tijd dat de Vlaamse kiezer volwassen wordt

Een onafhankelijk Vlaanderen als lid van de Europese Unie, dat is de doelstelling van de Vlaamse Beweging. De vraag die zich opdringt is: ‘hoe’? Daar doet de Vlaamse Beweging geen brede uitspraken over omdat dit wordt overgelaten aan het politieke speelveld. En daar ligt juist het probleem.

Als we het politiek speelveld overschouwen merken we twee zaken: 1) de verstikkende Belgische Grendelgrondwet en 2) de Belgische geldparticratie. Gecombineerd zorgen beiden ervoor dat er geen oplossing bestaat voor de Vlaamse zaak binnen de Belgische context.

Belgische Grendelgrondwet

De Belgische Grendelgrondwet zorgt ervoor dat de belangen van Franstaligen overheersen. Speltheoretisch hebben we te maken met twee partijen die cultureel, economisch en  ideologisch vaak tegengestelde belangen hebben en waarbij de vertrekpositie van de Franstaligen deze is van een meester die enkel zaken laat gebeuren die zijn goedkeuring wegdragen en de vertrekpositie van de Vlamingen is die van een slaaf die blij mag zijn met wat de meester hem toewerpt. De inzet voor de Franstaligen is culturele vrijheid (geen Nederlands hoeven te spreken), territoriale autonomie in voorlopig Wallonië en Brussel en economische welvaart zonder verarming door transfers en het sociale zekerheidssysteem. Klaar en simpel. Wie raakt aan die kernbelangen wordt als het even kan als een psychopathische extremist bestempeld maar op zijn minst in volle legaliteit de woestijn  in gestuurd.

Aan de dolgedraaide Vlaamse kant is de chaos compleet: (geveinsde) onwetendheid over het kader waarin het politieke spel zich afspeelt (wie schreef eigenlijk de regeerakkoorden voor Martens, Dehaene, Verhofstadt en Leterme?), diepgeworteld wantrouwen tussen de Vlaamse leiders onderling en vooral tussen  Vlaamse politici en de Vlaamse kiezers waarvan velen uitdrukkelijk mede door Franstaligen willen bestuurd worden. En ‘last but not least’ de afwezigheid van een minimum aan consensus over wat de Vlaamse inzet werkelijk zou moeten zijn: CD&V-status quo als gevolg van dure kruimelhervormingen van de staat, het ‘hokus-pokus-confederalisme’ van regeringslid N-VA, Somers’ heruitgevonden unitair België zonder grendels, Dewinters’ vreemdelingenhaat of het eenvoudige separatisme van …

Welk je einddoel ook wezen, als je de bevooroordeelde Belgische Grondwet als leidraad blijft nemen, zullen Vlamingen economisch verarmen of er verandert niets. Juist omdat de bevoegdheidsverdeling en belangenspreiding in die mate gemilquetiseerd is, blijft er bitter weinig marge over om ook maar te kunnen onderhandelen. En ook het Vlaamse geld raakt op… De Vlaamse politieke partijen die deelnemen aan verkiezingen en de Vlaamse kiezer wijs maken dat zij nog op de beste manier hun belangen kunnen verdedigen maar de Belgische Grondwet als een vertrekpunt willen zien (zoals ook de NV-A uitdrukkelijk doet!) doen de waarheid geweld aan. Zij legitimeren enerzijds de Grendelgrondwet en pretenderen anderzijds die te willen veranderen. Dat laatste is een contradictio in terminis.

Geldparticratie

De Belgische particratie heeft zich versterkt en beschermd. De jaarlijkse partijsubsidies lopen crescendo  in de tientallen miljoenen en de ingevoerde kiesdrempel maakt het quasi onmogelijk dat er nieuwe (Vlaamse) partijen zullen bijkomen tenzij ze langdurig op ideologische vrijwilligers draaien zoals de PVDA+. Daarenboven zijn de uitbetaalde lonen aan politici buiten proportie. Particratie en federale subsidies zijn voor beroepspolitici een spel van leven en dood geworden. Dit heeft tot gevolg dat het Belgische partijsysteem grondige veranderingen schuwt, individuele beroepspolitici ertoe noopt programmatorisch geen avonturen te lopen,  belangrijke beslissingen van de absolute top prompt worden uitgevoerd en in de feiten de Vlaamse ontvoogding rustig wordt afgewacht tot dat het Belgisch pensioen nadert. Het Vlaams Belang is zo oud geworden en de NV-A hoopt waarschijnlijk hetzelfde te doen. Hen valt weinig te verwijten want dit is gewoon de prijs van deelname aan het Belgische politieke systeem. Daarom zal de Vlaamse zaak niet beslecht worden door de beslissingen van de Vlaamse politieke partijen, maar door een rechtstreekse uitspraak van de Vlaamse kiezers.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>