN | 9789045217598 |
Onze beoordeling | |
Aantal bladzijden | 448 |
Prijs | € 24.99 |
Koop dit boek |
Via haar spionagedienst en de Chinese diaspora domineren de Chinese communisten meer en meer het culturele slagveld. En de zakenwereld.
Hamilton is een Australische specialist in wereldpolitiek, Ohlberg een Duitse sinologe.
In 2019 hebben Rob de Wijk (‘De nieuwe wereldorde. Hoe China sluipenderwijs de macht overneemt’) en Jeanne Boden (‘Chinese propaganda verblindt de wereld’) ons al gewaarschuwd dat we op onze hoede moeten zijn.
Helder beeld van de Chinese politiek
Deze studie gaat daar nog dieper op in door een harde analyse van de CCP (Chinese Communistische Partij), van de houding van de westerse politieke elites, de Chinese diaspora, de Chinese spionagediensten en het culturele slagveld.
De CCP heeft volgens de auteurs een doortastend plan en een groot budget om haar denkbeelden en invloed overal te verspreiden. Regeringen, universiteiten en zakenlieden vrezen financiële represailles als ze de kant kiezen van Tibetanen, Oeigoeren, Falun Gongers, Hongkongers of Taiwanezen. Canada arresteerde in 2018 Meng Wanzhou, de topvrouw van Huawei. China stopte meteen de import van Canadese sojabonen, raapzaad en varkensvlees. Ook Zuid-Korea ondervond een harde boycot toen het in 2017 Amerikaanse raketten plaatste als reactie op agressies vanuit Noord-Korea.
Dit zijn maar twee van de vele voorbeelden die de auteurs geven. Bij het massale protest in Hongkong blijft de CCP verkondigen dat het om een uiterst klein groepje gaat. In 2014-2016 annexeerde China enkele eilandjes in de Zuid-Chinese Zee: Obama en Biden lieten begaan. In 2019 beweerde Bloomberg zelfs dat Xi geen dictator is. In juli 1989, slechts één maand na het Tienanmen-drama, sloot president Bush alweer vriendschap met China.
Ook bij ons, in Europa
Ook in Europa telt China belangrijke vrienden. En in Brussel een actief spionageteam van 250 man om de EU en de NAVO in het oog te houden. Massale diefstal van intellectuele eigendom en technologie is reeds lang aan de orde. Tussen 2000 en 2019 was China betrokken bij 137 spionagezaken. Alleen al in de VS… De auteurs beweren dat Huawei massaal spioneert en intellectuele eigendom steelt. Het sponsort universiteiten, maar Oxford, MIT, Stanford en Berkeley willen niet langer door Huawei gesponsord worden.
Heel wat landen sloten zich aan bij ‘De Nieuwe Zijderoute’ (DNZ): Polen, Tsjechië, Bulgarije, Hongarije, Portugal, Griekenland, Malta, Italië, in de hoop op grote investeringen. Deze lijst is onvolledig: Nederland, België en andere landen hopen hetzelfde. De havens van Rotterdam, Antwerpen, Zeebrugge, Bilbao, Valencia en Athene zijn deels of geheel in Chinese handen.
De auteurs beschouwen DNZ als een Trojaans paard waarmee de CCP niet enkel de economie koloniseert, maar ook veel invloed verwerft op de politiek. Xi wil de Chinese wereldorde de plaats doen innemen van de Amerikaanse, wat begrijpelijk is.
De pro-Chinese lobby
In Frankrijk is ex-premier en ex-vicepresident Raffarin de ‘man van China’. In 2005 beweerde hij al dat China in Taiwan mag binnenvallen. De ‘France-China Foundation’ telt vele pro-Chinese toppers uit de politiek en de zakenwereld.
In Duitsland rechtvaardigde Helmut Schmidt (kanselier van 1974 tot 1982) het bloedbad van het Tienanmenplein. En zijn SPD-partijgenoot Gerhard Schröder (kanselier van 1998 tot 2005) verkocht zichzelf niet enkel aan Rusland, maar ook aan China. In 2007 veroordeelde hij Merkel openlijk omdat ze de dalai lama had ontmoet.
We lezen ook welke economische belangen de toppers van de CCP, inclusief corruptiebestrijder Xi Jinping, hebben in de Chinese bedrijven. Miljardairs zoals Jack Ma (Alibaba en Ant), Pony Ma (Tencent), Richard Liu (JD.com) en Robin Li (Baidu) zijn trouwe partijleden. Amerikaanse bedrijven zoals Goldman Sachs, Morgan Stanley en Blackstone hebben goede contacten met de CCP. Ze nemen zonen en dochters van partijtoppers in dienst. Idem voor Deutsche Bank en Crédit Suisse. China staat ook sterk in de Londense City en in Frankfurt.
