JavaScript is required for this website to work.
post

Het spook van het rattachisme

Wido Bourel26/8/2018Leestijd 2 minuten

foto ©

Wido Bourel loopt niet hoog op met Jules Gheudes rattachisme. Geopolitiek zou Vlaanderen veel verliezen bij een Franse staatsgrens aan het Zoniënwoud.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Refereren naar twee verliezers uit de Franse politiek, François Hollande en Jean-Claude Mélenchon, om een oude koe als het rattachisme uit de gracht te halen, zegt veel over de feitelijke machteloosheid van deze minderheidsstroming binnen de Waalse beweging.

Achter de jakobijnse kukeleku’s van Jules Gheude om de mythe van het eeuwige Frankrijk te verdedigen schuilt het – inderdaad eeuwige – spook van het Frans imperialisme in een van zijn vele varianten. We weten tot welke wandaden dit heeft geleid in onze streken, van Lodewijk XIV, tot de Franse revolutionairen en hun geestelijke zoon Napoleon. Van je vrienden moet je het hebben!

Paul Magnette

Het siert Paul Magnette dezer dagen dat hij een duidelijke keuze maakt voor zijn stad Charleroi, ondanks de Franse vleierijen. Hij had ook volkomen gelijk toen hij stelde dat een deel van Wallonië feitelijk meer affiniteit heeft met Duitsland. Ik zou ook de verbondenheid van Waals-Brabant met Brussel er aan toevoegen. Eeuwenoude banden binnen de invloedsfeer van de historische Nederlanden kunnen niet zomaar worden doorgeknipt.

Denkt de heer Gheude werkelijk dat de laatste ‘drie Waalse rattachisten’ waarover Paul Magnette het had, zonder morren naar Frankrijk overgaan? Mijn prognose: één enkele gaat naar Frankrijk; een tweede wil dus naar Duitsland; en een derde naar het Groothertogdom Luxemburg. Alle anderen voelen zich heel gelukkig zoals het nu is.

Aan mijn vrienden

Als Frans-Vlaming en Franse staatsburger tegen wil en dank kan ik mijn Waalse vrienden alleen maar waarschuwen voor een culturele, economische, en financiële neergang als gevolg van een fusie met Frankrijk. ‘Leven als God in Frankrijk’ is een mooie droom. Punt is dat ik aldaar God nooit tegenkwam. Een rest-Wallonië als nieuw departement nr. 102, stel je voor? Of drie-vier miljoen Walen zoals de Gaulle het als quantité négligeable zo denigrerend kon uitdrukken als nieuwe Franse kolonie? Is dat uw gedroomd alternatief, mijnheer Gheude? Vraag maar aan de Bretoenen en de Corsicanen of ze hun echte identiteit zouden willen ruilen voor een bord Franse linzensoep.

En aan mijn Vlaamse vrienden zeg ik: het Waalse rattachisme verdient geen Vlaamse tribune. Vlaanderen kan geopolitiek gezien alleen maar verliezen met het opschuiven van de Franse grenzen tot aan het Zoniënwoud. Het zou ook de aangrenzende, toekomstige stadstaat Brussel feitelijk verbinden met Frankrijk, wat een droomscenario betekent voor Parijs! Het njet van sommige Europese partners dat dan onmiddellijk zou volgen, zou het einde van Brussel als Europese hoofdstad betekenen. Niet dat ik voor dat laatste een traan zou laten, maar zijn we als Vlamingen politiek zo naïef om dit echt te willen?

De auteur is Frans-Vlaming en publiceerde talrijke artikelen over Frans-Vlaanderen, de zuidelijkste Nederlanden, en hun verhouding tot Frankrijk, Benelux en Europa.

Meer van externe auteurs
Commentaren en reacties