Stop de hypocrisie rond Brussel!

Of we het nu leuk vinden of niet, we leven in een land waar het slechts enkelingen gegund is publiekelijk hun ongezouten mening te uiten over gewichtige zaken: het staatshoofd in zijn toespraken tot de Belgische bevolking, een dozijn partijvoorzitters en hier en daar een schatrijke ondernemer die de regeringsmacht durft te trotseren of een hoogleraar die zijn pensioen ziet naderen. Daarmee degradeer ik de sociale partners en het fameuze middenveld naar een derderangsrol omdat hun mening betreffende staatszaken – en in eerste orde communautaire kwesties – van geen tel is want slechts een klassiek cheerleaderschap van het institutionele status quo betreft. Het staat iedereen vrij voor het behoud van België te ijveren. Er staat een hele meute gewillige metgezellen klaar die van staatswege fors betaald worden om de verdediging op te nemen van deze zinkende casinostaat die op financiële markten geld moet lenen om uitkeringen en pensioenen te kunnen betalen. Tot zover de veelvuldigheid en diversiteit aan meningen over de staatkundige toekomst van het land.

Binnen dat geringe aanbod aan meningen over de toekomst van België wordt van alles verkocht: 1. het status quo na de uitrol en verheerlijking van de zesde staatshervorming (Vlinderpartijen), 2. het totaal wazige dus onbetrouwbaar concept van het confederalisme hetgeen de N-VA voorstaat  of 3. de daadkrachtige splitsing van het land zonder omzien zoals Gerolf Annemans onlangs betoogde. Voor mij allemaal goed en wel maar je moet een kat een kat durven noemen en niet, zoals menig politieker doet, het inzicht in de problematisering van België nog meer verzieken door gratis wilde  drogvisies uit te delen die nauwelijks gefundeerd zijn of, nog erger, totaal inconsistent met de rest van het communautair discours.

Grendels

Laat ons beginnen met Bart Somers van Open Vld, de held die erin slaagt om telkens het hoge woord te voeren ‘rond’ diversiteit (met de nadruk op ‘rond’ van rond de pot draaien) terwijl Mechelen het typevoorbeeld is van een stad waar de onzichtbare hand van discriminatie de laatste tien jaar genadeloos heeft toegeslagen. Somers was vijftien jaar druk doende met politiek jobhoppen (gemeenteraadslid, burgemeester en kamerlid, minister-president en terug burgemeester en kamerlid)  en dat uiteraard met de steun van de ministers van staat De Gucht en Grootlinthouder (de juiste orde ontgaat me even, waarvoor oprecht excuus) Verhofstadt. Na die rondgang komt hij nu tot het heldere inzicht dat België geen democratie is en bepleit hij bijgevolg prompt de afschaffing van de pariteit in de federale regering en de opheffing van de vele grondwettelijke grendels die de numerieke overmacht van de Vlamingen ten opzichte van de Franstaligen moeten kortwieken. Deze gedachte alleen al, zo vond voormalig premier Dehaene, zette het Belgische kaartenhuisje nog meer op losse schroeven. Dat geen enkele Franstalige partij Somers bijtreedt, is voor hem geen enkel probleem want het echte doel van zijn partij is naast zand te strooien in de ogen van de ontwakende Vlamingen, de Belgische instellingen te versterken door onder meer een federale kieskring in het leven te roepen. Hoe die kieskring er dan wel moet uitzien, blijft in geheimen gehuld want voor je het weet komen de beschermingsquota’s voor de Franstaligen weer opdoemen.

