Hollywood: Hoera voor homofobe, seksistische racisten!

Het moet zo eind 1963 geweest zijn, na de moord op JFK. Mijn vader en ik stonden op het Astridplein in Antwerpen op tram 15 te wachten. Plotseling wees hij naar de overkant en zei: ‘Kijk, een neger!’ Het was die week dat er thuis beslist werd dat mijn oudere zus na haar humaniora maar moest stoppen met studeren en gaan werken om later mijn verdere studies te kunnen financieren. Ook rond die tijd keek mijn moeder mij ongerust aan omdat een van mijn vrienden ‘een verkeerde’ was.

Racistische, seksistische homofoben

Kom ik uit een nest van racistische, seksistische homofoben? Ja, als je de spreektaal en de morele normen van vandaag toetst aan die van meer dan een halve eeuw geleden. In 1963 sprak en dacht men zo. Misschien niet in elitaire kringen. In gewone huisgezinnen echter was die zwarte een neger, een homo een ‘verkeerde’ en een vrouw werd verondersteld te gaan werken na haar middelbare studies.

De zevendelige serie Hollywood doet net hetzelfde: toestanden in het naoorlogse Amerika bekijken door de bril van vandaag. De rode draad door Hollywood, boordevol pikante anekdotes, is de poging een film te draaien over Peg Entwistle. Die actrice pleegde in 1932 zelfmoord door in Los Angeles van de vijftien meter hoge H van de Hollywoodland-letters te springen. De laatste vier letters LAND werden in 1949 verwijderd, maar zijn in de indrukwekkende generiek nog te zien.

Hollywood vraagt zich af wat er zou gebeurd zijn indien we toen al die homofobe, seksistische en racistische toestanden hadden aangepakt.

Echt of fake?

Ware geschiedenis wordt vermengd met hypotheses. De Britse Peg Entwistle werd inderdaad het symbool van de verbrijzelde Amerikaanse Droom. De film Peg (later herdoopt tot Meg) werd echter nooit gerealiseerd en won zeker geen Oscar. De homoseksuele acteur Rock Hudson en Henry Willson, de perverse Harvey Weinstein avant la lettre en doofpotspecialist, zijn echt. Ook Anna May Wong, de eerste Chinees-Amerikaanse Hollywoodster en de Afro-Amerikaanse actrice Hattie McDaniel zijn authentiek.

McDaniel kreeg in 1939 de Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol voor haar rol van Mammy, de zwarte dienstmeid in Gone with the Wind. Zij werd het symbool van de komische, onderdanige zwarte bediende, een rol die latere zwarte actrices gedoemd waren te herhalen. En de Golden Tip-garage waar de protagonisten ‘bijklussen’? Dat was inderdaad een dekmantel voor een rendez-vousgarage met mannelijke gigolo’s voor rijke dames en heren als… componist Cole Porter.

‘Thank you for your service’

Andere personages zijn verzonnen figuren, zoals Pegs vriend Sam, die haar wil redden. Vele anachronismen situeren zich niet einde jaren veertig, maar pas veel later. Halle Berry won in 2001 een eerste Oscar Beste (zwarte) Actrice. De strenge Hays Code zorgde ervoor dat Harry Belafonte pas in 1957 een blanke actrice kon kussen in Island in the Sun. In de eerste aflevering bedanken verscheidene mensen het hoofdpersonage voor zijn militaire dienst in de slag van Anzio. ‘Thank you for your service’ is wat wij vandaag tegen dienstplichtigen en dienstverleners zeggen, niet toen.

Hollywood vertelt dus een revisionistisch stukje geschiedenis over een alternatief Hollywood, net als Tarantino dat deed in Once upon a time in Hollywood. Bovendien is het een wat-alsverhaal zoals The Plot Against America, de zesdelige serie gebaseerd op de roman uit 2004 van Philip Roth. Ook The Plot Against America speelt zich af in de jaren veertig en vraagt zich af wat er gebeurd zou zijn indien Charles Lindbergh was verkozen tot president en… vriendschap met Hitlers antisemitisch regime had gesloten.