Naar een door China geleide wereld?
De CCP controleert alle Chinese media en probeert dat ook wereldwijd met de andere media. Hun Engelstalige tv-zender CNC World zendt 24 uur op 24 uit. En verkondigt dat de overgang naar een door China geleide wereld niets dan goeds zal brengen. Het Chinese persbureau Xinhua sloot akkoorden met Reuters, AP e.a. om journalisten ertoe aan te sporen hun kritiek op China te matigen en Chinese standpunten te verdedigen.
Religies worden in China onderdrukt: in kerken en moskeeën hangen foto’s van Xi – naast camera’s. Katholieke bisschoppen en boeddhistische lama’s worden benoemd door de CCP. Kerken krijgen meer beperkingen dan vrijheden.
De auteurs sommen een aantal denktanks op die zich laten sponsoren door de Chinese regering en door Chinese bedrijven. Daarbij o.a. het Europacollege in Brugge en het World Economic Forum in Davos. Zelfs het Duitse Mercator Institute for China Studies (MERICS) stelde in 2018 een zeer China-gezinde directeur aan: de Nederlander Frank Pieke. In 2020 nam hij ontslag.
Universiteiten worden onder druk gezet om aan zelfcensuur te doen en activiteiten die verband houden met Taiwan, Hongkong en Tibet af te gelasten. In 2018 telden de universiteiten in Amerika, Canada, Engeland en Australië samen 750.000 Chinese studenten, die voor veel collegegeld zorgen. Als ze China tegen de borst stoten, verliezen ze die studenten en hun inschrijfgelden.
Chinese censuur, nu al
Ook uitgevers zoals Routledge en tijdschriften zoals Springer Nature staan onder Chinese druk. Australische en Nieuw-Zeelandse uitgevers kregen in 2019 zelfs een lijst met ‘verboden woorden’ en onderwerpen voor de boeken die ze in China laten drukken. Maar de Nederlandse uitgever Brill capituleerde niet voor die censuur.
In 2018 riep Xi de Chinezen op om de internationale instellingen en de huidige wereldorde naar hun hand te zetten, zodat autoritaire regeringsvormen en de Chinese definitie van mensenrechten worden geaccepteerd . In de VN is de macht van China al enorm toegenomen. Ze leiden nu vier van de vijftien VN-organisaties. Terwijl de VSA, Frankrijk en Engeland er elk maar één hebben.
Sinds 2015 worden Taiwanese burgers en diplomaten niet meer toegelaten in de hoofdkwartieren van de VN in New York en Genève. China blokkeerde ook het Taiwanese lidmaatschap van de Wereldgezondheidsorganisatie, zelfs tijdens SARS (2003) en corona (2020).
Hoe moeten wij reageren?
De censuur in China is de best georganiseerde ter wereld, met zoekmachines die een aantal termen blokkeren en met strenge regels voor internetbedrijven. In hun nawoord geven de auteurs tips aan de westerse regeringen, universiteiten, culturele organisaties en media om te reageren op de bedreigingen voor onze vrijheden en mensenrechten.
Hoewel hun boek vrij somber is, hopen ze dat de democratie en de vrijheid zullen zegevieren. Ze beweren dat het verzet tegen de CCP groeit en dat de partijbonzen zich daar zorgen over maken. Ik vraag me wel af of er daadwerkelijk een groeiend verzet is. Zeker niet in de politiek en ook niet in de zakenwereld. Tenzij dan het weren van Huawei en
voor 5G-netwerken.
Het boek eindigt met een schema van de CCP-organen, een woordenlijst, een lange lijst met afkortingen, een nog veel langere lijst met noten en een register.
Beoordeling
Het beeld dat we hier overhouden is zeer negatief. Wellicht iets te negatief. Het is één lange aanklacht, weliswaar sterk onderbouwd. Het lijkt wel alsof China niets goeds meer doet.
Wie nog denkt dat China onze democratie en mensenrechten zal overnemen, zal na de lectuur het omgekeerde vrezen. Westerse landen zullen altijd meer begrip opbrengen voor autoritaire regimes, die mensenrechten negeren. Zeker als die regimes economisch zeer goed presteren. En als enige nog groeien in dit corona-jaar.
Jef Abbeel is classicus en historicus en voordrachtgever en recensent over China, Rusland-Oekraïne en Midden-Oosten.
In zijn boek ‘Requiem pour Hong Kong’ dat is verschenen bij uitgeverij Bayard, werpt journalist Dorian Malovic een bittere maar lucide blik op de neergang van Hong Kong