Steps en progressieve politiek gaan samen in rook op

Enkelingen of een Marokkanenprobleem en ‘opkuisen’. Het was een week van straffe uitspraken. De rellen in Brussel, na de match België-Marokko, leenden zich tot forse taal. Die avond ging, alweer, de progressieve identiteits- en migratiepolitiek in rook op.

Is er een Marokkanenprobleem?

Politiek maakt er altijd een woordenspel van. Is het een Marokkanenprobleem? Tja, als veel van die amokmakers met een Marokkaanse vlag zwaaien. Viseer je daar dan alle Marokkanen mee? Neen, net niet. Die welopgevoede Vlaming met Marokkaanse wortels die de maandag na de match met zijn truitje van de nationale ploeg naar kantoor wou, zal zich zondagavond waarschijnlijk wel bedacht hebben. De grap was eraf.

De kern van de zaak is dat uiteindelijk die nieuwe Vlamingen door de progressieve politici in de steek zijn gelaten. Ze mogen geen Vlaming zijn, ze moeten Marokkaan blijven. Tot de tigste generatie. En slachtoffer. Dat zijn ze ook. Altijd.

Politiek probleem.

De politiek gaat hier niet vrijuit. In Brussel was de politie massaal aanwezig. Maar ze mogen niet ingrijpen. Geen agent die het met naam en toenaam wil zeggen, maar wel ‘off the record’. De Brusselse politici willen niet dat de politie de amokmakers ‘provoceert’. Zachte heelmeesters maken ook hier stinkende wonden. Als de Brusselse politici hun politie vroeger kordaat laat ingrijpen, loopt het niet zo uit de hand. Kijk naar Antwerpen. Het is dus niet enkel een probleem van jeugdbendes, ook van de politiek.

De rellen in Brussel brengen de compleet mislukte migratiepolitiek van de jongste decennia nog eens op het voorplan. De progressieve politici steunen niet die Nieuwe Vlamingen die zich actief integreren, ze geven een podium aan wie zich segregeert. Dan krijg je jongeren van de vierde of de vijfde generatie die zich niet identificeren met hun geboorteland, maar met een land waar ze eigenlijk enkel losse banden mee hebben: verre familie, de taal, een vakantiehuis, wat shoppen in culturele en identitaire elementen, een voetbalploeg en religieuze denkbeelden. Als je dat overgiet met een saus van zich afzetten tegen de overheid en criminaliteit, dan wordt het problematisch.

Wat een bende

Wat Brussel betreft, de overheid weet wie van het padje is. Ook daar faalt de politiek. De rellen in Brussel waren voorspeld. Wat is er preventief gedaan? De aanstokers zijn te herleiden tot een honderdtal jongens die met naam en toenaam gekend zijn, al dan niet bij het gerecht. Werden die in de gaten gehouden? Zijn die gewaarschuwd? Of leren ze in Brussel dan echt nooit?

Pas op, op oudejaarsnacht wordt het opnieuw meer van hetzelfde. Dezelfde vragen zullen we daar moeten stellen. Moeten we ook daar toegeven dat die amokmakers worden opgepakt en enkele uren later vrijkomen om dan met hun vrienden een feestje te bouwen bij het politiekantoor, kwestie van die agenten in hun gezicht uit te lachen. Waarna het parket na een jaar of drie de aanklacht seponeert. Waarom zouden ze dan geen vuilnisbakken in brand steken en stenen gooien naar de brandweer en politie? Je wordt er niet voor gestraft en je aanzien onder de vrienden stijgt.

Foute keuzes

Alles hangt samen met diezelfde politiek van foute keuzes. De linkse partijen die menen niet te hard te moeten ingaan tegen het crapuul omdat ze daarmee denken de allochtone gemeenschap tegen de haren in te strijken. De uitspraken van Conner Rousseau, ‘We moeten die probleemwijken opkuisen’, zijn helaas de uitzondering. De regel in Brussel is anders. De progressieve partijen steunen de allochtonen die allochtoon willen blijven, niet die nieuwe Brusselaars die Brusselaar zijn. De vraag is of ze daarmee hun eigen ondergang bewerken. Zullen ze op een dag niet geconfronteerd worden met een conservatieve allochtonenpartij die met een discours van ‘wet en orde’ pleit voor een harde aanpak?

Want vergis u niet. Veel van die Brusselaars met allochtone wortels stemmen vandaag misschien nog progressief, maar ze zijn het niet. Ze gaan mee in de deal van die partijen die hun belangen verdedigen in ruil voor een stem. Maar aan hun stemgedrag in het land van oorsprong – vaak hebben ze de dubbele nationaliteit en mogen daar ook stemmen – zie je hun echte overtuiging. De Turken in Vlaanderen stemmen overwegend voor de AKP van Erdogan.

Het aangepast discours

Hoe is dat te rijmen met een stem voor socialisten of communisten of groenen hier? Het antwoord is: niet. Vroeg of laat breekt dat. Zeker als ze zich, in een stad als Brussel, bewust worden van hun electorale kracht. Dat is vandaag al zo. Kijk naar het debat in Brussel over de hoofddoek of het onverdoofd slachten. Of denkt u dat die Brusselse kiezers voor progressieve partijen voorstander zijn van holebi-rechten? Overtuiging moet het bij de progressieve partijen afleggen tegen angst voor de kiezer. Of het moet zijn dat Brusselse partijen een andere ideologie hebben dan dezelfde partijen in Vlaanderen.

Er is een voordeel. En daar geven we onze sociologen gelijk: dé allochtoon bestaat niet. Dé partij voor migranten is een utopie. Dat blijkt ook uit de ons omringende landen. Maar je mag er niet aan denken dat straks het politieke landschap etniseert, zich opsplitst in partijen als belangroepen van inwoners met een bepaalde afkomst.

LAT-samenleving

Vorige zondagnacht bleek dat we geen samenleving zijn, maar een LAT-verhouding hebben. We leven samen-apart. Onze samenleving is versplinterd. We leven in groepen naast elkaar. We hebben wel contact met elkaar, maar leven niet echt samen. Ja, de kinderen zitten bij elkaar op school, maar hebben daarbuiten amper contact. Mogen ze naar elkaars feestjes? Ze voetballen samen, maar de ouders kennen elkaar niet. Thuis leven ze, omringd door de media van het verre thuisland (soms zelfs ver in generaties). Ze kennen de politieke problemen van dat land beter dan die hier.

Dat mag natuurlijk allemaal. We zijn een vrij land. Maar het is niet goed voor de samenleving. Kinderen hier opvoeden als leefden ze toch in Noorwegen, Polen, Congo of Turkije, is niet slim. Het mag dan goed zijn dat kinderen meertalig zijn. Het is niet goed dat ze onvoldoende Nederlands kennen om hier een diploma te halen naar hun mogelijkheden. Dat is niet goed voor hen en niet voor ons als samenleving. Gemiste kansen, voor iedereen. Taalkennis maakt weerbaar. Pamperen maakt afhankelijk.

Weerbots

Op de Brusselse straten gingen niet enkel de steps in rook op. Maar ook die dwaze dromen die we ooit hebben geloofd. Dat die multiculturele verrijking geen inspanning vraagt. Dat politici zich moeten richten op subgroepen en die politiek te vriend moeten houden om electoraal overeind te blijven. ‘Nu ziet gij wat gij gewonnen hebt’. Ze hebben er hun geloofwaardigheid, de integratie en de samenleving mee afgebroken. Zo ver dat de weerbots hard zal zijn.