Syriza stelt in sneltempo teleur

Links en fel gekant tegen een of ander besparingsbeleid. Meer hadden progressieven aller landen niet nodig om zich haastig tot Syriza te bekennen. Het is immers altijd leuk om mee te kunnen baden in de triomf van een ander. In eigen land vergaten zowel sp.a als PVDA+ hun aloude Griekse zusterpartijen (respectievelijk PASOK en de KKE) om toch maar te kunnen doen alsof de Vlaamse sociaaldemocraten of communisten lokale varianten van het schijnbaar frisse Syriza zouden zijn. 

Nog geen week na de verkiezingsoverwinning van Syriza is echter pijnlijk duidelijk geworden dat Alexis Tsirpas misschien toch niet de meest frisse kameraad is. Tsipras bewees al snel dat hij ook na de verkiezingen een radicale  blijft. Het is niet meer ondenkbaar dat Tsirpas binnen afzienbare tijd Griekenland wanneer niet naar de afgrond, dan toch naar de uitgang van de Eurozone leidt. Daarom, leven en werken van Alexis Tsirpas, een bloemlezing uit het beleid van de Griekse regering, amper enkele dagen aan de macht: 

– In een oogwenk die een voorakkoord doet vermoeden sloot Tsipras een duivelspact met Panagiotis Kammenos, een twijfelachtige politicus die de Duitse Bondsregering uitmaakt voor neonazi’s, maar zelf wel antisemitische taal uitkraamt. 

– Met zijn eerste optreden als premier legt Tsipras meteen een mediagenieke link naar de oorlogsmisdaden van nazi’s op Griekse bodem. Volgens zowat alle analyses gaat het om een provocatie richting Berlijn. Die vermoedens worden bevestigd door de veelvuldige verwijzingen naar de oorlogsreparaties die de Griekse regering blijft eisen van de Duitse regering – die natuurlijk geen sikkepit meer te maken heeft met eerder genoemde oorlogsmisdaden. 

– Met zijn eerste officiële ontmoeting als premier maakt Tsirpas meteen een diplomatiek statement: hij praat met de Russische ambassadeur in Athene, een duidelijk signaal van toenadering tot Moskou. Kort daarna verzet Griekenland zich krachtig tegen nieuwe sancties tegen Rusland na het nieuwe bloedbad in Marieopol. Als een van de enige regeringen in Europa onderhoudt Tsirpas vriendschappelijke banden met het regime van Poetein – een regime dat nogal losjes omspringt met democratische rechten, homorechten, mensenrechten …

– Tsipras stelt een kabinet zonder één enkele vrouw op een volwaardige ministerpost (een (centrum)rechtse premier zou het anno 2015 eens moeten proberen), maar met een blinde dissident en een televisieprof die nooit om een straffe uitspraak verlegen zit. 

– Het kabinet-Tsipras heeft duidelijke afspraken over omvangrijke privatiseringen met onmiddelijke ingang bevroren, ook al ging het om tegenprestaties voor Europese noodhulp die Griekenland al lang ontvangen heeft. De geloofwaardigheid en zelfs rechtvaardigheid van het hele Europese beleid kreeg daarmee een knauw. ‘Pacta sunt servanda’ is duidelijk geen Griekse spreuk. 

– Yanis Varoufakis, die door Tsipras is aangeduid als minister van Financiën, vermindert het aantal beleidsadviseurs en neemt een kleine 600 poetshulpen weer in dienst. Veel populistsicher worden dubbelslagen niet. Het is bovendien nog maar het begin: Tsipras zou zinnens zijn om maar liefst 12 000 ex-werknemers van de Griekse staat opnieuw in dienst te nemen. Dat terwijl de afslanking van het moddervette overheidsapparaat ook een belangrijke voorwaarde was voor de hulp aan Griekenland. 

– Een paar dagen na aantreden van de Syriza-regering gonste het in gespecialiseerde middens al van geruchten: Tsipras zou gouverneur Stoumaras van de Griekse Centrale Bank willen ontslaan. In België roepen socialisten al moord en brand als er een vicegouverneur wordt gewisseld. 

– De regering-Tsipras erkent dat het de torenhoge Griekse schulden niet wil of kan betalen, maar verhoogt zonder enig overleg met de Europese financiers van Griekenland wel het minimumloon in de privé-sector en de pensioenen. Alsof koken geen geld kost – andermans geld, in dit geval.

– Sinds zijn aantreden als premier heeft Tsipras nog geen enkele keer te kennen gegeven dat hij zijn gespierde retoriek uit de campagne achterwege zal laten. Het discours van Tsipras is zeer … vaderlandslievend. Bombastische uitspraken als ‘Deze regering is bereid te bloeden voor de waardigheid van de Grieken’ zijn niet ongewoon voor de Syriza-leider. Je moet er niet aan denken dat Vlaamse partijleiders zo zouden brallen. 

– Toegegeven: Tsipras pakte in zijn eerste week meteen de échte problemen van Griekenland aan. Te weten: all-in-hotels. Dat all-in-hotels amper 2% van het toerisme in en naar Griekenland uitmaken, en dat die hotels ook geen eilandjes zijn die los bestaan van hun omgeving, deerde Tsipras niet. De populistische boodschap was: aan die toeristen moeten we meer verdienen. Heel positieve en warme aanpak die zeker veel extra toeristen warm zal maken voor Griekenland. 

Aanschurken bij potentaten, logische en noodzakelijke hervormingen terugdraaien, een resem onzinnige en stuitende uitspraken doen, op ramkoers liggen met alles en iedereen … Als dit het voorbeeld is voor linkse partijen in Europa, wat zegt dat dan over die partijen, die zo enthousiast waren over de overwinning van Syriza? Of: zou het kunnen dat het linkse partijen zoals sp.a en groen niet kan schelen wat er nu precies achter een blits links verhaal zit, zolang ‘links’ en ‘overwinning’ nog maar eens opduiken in één en hetzelfde nieuwsbericht?