De Saudi’s, dié respecteren vrouwen tenminste!

Othman El Hammouchi zegt trots dat ze de leeuw die in hem leeft nooit zullen temmen, omdat Vlaanderen het land is waar hij geboren is. Hoe heldhaftig. Het probleem met Othman, en ik wees hem daar al eerder op maar kreeg er nooit een antwoord op, is dat hij heel graag in abstracties spreekt, maar geen feiten erkent. Zo heeft hij het weer over de ‘hondenfluit’ van de N-VA die van discriminatie van de islam haar verzamelpunt zou maken. Een standpunt dat hij zonder wederwoord kon publiceren op Knack.be (20/12). Ik maakte toen overigens in mijn repliek op Doorbraak (die in Knack de censuur natuurlijk niet passeert) de vergissing dat hij niet meer op Doorbraak zou publiceren omdat Knack hem beter uitkomt, want daar is geen antwoord mogelijk. Dat was fout, en daar reageerde hij op. Maar op de kern van de zaak? Ho maar. Othman debatteert niet, Othman proclameert.

Ik heb hem er toen op gewezen dat het echte hondenfluitje dat van de salafisten is, dat van de hoofddoek (voor vrouwen uiteraard, niet voor mannen) het verzamelpunt maakt en die controverse (‘ik moet dat van mijn geloof, meneer’) gebruikt om te propageren dat men wel van alle voordelen van dit door Othman zo geliefde Vlaanderen (of Europa) wil genieten (als daar is: vrijheid van meningsuiting, in de islamwereld quasi onbekend); maar dat men tegelijkertijd het waardepatroon afwijst dat het in Europa mogelijk heeft gemaakt om deze voordelen (zoals de sociale zekerheid voor allen, ook voor pas aangespoelde moslims) mogelijk te maken. Daarom doet men trouwens of er een hoofddoekenverbod zou zijn, terwijl dat slechts bestaat in situaties waar die de neutraliteit doorbreken: in loketfuncties en in scholen waar verdeeldheid wordt gezaaid.

Het is vrijdag op maandag

Als we Othman willen geloven, dan is de hoofddoek een uiting van het diepe respect van moslims voor wat er in het hoofd van de vrouwen zit, liever dan voor hun seksuele attractiviteit. Doorgeredeneerd kom je dan tot de conclusie dat de landen waar het meeste respect leeft voor wat vrouwen in hun hoofd hebben Saudi-Arabië en Afghanistan zijn, met zelfs een lichte voorkeur voor de Taliban bij wie het respect zo ver gaat dat de vrouwen er in een aardappelzak met oogspleet mogen rondlopen. In welk een abstracte ideeënwereld moet je leven om tot zulk een dwaasheden te komen? Het is alsof je een opiniestuk schrijft waarin je claimt dat het vrijdag is, terwijl het eigenlijk maandag is.

Het probleem met Othman is dat hij wel weet wat abstract redeneren is, maar niet wat feiten zijn. Zo gaat hij in Verlichting blijkt relatief voor N-VA  (23/01) te keer tegen Michael Freilich van Joods Actueel  die toetreedt tot de N-VA. Voor een goed begrip: ik heb met de N-VA niets te maken, en ben het volkomen oneens met de visie van Freilich op Israël/Palestina. Dat heb ik al in verschillende artikels duidelijk gemaakt, waarin ik de pertinente leugen bestreed dat antizionisme gelijk zou zijn aan antisemitisme. Op dat vlak zit ik dus op dezelfde golflengte als Othman (zonder het in elk detail met hem eens te zijn).

Freilich naast Dedecker

Maar ik zou Othman toch graag attent maken op een feit dat hem blijkbaar is ontgaan: amper een week eerder kreeg Jean-Marie Dedecker, als onafhankelijke, een strijdplaats op de N-VA-lijst en hij neemt precies het omgekeerde standpunt over dat conflict in als Freilich (en nagenoeg hetzelfde als mij of de betreurde Etienne Vermeersch). Wat volgens mij niet eens een contradictie is, partijvorming in ons land moet niet gebeuren op basis van partijvorming in het Nabije Oosten.

