Schuldig door associatie: relaas van een schijnargument

Mijn politieke overtuiging werd mij met de paplepel ingegeven. Mijn vader was één van de eerste leden van het toenmalige Vlaams Blok. Er werd thuis veel over politiek gepraat en communiefeesten stonden garant voor pittige discussies. Politiek en het Vlaams Blok waren een deel van mijn leven als kind en als puber. In 2000, rond mijn veertiende, begon het mij te dagen dat de politieke keuze van mijn ouders niet zo vanzelfsprekend was. In dat jaar mocht de rechts-conservatieve partij FPÖ van Jörg Haider mee regeren in Oostenrijk.

U herinnert zich dat misschien. Dat was het jaar dat minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ons verbood te gaan skiën in Oostenrijk. Toen ik als veertienjarige, niet eens een rebelse puber, een Oostenrijkse vlag tijdens de middagpauze inkleurde, schold de toezichthoudende leerkracht me prompt uit. Mijn ouders en ikzelf waren racisten. Niet veel later vergezelde ik mijn vader naar een meeting met Filip Dewinter. Linkse amokmakers scholden me uit voor nazi-hoer. En toen ik de kans kreeg om het Vlaams Blok in 2003 te vertegenwoordigen in het tv-programma Bracke en Crabbé, weigerde Karel De Gucht mij de hand te schudden.

Framing in het parlement

Ook in het parlement gaat de demonisering en ‘framing’ lustig verder. Enkele weken geleden stelde ik in de commissie onderwijs vragen over het feit dat minister Weyts er maar niet in slaagde om de beloofde laptops bij de meest kwetsbare leerlingen te krijgen. En dat minister van Inburgering Somers er blijkbaar wel in slaagde laptops te voorzien voor inburgeraars. Als reactie hierop verweet een ander parlementslid (zoon van de hierboven vermelde Open Vld-politicus) me een racist te zijn.

Het lid werd hierbij niet gehinderd door enige kennis van zaken. Hij verweet mij dat ik allochtone kinderen geen laptop gunde. Mensen die een inburgeringscursus volgen zijn geen kindjes maar volwassenen. Het zijn juist de kinderen (autochtone én allochtone) die in de kou blijven staan doordat de verdeling via het departement onderwijs niet vlot verloopt. In plaats van de inhoudelijke discussie aan te gaan, wordt er zonder reden gescholden en verweten.

Staatsmedia

Ik ben niet in de politiek gegaan om vrienden te maken. Zelfs de meest grove beledigingen wennen na een tijdje. Wat mij echter bijzonder hard blijft storen, is de soortgelijke houding van de media. In mei vorig jaar haalde het Vlaams Belang bijna 19% van de stemmen. Bij de VRT, die als openbare zender onpartijdig en neutraal hoort te zijn, was slechts 3,5% van de politieke gasten lid van het Vlaams Belang.

Een recent treffend voorbeeld van de ‘framing’ van onze partij door de staatsmedia is de recente RTBF-reportage. Deze reportage had duidelijk niet als doel een correct en objectief beeld van onze partij te schetsen en de redenen van onze alsmaar breder wordende steun onder het Vlaamse kiespubliek, maar ons te kaderen als een gevaar voor de samenleving. Hiervoor worden gebeurtenissen gebruikt waarmee de partij niets te maken heeft, zoals de brand in een asielcentrum in Bilzen. Via de uitlatingen hieraangaande van Bart Somers wordt zelfs de link gelegd met de Reichstagbrand.

Beelden van een aanslag in Duitsland suggereren dat het Vlaams Belang zal overgaan tot geweld. De reportage zoomt ook in op het feit dat het Vlaams Belang veel geld uitgeeft aan campagnes op sociale media. Wat er echter niet wordt meegegeven, is dat dit uit pure noodzaak is. We komen gewoonweg amper aan bod in de klassieke media.

Demonisering door de vierde macht

De media hebben de verantwoordelijkheid alsook de verplichting om relevante en correcte informatie aan de bevolking te verstrekken. Als vierde macht spelen zij een invloedrijke rol bij het sturen van de openbare opinie. Het zou journalisten dan ook sieren indien zij hierbij het nodige decorum aan de dag leggen en de hierboven geschetste sofistische techniek van association fallacy — ofte drogreden van associatie — naar de prullenmand verwijzen.

Demonisering van deze of gene politieke speler helpt het democratisch debat niet vooruit. Een zoveelste reductio ad Hitlerum, zoals de RTBF gebruikte, getuigt niet van journalistieke deskundigheid. Het gezond verstand van het publiek zal dit gelukkig ook snel doorprikken als een schijnargument.