Zeitgeist van een generatie

Sommige critici bestempelen de serie Hollywood als een ‘progressieve dystopische droom’, ‘een liefdesbrief aan het adres van het gouden tijdperk van Tinseltown, ‘een idealistische en revisionistische dagdroom’. Anderen hebben het dan weer over ‘een vakantie voor je brein’, ‘even fascinerend als belachelijk’ en ‘een Disney-versie van racisme, seksisme en homofobie’!

De man verantwoordelijk voor deze reacties is Ryan Murphy, bekend van populaire series. Glee, bijvoorbeeld, zijn muzikale televisieserie van zes seizoenen en 121 afleveringen. Die serie draait om een groep jongeren die onder leiding van hun leerkracht een koor beginnen, de Glee Club. Daarna volgen American Horror Story en The Politician, zijn eerste satirische Netflix-miniserie over de rijke Amerikaanse upper class. De serie Ratched, gebaseerd op One Flew Over the Cuckoo’s Nest, staat in de steigers. Volgens Ted Sarandos, CCO van Netflix, heeft Ryan Murphy genres opnieuw uitgevonden en het verloop van de tv-geschiedenis veranderd. ‘Zijn werk heeft de volledige Zeitgeist van een generatie beïnvloed’.

Hoopgevend melodrama

Vooral muzikaal is Ryan Murphy ijzersterk. Net zoals in Glee zijn de liedjes dikwijls een commentaar op wat er gebeurt op het scherm. Reeds in de eerste aflevering is dat duidelijk. Perry Como’s Catch A Falling Star hoor je als het hoofdpersonage Jack gelooft dat hij een beroemde filmster kan worden. Wanneer Jack beslist te gaan ‘bijklussen’ in de Golden Tip garage, klinkt It’s A Good Day van Peggy Lee op de achtergrond. Cole Porters 1928 hit Let’s Misbehave begeleidt vanzelfsprekend de seksscènes. De Hollywood soundtrack is een prachtige illustratie van de Golden Age met jazz, boogiewoogie, klassieke singalongs en natuurlijk de hits van George Gershwin en Cole Porter.

Bovendien is Hollywood zeer vakkundig gemaakt. De setting, de styling en de tijdgeest zijn tot in de puntjes verzorgd in dit hoopgevende melodrama met een typisch Hollywoodeinde. Voor sommige kijkers niet erg subtiel, voor anderen een voorsmaakje voor zeven nieuwe seizoenen: van de jaren vijftig tot vandaag.

Hollywood voor aficionados

Wie is wie in de serie? George Cukor kreeg de bijnaam ‘women’s director’ omdat hij zo goed met actrices kon samenwerken. In feite was hij de spilfiguur van de gay scene in Hollywood. Op zijn feesten wemelde het van grote sterren zoals de flamboyante, biseksuele, cocaïnegebruikster Tallulah Bankhead, bekend om haar bravoure, gewaagde affaires en diepe stem. Ook de notoire Britse homofiele toneelschrijver Noel Coward was van de partij. Net zoals zijn landgenote Vivien Leigh, wereldberoemd door haar rol als Scarlett O’Hara in Gone with the Wind (1939), waarvoor ze een Oscar kreeg. Haar tweede Oscar won ze voor haar rol als Blanche DuBois in A Streetcar Named Desire. Ze was getrouwd met de Britse toneelspeler Laurence Olivier, Larry in de serie, maar op Cukors feest is ze even arrogant als Scarlett O’Hara, de southern belle.

Vrouwenversierder in de kast

Het was dus uiterst vervelend dat Rock Hudson haar niet direct herkende aan de feestdis. Oerdom wordt de All American Boy hier afgeschilderd. Bij de eerste kennismaking kan hij zelfs het codewoord ‘wonderland’ niet onthouden. In de jaren 50 en 60 speelde Hudson vooral in komedies, geregeld aan de zijde van Doris Day in onder andere Pillow Talk, Lover Come Back en Send Me No Flowers. Een echte vrouwenversierder! Dacht men, tot hij in 1985 het eerste beroemde aidsslachtoffer werd. Rock Hudsons impresario Henry Willson had zijn geaardheid geheim kunnen houden met zwijggeld en door collega acteur Tab Hunter uit de kast te forceren en voor de leeuwen van de roddelpers te gooien. Hudsons carrière kon van start gaan. ‘There’s no business like showbusiness’. Hooray for Hollywood!