The Last of Us: meeslepende post-apocalyptische serie  

Niet hiv, ebola, dengue, Corona of de vele dodelijke virussen die wereldwijd in opmars zijn, vormen een bedreiging voor de mensheid. Wel schimmels die binnendringen in onze hersenen en ons veranderen in zombies. Dat vindt een wetenschapper in een talkshow van 1968 waarmee de proloog van de negendelige HBO Max-serie The Last of Us begint.

Voor schimmels is de menselijke lichaamstemperatuur te hoog om te overleven, maar de wereldwijde opwarming zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. En inderdaad, in 2003 is het zover. Schimmels kunnen overleven in ons brein en een ervan is het levensbedreigende Cordyceps. Zo gevaarlijk dat een aardig omaatje in een rolstoel plots transformeert in een beestachtig gedrocht dat via draden uit haar mond anderen besmet en verandert in beschimmelde ondoden.

Geïnfecteerd gebied

Vandaag zijn de VS een onherbergzaam gebied geworden waar geïnfecteerden zich voeden met overlevenden die zich proberen te organiseren in communes. Maar die worden uitgebuit door de FEDRA, de ‘Federal Disaster Response Agency’. Enkel de rebellengroep de Fireflies lijkt kans te hebben uit deze nachtmerrie te ontsnappen.

Ook de Texaanse aannemer Joel (Pedro Pascal) probeert samen met zijn broer zijn dochter Sara in veiligheid te brengen. Maar zij valt ten prooi aan vraatzuchtige zombies en Joels broer raakt spoorloos. Na deze persoonlijke tragedie krijgt Joel de opdracht de 14-jarige Ellie (Bella Ramsey) te begeleiden naar de andere kant van de VS voor een medisch onderzoek. Ellie blijkt immuun te zijn voor Cordyceps en zou wel eens de redding van de mensheid kunnen zijn.

Vernieuwende serie

Déja vu, denk je nu! Dat hebben we al gezien in series als The Walking Dead en films als A Quiet Place. Gelijk heb je: de constante dreiging om gebeten te worden door kannibalistische zombies of aliens, de ‘survival of the fittest’, het verlies van geliefden en de levensgevaarlijke tocht door een post-apocalyptisch Amerika. Het is allemaal opgewarmde kost.

En toch is deze The Last of Us een geslaagde poging om de grenzen van de tv-serie te verleggen. Het is een serie die focust op menselijkheid en meer aandacht schenkt aan de gevolgen van geweld, eerder dan aan het geweld zelf. Eerst en vooral is er de gedurfde flashbackstructuur die er zelfs niet voor terugschrikt af te wijken van het kernverhaal om nieuwe aspecten van deze gedoemde wereld te verkennen. Zo is een van de negen episodes volledig gewijd aan twee personages, Frank en Bill, die ogenschijnlijk niets met de hoofdpersonages Joel en Ellie te maken hebben.

Thematisch bijzonder verrijkend voor het verhaal, want in het midden van de chaos slagen beide heren erin een nieuw leven op te bouwen, verliefd te worden en als een Shakespeareaanse Romeo en Juliet in elkaars armen te sterven. Later in de serie worden ze gevonden door Joel en Ellie die beiden gebruik kunnen maken van hun nalatenschap en toch niet gechoqueerd zijn door hun lijken in ontbinding. Frank en Bill hebben immers het venster van hun slaapkamer laten openstaan, een venster op een hoopvollere wereld.

Videogame

De intimiteit die zich ontwikkelt tussen de cynische Joel en de rebelse tiener Ellie in een gewelddadige wereld is het kloppende hart van de serie. De overtuigende vertolking van Pedro Pascal en Bella Ramsey brengt deze dynamiek tot leven en maakt hun transformatie tot beschermende vaderfiguur en gehoorzame dochter geloofwaardig.

De serie is ook geprezen als één van de beste op HBO Max, met fenomenaal schrijf- en regiewerk, respectievelijk van game ontwerper Neil Druckmann en Chernobyl-regisseur Craig Mazin. The Last of Us is gebaseerd op een gelijknamige videogame en is de beste deconstructie ooit van een game, veel meer gebaseerd op karaktertekening en verhaal dan op actie. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van mijn kleinzoon die beloofd heeft mij volgende week mijn allereerste videogame te leren spelen: The Last of Us.