Uitspraken tussen neus en lippen 6

Hieronder een zesde selectie van terloopse uitspraken, ditmaal geoogst in de loop van de maand juli van dit jaar.

Hoera voor het sociaal overleg

De Standaard van 23 juli liet weten dat het sectorale akkoord dat gesloten werd met de politievakbonden om komaf te maken met het ingewikkelde stelsel van toelagen en vergoedingen pas ingaat in 2063, en liet daarbij iemand van de Vlaamse Vereniging voor Steden en Gemeenten aan het woord die langs haar neus weg liet weten: ‘De meerkosten van dit federaal onderhandelde akkoord komen vooral bij de lokale besturen terecht.’

Tradities zijn er om gerespecteerd te worden: de factuur van zowat alle federaal onderhandelde collectieve arbeidsovereenkomsten wordt steevast doorgeschoven naar de belastingbetaler. Het paritaire overleg moet immers ‘gesmeerd’ worden, zoals dit in het jargon heet. De sociale partners verwijzen graag naar hun bekwaamheden en hun ervaring inzake onderhandelingen, maar erg moeilijk kan het toch niet zijn om op deze manier tot akkoorden te komen.

Politieke correctheid wordt al snel hypocrisie

‘Intimidatie, mishandeling, aanranding: Belgische jongeren terroriseren zwembad in Nederlands grensdorp’ kopte Het Laatste Nieuws op 1 juli. Wat verder in de tekst liet de krant een getuige aan het woord die absoluut anoniem wilde blijven (‘wie weet wat ze doen…’) en daarbij verduidelijkte dat het steevast om jongeren van Marokkaanse origine ging: deze terloopse boodschap was de enige in de tekst die verwees naar de afkomst van de daders.

Het VRT-nieuws op Eén, dat naderhand over hetzelfde gebeuren berichtte, speelde het eveneens klaar om met geen woord te reppen over het migratieverleden van het janhagel, maar liet wèl opvallend duidelijk weten dat een van de families die geconfronteerd werden met dergelijk wangedrag van Indische komaf was. Als het de slachtoffers betreft staat er blijkbaar geen rem op om te vermelden dat het over mensen van buitenlandse origine gaat; maar wanneer het om de daders gaat, haalt politieke correctheid de bovenhand en moet er vooral gezwegen worden over de afkomst van de boefjes. Ook de andere VRT-reportages over soortgelijke incidenten die de weken daarop plaatsvonden (en maar bleven plaatsvinden) waren in hetzelfde bedje ziek.

Hoe kan je in godsnaam een probleem oplossen als je het weigert te benoemen?

Ongewilde humor

Reporters / DPA

Roger ‘Wenkbrauw’ Moore als James Bond

De weekend-Tijd van 6-7 juli berichtte over een rudimentair Waals regeringsvoorstel dat de PS en Ecolo samen bekokstoofden. Een aantal grote principes die daarin kond worden gemaakt doet de wenkbrauwen optrekken, met minstens zoveel nadruk als Roger Moore dat deed in zijn vroegere James Bond-rollen. Zo onderlijnt de tekst de noodzaak van een ‘collectieve mobilisatie’: hieronder blijkt men vooral te verstaan dat de inbreng van het middenveld (lees: de vakbonden) moet vergroten. Steevast is dat een garantie voor immobilisme, maar de ontwerp-beleidsverklaring hoopt daardoor ‘de democratie weer wat zuurstof te geven’.

Opvallend is dat Ecolo werk wil maken van de depolitisering van publieke benoemingen, zo stond er nogal besmuikt te lezen. Met een regeringspartner als de socialisten? Grappig, want onbegonnen werk. 70% van de Waalse ambtenarij heeft nu een lidkaart van de PS (zoals De Tijd berichtte in 2011), en dat geeft die partij nooit op… Voorspelling: indien Ecolo op dit vlak voet bij stuk houdt, vliegen ze uit de onderhandelingen voor de Waalse regering.

