‘t Avondland wordt verkocht!

Op een zonnige lentezondag werd ik erop uitgestuurd om gebraden kip te halen. Mijn lieve vrouw had niet veel zin in koken. Wandelend over ons dorpsplein hield ik halt bij mijn favoriete stek, ’t Parochiehuis bij Magda.

Ik hoef niets te zeggen en ik neem plaats aan een tafeltje bij het vensterglas. Als vanzelf plaatst prompte Magda mijn Rodenbach op het tafeldoekje en zegt: ‘’Celleken”. Ik glimlach. Rooie Marc staat aan de toog zich weer om iets druk te maken samen met zijn maatjes Paul en Franky de beenhouwer. ‘Waar zijn ze nu weer over bezig, Magda?’ ‘Over ’t Avondland. Ze gaan het verkopen.’ ‘t Avondland is een café in de Sint-Janstraat. Ik besluit wat te luistervinken.

‘Allé, Pol. Hij heeft het mij zelf verteld!’, Franky doet zijn best om zijn vriend in ruitjeshemd, bermuda en veel te witte kousen te overtuigen.

‘Typisch voor den Dimi! Gisteren heeft hij er geen woord over verteld’, Paul is duidelijk teleurgesteld in de geniepigheid van de cafébaas van ’t Avondland. Dimitri, Dimi voor de klanten, is altijd een beetje een speciale geweest. Wij noemen zijn slag ‘een duiker’.

‘Ik weet zelfs aan wie hij de boel verkocht heeft!’; Marc, socialist tot in de kist, altijd wat lichtgeraakt, maar een goeie kerel, steekt zijn borstkas wat snoeverig vooruit. Zijn maatjes trekken de ogen nieuwsgierig open. Intussen spoelt Magda wat ongeïnteresseerd de glazen af en op de achtergrond speelt Waterloo Sunset van The Kinks. ‘Aan de Rachid van dat fruitwinkeltje in de Sint-Janstraat!’ Franky, die het niet zo opheeft met mensen die geen vlees willen kopen in zijn zaak, houdt zich niet in: ‘Aan die vreemde! Wat gaat die daarmee doen? Een theehuis van maken!?’ ‘Zo verkopen ze onze cultuur’, Pol doet gewichtig, wat hem eigenlijk niet goed gaat. Op het kerkplein zie ik een handvol mensen, waarvan de meesten wat ouder dan ik, de dorpskerk verlaten. De mis is uit. Onze kerk staat mooi in de warme lentezon als een afgewezen testament.

‘Juist!’, rooie Marc raakt wat opgewonden, ’Ze verkopen onze cultuur!’ Het applaus waarop hij zit te wachten komt niet, maar hij hoort het in zijn hoofd. ‘Ik denk dat Rachid gewoon muntthee verkoopt’. Het trio kijkt naar mij, alleen Magda vindt mijn onnozelheid wel grappig. Haar balkon wiegt vrolijk. ‘Allé, Marcel. Dimi geeft gewoon ’t Avondland weg aan dieje moslim!’ Intussen passeert de pastoor het vensterglas, steekt zijn hand op en wandelt naar zijn kleine, rode Peugeot’tje om in een ander dorp voor even weinig volk een mis te lezen. Allez, voorgaan, of hoe ze dat de laatste tijd ook noemen.

Ik sta op en leg mijn munten op het donkerbruine tafeltje met het vertrouwde rode napje. ‘Zaten jullie elke dag bij Dimi te drinken?’ Ze geven geen antwoord. ‘Als ’t Avondland geen volk meer heeft, dan moet den Dimi sluiten, hé jongens. Zie maar dat ge ons Magda hetzelfde niet aandoet’ en ik plof mijn Rodenbachglas neer. Het schuimt zakt wat sneller. ‘Ge hebt de Marcel gehoord, hé jongens. Hier veel komen drinken!’ ‘Ja maar, u laten we niet in de steek he Magda!’ Marc klinkt oprecht. Ik begeef me ondertussen op weg naar huis en hoor het trio lachen.

Enkele weken later sta ik op een ochtend voor ’t Avondland. Met mijn handen in de broekzakken tuur ik naar de gevel. Het caféraam is helemaal afgeplakt. Er wordt binnenin, naar ik meen te horen, goed gewerkt. Plots gaat de deur open en Rachid van de fruitwinkel en Dimi komen samen naar buiten. ‘Ah, Marcel’, zegt Dimi. ‘Ge hebt het verkocht, heb ik gehoord?’, vraag ik. ‘Nee, nee, niet echt Marcel. Rachid en ik beginnen hier iets nieuws.’ Ik knik met mijn kin vooruit en zeg ‘Mmm’ alsof alles duidelijk is. ‘’t Zal niks voor u zijn, Marcel’, zegt Rachid die gniffelt. ‘Ja, we gaan de naam van het café veranderen.’ Dimi en Rachid kruisen even de blikken. ‘We gaan het ‘The Shadowland’ noemen. Open vanaf 22.30 u en alleen voor mannen, als ge me snapt.’ Dimi knipoogt.

Rooie Marc heeft het wel voor die vormen van cultuur en Franky en vlees, dat is een ideale combinatie. Café ’t Avondland zal niet meer hetzelfde zijn, maar het is gered. Een klein rood Peugeot’tje rijdt door de Sint-Janstraat. Ik steek mijn hand op.

Foto: © Reporters