Soumission in de sp.a

Zo nu en dan, doorgaans bij warm weer, steekt er een monster van Loch Ness de kop boven water in de sp.a. Het zogenaamde ‘hoofddoekenverbod’. Vorig jaar vroeg de Antwerpse sp.a-afdeling mij om lijstduwer te zijn op de federale lijst. Schoorvoetend stemde ik daar uiteindelijk mee in. Ik had daarop een voorbereidend gesprek met Tom Meeuws. Daarin bezwoer ik hem om van het identitaire front weg te blijven. Want dan roepen we telkens weer de komst van dat monster over ons af.

Het overkwam ook de kersverse voorzitter Conner Rousseau enkele dagen voor de internationale Dag van de Rechten van het Kind. Hij liet zich in een interview in De Standaardeen uitspraak ontvallen die erop wees dat hij niet erg opgezet is met de religieuze indoctrinatie van kinderen op zeer jonge leeftijd. Alleen deed hij dat op een wat ongelukkige manier. Daardoor werden alle ogen alweer gericht op de islam in plaats van op religie in het algemeen.

Wat volgde stond in de sterren geschreven. Ik had het trouwens tijdens het Pinksterweekend (sorry voor de seculiere radicalen onder ons, maar zo heet dat weekend nu eenmaal) al voorspeld. Conner zou spitsroeden moeten lopen bij de pleitbezorgers van de politieke islam in de partij. Hicham El Mzairh, sp.a-gemeenteraadslid in Antwerpen, daagde mij meteen uit om daar namen op te plakken.

Linkse verdraagzaamheid

Na 48 uur van scheldkanonnades en karaktermoord op de sociale media tegen de medestanders van Conner Rousseau gebeurde dit ook. Niet door mij weliswaar. Wel door sp.a-ondervoorzitster Funda Oru. Die publiceerde op haar Facebooktijdlijn het partijstandpunt, getiteld ‘sp.a betreurt de polarisatie op kap van vrouwen met een hoofddoek’. Als wilde zij Hicham op zijn wenken bedienen, tagde ze in haar bericht achttien namen. Meryame Kitir, Nuray Özdemir, Kenan Aykil, Mustafa Aytar, Arif Birinci, Abdulkar Yilmaz, Youssef El Ballata, Engin Özdemir, Habib El Ouakili, Hatice Baloglu, Bilgin Bekdemir, Karaca Uzeyir, Amidouch Mohamed, Ersin Kemaldar, Metin Karabas, Serdar Celik, Guler Isik en Yasin Kilic. Niet meteen een groep die een grote diversiteit uitstraalt. Integendeel, hij wekt minstens de perceptie van een onderliggende verbondenheid op basis van religieuze overtuiging of cultuurreligieuze achtergrond.

Nu beginnen er ongetwijfeld al enkele kameraden schuimbekkend te roepen, daarbij ongepaste allusies makend op mijn achternaam: ‘Nu ga je Meryame Kitir toch niet aanwrijven een pleitbezorgster van de politieke islam te zijn?’ Nee, dat ga ik niet doen, kameraden. Maar ik stel wél vast dat de groep zich in de gegeven omstandigheden en door zijn samenstelling wel even die rol aanmeet. En dat dit wellicht te maken heeft met groepsdruk en het veilig stellen van een persoonlijke electorale achterban. Als dit zich dan vervolgens doorzet tot een partijresolutie waarbij de voorzitter onderhuids tot de orde wordt geroepen, dan bestempel ik dat toch als een zekere vorm van soumission. Moeten we uit heel deze episode nu echt besluiten dat het ‘actief pluralisme’ — dat is de visie die de partij huldigt inzake samenlevingsproblematiek — ook inhoudt dat kinderrechten met de voeten worden getreden?

Samen, maar dan wel zonder de kiezer

Om zeker niet het verwijt te krijgen zaken uit hun context te rukken (want ook dat is een klassiek argument), citeer ik hier graag de volledige sp.a-resolutie van 1 juni, de internationale Dag van de Rechten van het Kind. Die hadden we volgens mij beter kunnen invullen. Bijvoorbeeld door eens stil te staan bij de vele politieke en persoonlijke inspanningen die John Crombez zich al heeft getroost in de strijd tegen de kinderprostitutie.

‘De partij draagt vrijheid hoog in het vaandel en ergert zich eraan dat uitspraken totaal uit de context getrokken worden, met fake news tot gevolg. Het maakt niet uit wat mensen dragen, maar wat ze doen. Laat dat duidelijk zijn. Deze polarisatie schaadt niet enkel de vele vrouwen die hun geloof willen uitoefenen, maar ook de vele mensen die op een positieve manier willen bouwen aan een diverse samenleving.  Sp.a blijft strijden voor een positief verhaal rond diversiteit. Voor ons zijn de talenten van mensen belangrijk, niet hoe ze eruit zien. Pogingen om ons uit elkaar te spelen zullen niet lukken. Daarvoor is deze positieve strijd te belangrijk. Wij werken volop verder aan wat er op dit moment echt toe doet: herstelmaatregelen om tijdens en na de coronacrisis onze gezondheid te garanderen, jobs te redden en ons land opnieuw vooruit te doen gaan. Samen.’

Amen.