Netflixtip: Bodies: meeslepende moordserie die door tijd en ruimte reist

Bodies begint in het Londense Whitechapel van 2023 waar een politieagente een lijk vindt. Vervolgens belanden we in 1890 waar deze nieuwe Britse misdaadserie draait rond een gehuwde Londense politierechercheur met homoseksuele neigingen. Waaraan denk je dan? Aan de twee bekendste iconen van het Victoriaans Londen: Jack the Ripper en Oscar Wilde.

Ripper country

Whitechapel is ‘Ripper country’, waar ‘s werelds beruchtste seriemoordenaar Jack the Ripper in de tweede helft van 1888 prostituees sadistisch afslachtte en nooit gearresteerd werd. Maar 1890 is ook het jaar waarin Oscar Wilde, als vader van twee zoontjes, zijn homoseksualiteit ontdekte waarvoor hij in 1895 twee jaar gevangenis kreeg wegens ‘gross indecency’.

En inderdaad, in Bodies vindt een politierechercheur in een steegje in Whitechapel, Longharvest Lane, in het Londense East End, het lichaam van een naakte man met een cryptische tatoeage en een kogel door het oog. Is dit het werk van de Ripper die tussendoor ook al eens een man vermoordt? Wanneer een mannelijke verdachte diezelfde rechercheur verleidt, lijken plots Oscar Wilde en de Ripper heel dichtbij. Verborgen homoseksualiteit en de Rippers beruchte ‘Catch me if you can’ blijven doorklinken in de acht episodes van de serie.

Tot een klok plots doordraait van de Victoriaanse tijd naar de Duitse Luftwaffebombardementen in het Londen van 1941. En ook tijdens deze Blitz-bommenregen vindt een rechercheur met een gleufhoed diezelfde blote man in datzelfde steegje waar men ook in 2023 een gelijkaardig slachtoffer dood aantrof. En ja, in hetzelfde Longharvest Lane.

Is dat nu de plot van deze mysterieuze misdaadserie? Gedeeltelijk wel, want Bodies is zowel gesitueerd in 1890, 1941, 2023 als in… 2053.

Sciencefiction

Een vierde detective, Iris Maplewood, vertolkt door Shira Haas, ontdekt dertig jaar later hetzelfde lichaam, op dezelfde plaats, in een soort postapocalyptisch Londen waar de stad zowat iedereen verwelkomt met de optimistische slogan ‘Know you are loved’.

Maar zo rooskleurig gaat het er niet aan toe in de Britse hoofdstad die in 2023 grotendeels vernield werd — het is dan blijkbaar toch niet goed gekomen met de Oekraïense en Israëlische oorlogen. Een dictator, vertolkt door Stephen Graham, is alomtegenwoordig als een ‘Big Brother is watching you’.

Zowel Shira Haas als Stephen Graham zijn topacteurs die we hebben leren kennen in Unorthodox en Boiling Point. Wanneer detective Iris Maplewood eindelijk doorheeft dat het hier gaat over tijdreizen en het ‘butterfly effect’, kan ze het toch niet nalaten het als ‘de grootste onzin ooit gehoord’ te bestempelen. Of je dat als kijker ook zo ervaart, hangt af van je geloof in het multiversum. Dat is de laatste jaren een erg populair onderwerp, zoals in de in de tijd springende film Everything Everywhere All at Once, die zeven van de elf Oscarnominaties verzilverde dit jaar. Het multiversum komt ook voor in The Flash, waarin de superheld naar het verleden spurt om de moord op zijn ouders te voorkomen. 

Ambitieuze serie

Bodies is een bewerking van de gelijknamige ‘graphic novel’ van de inmiddels overleden Si Spencer. Net als From Hell (2001) gebaseerd was op de gelijknamige striproman van Alan Moore, over de Rippermoorden. De serie eert zijn stripoorsprong met split screens die scènes en tijdperken verdelen zoals de panelen van een stripboek. Bodies slaagt er wonderwel in iedere tijdlijn een eigen esthetiek te geven met vier diverse rechercheurs. Een rechercheur die niet uit de kast durft te komen, een tweede die als Jood antisemitisme moet verdragen en een derde zwarte moslima met hidjab.

Dat de scènes in 2053 ‘een penetrante “Arcadia met meer geld-geur” afscheiden’, zoals De Morgen stelt, lijkt me wel wat overdreven. De filmmakers besteedden dan ook veel aandacht aan de ‘production value’ van dit scifi-misdaaddrama. Die productiewaarde wordt bepaald aan de hand van het geluid, het licht, de scènes en de beeldcompositie in de film, tot in de details. Zo zien we op een bepaald moment een poster van de Britse sciencefictionfilm uit 1976 The Man Who Fell to Earth. Daarin speelt David Bowie een buitenaards wezen dat neervalt op aarde. Een hint naar het tijdreizen in de serie.

Gelukkig heb ik dit complexe verhaal gebingewatcht met mijn jongste zoon, die mij probleemloos deze ingewikkelde puzzel met steeds weerkerende patronen en motieven zeer eenvoudig kon uitleggen. Het is allemaal een kwestie van een kwantumtheorie genaamd retrocausaliteit en vertakkende universa. Poepsimpel dus, zoals in Back to the Future.