Hoop doet leven

Er staan overigens nog leuke dingen voor de mensen in dat regeringsvoorstel. Zo berichtte De Standaard van 8 juli dat er onder de taalgrens een pakket zit aan te komen dat onder meer behelst: klimaatmaatregelen, investeringen in het openbaar vervoer en een eigen Waalse zorgverzekering. Het redactionele commentaar uit het weekblad Trends van 11 juli hierover kwam dan ook tot het besluit dat er in de tekst amper wordt gesproken over private jobcreatie. ‘Het gaat enkel over opleidingscheques en gesubsidieerde banen. Dat belooft weinig goeds’, stelde de redacteur van dienst, en net als hem houdt zowat iedereen het hart vast wanneer er een federale regering gaat moeten gevormd worden op basis van dit soort insteken.

Maar ja, hoop doet leven, ook in het zuiden van het land. De hamvraag ‘wie gaat dat allemaal betalen?’ komt in het embryo van Waals regeerakkoord gewoonweg niet ter sprake — dat was ook al Maxime Prévot, de voorzitter van het CDH die de nota prompt afschoot, ook al opgevallen. Nogal logisch: de auteurs gaan er allicht van uit dat het business as usual  wordt. De Vlamingen zullen de kas wel weer spekken. Di Rupo heeft alvast laten weten dat er daarom logischerwijze (nog) meer geld naar Wallonië moet vloeien.

Nee, we gaan het wereldrecord regeringsvormen nog eens breken.

Hernieuwde steun voor het Doorbraak-wetsvoorstel!

De website van Het Laatste Nieuws toeterde op 8 juli over een incident in het zwembad van het provinciaal domein van Kessel-Lo: ‘Kleinkinderen geweigerd wegens zwemshort, maar vrouw in boerkini is blijkbaar geen probleem…’ (later verduidelijkte het provinciebestuur wel degelijk het dragen van een boerka verbiedt in de zwembaden die onder haar toezicht staan).

Wat is me dat voor racistische praat! Geef migranten toch tijd om zich aan te passen! Eerder al werd op deze website de oproep gelanceerd om:

‘onze bestaande wettelijke voorzieningen inzake discriminatie, gelijkberechtiging tussen mannen en vrouwen, alsmede ongewenste seksuele gedragingen te beperken tot de blanke landgenoten. Het voorstel luidt dus: we voeren in al deze teksten een addendum in waardoor burgers met een migratie-achtergrond zich er niet aan hoeven te houden. Als argumentatie kan daarbij ingebracht worden: ze moeten de nodige tijd krijgen om zich aan te passen aan onze westerse waarden.’

Niet iedere lezer had blijkbaar door dat deze suggestie van wetswijzigingen ironisch bedoeld was. Beste Doorbrakers (excuseer voor deze dubieuze naamgeving: ik bedoel natuurlijk ‘Doorbraaklezers’): neem alle teksten op deze webstek tweemaal door om ook de boodschappen tussen de regels te capteren. Maar los hiervan: in de praktijk kan je er niet omheen de conclusie dat we wel degelijk bezig zijn geweest om een aantal basisprincipes van onze Westerse samenleving wat rekkelijker te maken van zodra duidelijk werd dat nieuwe Belgen er zich liever niet aan houden.

Een smerige zet…

De hele nationale pers (N/F) becommentarieerde uitputtend de déconfiture van onze kortstondige voorzitter van het Vlaamse parlement, Kris Van Dijck. Het hele pallet van emoties kwam aan bod, en die rangeerden van erg cassante uitspraken tot begrijpende als: ‘Ik ga Kris ook niet veroordelen voor het leven, omdat hij een fout gemaakt heeft (…) Het toont aan dat politici ook maar mensen zijn’ (Bart Tommelein op 14 juli in meerdere media).

Nergens een woord over de dubieuze timing van het internetblad P-Magazine, dat het hele verhaal goed gemikt uitbracht tijdens de startvergadering van het Vlaamse Parlement. Wanneer je gelijk wie bewust de grond intrapt op een ogenblik dat hij het feestmoment in zijn loopbaan beleeft, ben je een rabauw. Het kan niet anders of het gaat om de ene of andere vergeldingsactie. Het zag ernaar uit dat we gingen moeten wachten op de ene of andere opmerking tussen neus en lippen die een tipje van de sluier zou oplichten. Maar nu berichtte de Standaard van 25 juli dat Kris Van Dijck een klacht heeft ingediend tegen het magazine om ’te weten te komen wie hem schade wil toebrengen’. We komen het misschien ooit te weten?