Liebes Kind: ‘Niemand zal dit geloven’

Op een moment dat kindermisbruik centraal staat in het dagelijks nieuws, choqueert de uitstekende Duitse zesdelige miniserie Liebes Kind op Netflix. Met een verhaal over een vrouw die al dertien jaar lang met haar twee kinderen opgesloten zit in een afgelegen huis vol camera’s. Daar wordt ze bespied door een man die hen straft als ze niet gehoorzamen.

‘Niemand zal me geloven’

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Romy Hausmann, herinnert deze serie aan de reeks verdwijningszaken waarmee we de laatste jaren zijn geconfronteerd. ‘Niemand zal me geloven.’ Dat waren de eerste woorden die de Oostenrijkse Elisabeth Fritzl kon uitbrengen nadat zij 24 jaar lang gevangen had gezeten in een verborgen ruimte in de kelder van haar eigen vader, Josef Fritzl. Daar verkrachtte hij haar herhaaldelijk, wat resulteerde in de geboorte van zeven kinderen. En hij bedreigde Elisabeth en haar kinderen. Hij waarschuwde hen dat zij bij een ontsnappingspoging geëlektrocuteerd of vergiftigd zouden worden.

Wij Belgen hebben geen moeite om dergelijke gruwelijkheden te geloven. Marc Dutroux werd in 1996 gearresteerd op verdenking van het ontvoeren, martelen en seksueel misbruiken van zes meisjes tussen de acht en negentien jaar oud, van wie er vier stierven. In tegenstelling tot de zaak-Fritzl, waarbij de dader een familielid was, had Dutroux geen familierelatie met zijn slachtoffers. In 2013 is Fritzls kelder volgestort met beton en de plek waar Marc Dutroux’s gruwelhuis stond werd in 2022 een parkje, een herdenkingstuin. Beide gruwelijke misdaden kregen wereldwijd aandacht. De films Girl in the Basement en Room zijn losjes gebaseerd op de Fritzlzaak. En Le fils de la loi, de nieuwe film van de Belgische regisseur Joachim Lafosse, is geïnspireerd door de Dutroux-zaak.

Kidnapmysterie

Wat maakt nu van deze Netflix-serie de beste misdaadthriller van het jaar? Terwijl de ontsnapping net het moment is waarop  kidnapfilms of -series eindigen, is dat bij Liebes Kind pas het begin. In elke aflevering krijgen we raadselachtige gebeurtenissen met verrassende plotwendingen die akelige waarheden onthullen. Het is monsterlijk te zien hoe een lang onzichtbare vaderfiguur, een zieke ‘Ordnung muss sein’-psychopaat, zijn intelligente kinderen met een lijst van regels conditioneert tot emotioneel afgestompte slaafjes. Bij elke ontmoeting moeten ze deemoedig zowel de binnen- als buitenkant van hun handen tonen om te laten zien dat zij niets te verbergen hebben.

De moeder is ietwat minder gewillig en volgzaam dan de kinderen die nog nooit het zonlicht hebben gezien. Maar is zij wel de moeder? Of is zij de vermiste studente Lena die jaren geleden plots verdween? In een razend tempo bouwt de kijker allerlei hypotheses op die hij/zij bij elke nieuwe sensationele gebeurtenis moet herzien.

Stockholmsyndroom

Wat vooral indruk maakt, zijn de acteerprestaties. Vooral die van de twaalfjarige Hannah die, bijna emotieloos, het Stockholmsyndroom illustreert. (Een verschijnsel waarbij een slachtoffer sympathie krijgt voor de dader.) Je vraagt je natuurlijk af of dat ook zo verlopen is bij Fritzl, Dutroux of bij Natascha Kampusch. Kregen ook zij bevelen wanneer te slapen, te ontwaken, te eten, te studeren? In de serie krijg je verschillende perspectieven, maar wanneer we het verhaal bekijken door de ogen van Hannah, belanden we in een afschuwelijke, ijzingwekkende nachtmerrie.

Liebes Kind vindt het wiel niet uit maar laat het bijzonder vlot draaien. Via een schitterende cast én een intrigerend verhaal vol plotwendingen die ons allen raken en ons niet meer loslaten.