Freilich kiest voor N-VA op basis van zijn verzet tegen het Marrakesh-compact en ik vermoed dat hij en Dedecker het op dat punt wel eens zullen zijn. Dat compact overtuigt mij trouwens ook, als kritische kiezer, om opnieuw voor N-VA te stemmen.

Geen sexy lingerie meer

Maar kijken we nu even concreet wat Othman N-VA verwijt. Op vraag van orthodoxe joden zou Bart De Wever reclamebedrijven gevraagd hebben geen sexy lingerie meer te tonen in ‘hun’ wijk. Als moslims dat zouden gevraagd hebben, zouden ‘de hogepriesters van de Verlichting’ moord en brand hebben geschreeuwd, zegt hij. Opvallend in zijn beschuldiging is het woordje ‘zou’. Hij weet het dus niet. Toch doet hij alsof hij goed ingelicht is: ‘De reclamebedrijven zouden eerder subsidies gekregen hebben om af te zien van een minnelijke schikking met de moslimgemeenschap,’ beweert hij met de nodige stelligheid.

Is dat zo? Ik denk dat Othman totaal niets afweet van de logica van reclamebureaus. Die hangen geen posters uit om mensen te schofferen, maar om producten te verkopen. Niet elk product is voor elke consument even interessant, men benadert doelgroepen. Reclame maken voor sexy-lingerie in wijken waar die niet gedragen wordt (of mag gedragen worden) is dus inefficiënt, eigenlijk oliedom, geldverspilling. Als reclamebureaus in een overwegend preutse wijk, joods of islamitisch, die posters uithangen, dan is dat omdat zij hun huiswerk niet goed gemaakt hebben, een foute mediaplanning hebben opgemaakt en het geld van hun adverteerder verkwanselen. Er is geen compromis ter zake nodig, en zelfs subsidies kunnen hier geen rol spelen. Door deze bedrijven de sociale samenstelling van die wijk mee te delen, zien de bureaus (of hun opdrachtgevers) in principe hun vergissing in en zullen ze die uit zichzelf verwijderen. Moeilijker is dat niet.

De Nieuw-Vlaamse Feministen

Othman gaat ook te keer tegen de ‘Nieuw-Vlaamse Feministen onder leiding van Theo Francken’ omdat die kritiek hebben op een moslimdame die een autorijschool heeft opgericht alleen voor vrouwen. Othman vraagt zich af wat daar fout aan is, en ik ben het daar weer met hem over eens. Ik had er vaag iets over gezien in de krant, maar het stuk niet gelezen omdat ik het de zoveelste uiting vond van dat hysterisch soort feminisme dat ons al jarenlang teistert. Maar ik wist wel niet dat er een vereniging met die naam bestond (N-VF) en dat die geleid werd door Theo Francken.

Laten we wel wezen: die bestaat natuurlijk niet, Othman neemt hier zijn platonische wensen weer voor aristotelische werkelijkheid. Hij zou maar wàt graag willen dat die bestond zodat hij daar als onvervaarde Vlaamse leeuw tegen te keer kan gaan, en heeft ze dus in zijn Ideeënwereld gecreëerd. Maar misschien vergis ik mij en heeft Francken zich ten individuele titel in dat debat gemengd? Francken ergert mij al lang met zijn hyperkinetisch getweet, ik schreef dat al eerder, hij had beter zijn departement fatsoenlijk in de gaten gehouden. Maar in deze kwestie? Het zou Othman sieren om aan te geven waar, wanneer en met welke bewoordingen hij of die N-VF dat gedaan hebben. Zoals het er staat behoort Othmans reactie tot de categorie fake news.