De volgende Vlaamse held is Bart De Wever, de man die forfait gaf van bij het begin van de regeringsvorming en de facto Elio Di Rupo tot premier benoemde. Zijn zekerheden? Geen revolutie, maar evolutie. Lees hierbij: fijntjes binnen de letter en de geest van de grondwet kleuren, op zoek gaan naar bondgenoten die er niet zijn en een wazige confederalismedefinitie hanteren totdat de onderhandelingstafel na de verkiezingen definitief uit het zicht is verdwenen. Daarbij komt een ultraliberaal beleid met talrijke cadeaus voor werkgevers van allerlei slag en een bij voorbaat eenzame teruggetrokken focalisering op de stad Antwerpen die voor hem meer de kenmerken vertoont van een slangenkuil dan van een bestuurbare stad. Ik wil de N-VA-stemmers nu al geruststellen: het confederalismecongres zal zich in de logica van de bovenbeschreven zekerheden inschrijven. De reden hiervoor is dat Bart De Wever zonder een Vlaamse meerderheid buiten de Vlinderakkoordpartijen gedoemd is te verdwijnen in de annalen van de Vlaamse geschiedenis. Zijn vaste stek op het Schoon Verdiep en zijn stoeltje in het Vlaamse parlement is daar al een mooie voorbereiding van…

Nu niet, nooit niet

Dan maar eens kijken hoe het bij de kastars van het Vlaams Belang staat. Annemans kwam buiten met een nieuwe visie op Brussel: een onafhankelijk Vlaanderen met Brussel als tweetalige hoofdstad. Zijn verdienste is alvast dat hij een klaar eindbeeld schets omtrent zijn  onafhankelijk Vlaanderen. Hoe hij dit wil realiseren zonder bondgenoten? Joost mag het weten. Noch aan Vlaamse kant laat staan aan de kant van het unaniem Franstalige blok ziet men zijn ideeën zitten. De Franstaligen willen, als de Vlamingen het blijven uithangen, net het tegenovergestelde: een onafhankelijk Wallonië met Brussel als hoofdstad, of die tweetalig zal zijn is nog geheim. Daarenboven wordt de strijd om Brussel nu reeds op een meedogenloze manier gevoerd. Vlaamse geldverkwisting en oversubsidiëring in cultuur en onderwijs met veel loze beloften aan de ene kant; Franstalige baronnen als aanvoerders van  een electoraal vreemdelingenlegioen die ze met kruimels tevreden stellen, aan de andere kant. Brussel is simpelweg Vlaanderen ergens in het verleden ontnomen. Een beetje zoals Vlaanderen ergens in het recente verleden aan de Franstalige elite ontnomen werd (hoewel niet helemaal…). De visie van Annemans maakt gewoon geen schijn van kans: nu niet, nooit niet. Erger nog, hij weet dit.

Ziehier hoe een representatief staaltje van de Vlaamse politieke kaste zijn bevolking reeds decennialang in het ootje neemt, weigert klare taal te spreken over zaken die er wel toe doen en zich immer wentelt in een soort van immobiliserende Belgische slavenmoraal; immers de Franstalige Big Brother is watching you! En wat als we nu eens de politiek even op onbetaald verlof zouden sturen? Net genoeg tijd om de echte probleem van België aan te pakken, een land dat ons allemaal handen vol geld kost zonder onze toekomst te kunnen verzekeren. Laten we er in die tijd van profiteren om onder de bevolking een referendum te houden over de vraag hoe wij de toekomst van België zien: unitair, status quo of splitsing. We engageren ons allemaal na een grondig debat ons aan de uitslag ervan te houden: waar één landsdeel het niet meer ziet zitten, houdt de Belgische poppenkast op te bestaan. Brussel? Simpel, in plaats van het statuut van Brussel als excuustruus aan te wenden om het status quo te bestendigen, graag de volgende oplossing die eveneens de nodige rust creëert: Belgicisering van de Brusselse instelling, paritair bestuurt door Franstaligen en Vlamingen voor tien jaar. Nadien mogen ook de Brusselaars hun referendum houden met betrekking tot hun toekomstig statuut: Vlaanderen, Wallo-Brux of onafhankelijkheid.

Ziehier een visie die niet de wensen van de onbetaalbare Belgische politieke kaste maar die van de Belgische bevolking en haar verzuchtingen centraal stelt: referendum, referendum, referendum!

(En de regio die het hoogste biedt mag het Koningshuis hebben…)

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>