Netflix: Painkiller, pijnlijke pillenpakkerprent

Na Dark Waters, het David-tegen-Goliath-verhaal van een advocaat die chemiereus DuPont aanklaagt wegens PFAS-vervuiling, gingen we massaal naar onze keukenkast om alle Tefal-pannen de vuilnisbak in te kieperen. Nu, na de zesdelige Netflixserie Painkiller, is het de beurt aan ons apotheekkastje om net hetzelfde te doen met verslavende pijnstillers. Als je die opiaten in het badkamerkastje al niet doorgespoeld hebt na het bingewatchen van Dopesick met Michael Keaton.

Die Disney+-serie neemt het op tegen OxyContin, de pijnstiller met zogezegd minimale kans op verslaving die in de VS een golf van sterfgevallen veroorzaakte. Ook Painkiller ontmaskert het grenzeloze cynisme van de farmaceutische industrie, meer bepaald van Purdue Pharma. Een totaal gewetenloos bedrijf dat geleid wordt door Richard Sackler (Matthew Broderick) die schatrijk werd door almaar hogere doses van het zwaar verslavende OxyContin voor te schrijven en geen zier gaf om de verwoestende gevolgen van de veroorzaakte opioïdencrisis in de VS.

Richard Sackler zien we, vooral op het einde, denkbeeldige gevechten leveren én lange gesprekken voeren met zijn oom Arthur Sackler, zijn voorganger bij Purdue Pharma en grote inspiratiebron wat betreft poenscheppende pillendraaierij.

Wel trachtte de familie Sackler voldoende aflaten te verzamelen om haar hebzuchtig gegraai af te kopen door de grootste musea ter wereld, het Smithsonian en het Metropolitan Museum of Art, te sponsoren. Maar de naam Sackler van de gulle sponsors-farmaceuten werd al snel uit de museumzalen verwijderd na de talrijke protesten, onder meer in het Guggenheim..

Kanker

‘Menselijk gedrag bestaat uit twee handelingen: weglopen voor pijn en naar genot toe rennen. Het is een cyclus: pijn, genot, pijn, genot. Deze cyclus is de essentie van het menszijn. Maar als wij onszelf precies tussen pijn en genot plaatsen en poortwachters worden van iedereen die aan pijn wil ontsnappen, kunnen we de wereld veranderen.’ Een citaat van een beroemd filosoof, filantroop of Nobelprijswinnaar? Nee, van pillenfabrikant Richard Sackler die als logische conclusie van vorige uitspraak ook zei: ‘Ik hou van kanker en ben zelfs blij met kanker.’ Dan kon hij immers OxyContin leveren aan terminale kankerpatiënten op palliatieve afdelingen. En toegegeven, dat was wel een zegen.

Maar die markt was te klein. Daarom begint elk van de zes afleveringen met een getuigenis van gewone mensen die een dierbare hebben verloren, meestal een kind. Ze vertellen dan over het jarenlange lijden van het slachtoffer. Daarna krijgen we in dit semi-gefictionaliseerd verhaal over de opioïdencrisis de lijdensweg te zien van Glen (taylor), een garagist wiens rugblessure leidt naar een voorgeschreven pijnbestrijding die zijn leven én dat van zijn familie ruïneert.

Feiten en fictie

Painkiller is een mengeling van feiten en fictie over de destructieve OxyContin-epidemie in alle lagen van de Amerikaanse samenleving. Al vanaf de vetbetaalde, enthousiaste, kortgerokte pillenverkoopsters aan de top, die kwistig knuffelberen uitdelen. Zij moeten aan dokters via een agressieve marketingcampagne de ‘wonderpil’ verpatsen, die ze dan voorschrijven aan — je kan het al raden — arme Joe of Jane.

De gids doorheen dit fascinerend portret is advocate Edie Flowers (Uzo Aduba), die vastberaden is om aan te klagen hoe een uiterst verslavend opiaat, ‘heroïne in een pilletje’, zo gemakkelijk goedgekeurd kon worden, gewoon door één persoon van de ‘Food and Drug Administration’ om te kopen. Edie Flower, een fictief personage gebaseerd op meerderen die de farmareus wilden aanklagen, zal uiteindelijk als openbare aanklager de Purdue Pharma reus vervolgen. Conclusie van het hele verhaal: weg met die pillen.

Als je hoofdpijn zou krijgen van al de drukte tijdens de eindejaarsfeesten, neem dan eens geen pijnsteller, maar maak een fikse wandeling door een bos, wel in een met bomen onaangetast door stikstof, schimmels of zure regen.