Het schoothondje van de salafisten

Othman laat daarna Francken met rust en heeft het sarcastisch over ‘de dappere vrouwenrechtenactivistes bij de N-VA’ die niet reppen over gendersegregatie in de joodse gemeenschap. Laten we wel wezen: geloofsgroepen hebben het recht om interne regels te hanteren. Toen ik jong was zaten de vrouwen in de kerk rechts en de mannen links. Dat mag. In de moskeeën mogen mannen vooraan zitten en vrouwen op een kluitje in een hoekje achteraan, dat is niet verboden. Als duidingsprogramma’s zich daarover opwinden, dan moet Othman dat ons journaille verwijten, dat zijn eigen geschiedenis niet kent. Als hij dat N-VA verwijt, dan moet hij weer zeggen wie en waar en wanneer. Maar concrete feiten – empirie – zijn voor Othman irrelevant. Voor hem geldt de Ideeënwereld.

Freilich dan. Hij kan wel probleemloos aansluiten bij N-VA, klaagt Othman, maar ik als moslim zou dat met dezelfde opvattingen inzake moraal niet kunnen. ‘Wij moslims moeten ons eerst onderwerpen aan het hondenfluitje van “de Verlichting”.’ Alweer dat hondenfluitje. Heeft hij het echt geprobeerd? Met de opvattingen van Othman, zoals ik ze ken op basis van enkele ontmoetingen, lijkt N-VA mij geen moeite te hebben, gesteld dat hij ophoudt te kwispelen bij het ‘hondenfluitje’ van de salafisten. Vanwaar die hardnekkigheid toch waarmee hij zich zulk een schoothondje betoont in zijn van feiten gespeende aanvallen op N-VA?

Bijten naar de hand die voedt

En dan is het antwoord verbluffend eenvoudig: met al zijn (voortreffelijke) kennis van de westerse filosofie en zijn (feitelijke) omarming van westerse waarden, blijft Othman – de man die van zichzelf denkt dat hij louter uit hersenen bestaat – met heel zijn lijf en leden vast hangen in het tribalisme van de cultuur waar hij uit voortkomt. En die cultuur hangt aan één zaak op: victimisme. Hij wil in alle situaties slachtoffer zijn, ook waar hij dankbaar zou dienen te zijn. Niet de sharia is daarom Othmans voornaamste probleem, maar zijn verworteling in een denkwereld die zichzelf in een impasse heeft gemanoeuvreerd en nu zijn zelfhaat projecteert op een denkwereld die dat niet heeft gedaan.

In plaats van te beseffen dat Europa/België/Vlaanderen hem een vrijheid en een welvaart gunt die zijn vaderland/thuiscultuur/basisreligie hem in geen honderd jaar kan bieden, voegt Othman zich met al zijn intelligentie in het koor van zij die deze vrijheid/welvaart/generositeit willen kapot maken. Othman denkt van zichzelf dat hij een Vlaamse leeuw is. Hij heeft niet door dat vele Vlamingen zich vandaag afzetten tegen een ideologie die hun vrijheid en werklust wil ondermijnen en als een woeste hond bijt naar de hand die hen voedt. Hij staart zich blind op fouten en ondoordachte uitspraken van domme individuen die hij dan veralgemeent, en vervreemdt zich van zijn bondgenoten.

Janken in een hondenmandje

In feite werkt Othman zichzelf in een impasse. Ik vind dat spijtig want intelligente kerels als hij, die een brug kunnen slaan tussen onze culturen, hebben we nodig. Hij voelt intuïtief aan dat de partij waar hij het dichtst bij aansluit N-VA is, maar intuïtie vertrouwt hij niet, hij erkent slechts een rationaliteit die gebouwd is op verkeerde premissen. In plaats van nestwarmte te zoeken bij gelijkgestemden, kruipt hij – om in de door hem gelanceerde metafoor te blijven – in zijn salafistisch hondenmandje waar hij zacht ligt te janken omdat zijn gedroomde Ideeënwereld niet met de empirische werkelijkheid overeenkomt.