UNIA op de barricaden

Weerkundig stelt de zomer van 2016 niet bijzonder veel voor. Toch kunnen we spreken van een hete zomer. Dat waar zogenaamde valse profeten voor hadden gewaarschuwd, is werkelijkheid geworden. Duizenden vluchtelingen uit vooral moslimlanden met open armen op Europese bodem verwelkomen blijkt achteraf gezien toch niet zo’n goed idee te zijn geweest. Echt verwonderlijk kan men de gebeurtenissen waar we mee te maken krijgen niet noemen. Een vleugje werkelijkheidsbesef ware voldoende geweest om te voorspellen dat het zou mislopen.

Dat de golf van aanslagen leidt tot groeiende argwaan tussen bevolkingsgroepen en dan met name tussen moslims en niet-moslims, mag geen verbazing wekken. Zonder ook maar de minste gêne meenden de tenoren van de Europese politiek de bezorgdheden van de Europeaan als irrelevant terzijde te moeten schuiven. Er is en was geen enkel draagvlak onder de Europese ingezetenen om massaal mensen uit islamitische conflictgebieden over te hevelen naar hier. Bovendien heeft Islamitische Staat meermaals te kennen gegeven ‘strijders voor Allah’ mee te zullen sturen met de toch al onoverzichtelijke vluchtelingenstroom. IS heeft woord gehouden.

Appeasement

Jarenlang werd ons voorgehouden om niet op elke straathoek gevaar te vermoeden. Helaas wijst de actualiteit uit dat we dat nu net wel moeten doen. In shoppingcenters of zomaar op straat, de kans dat er uit het niets een aanslag plaats vindt is reëel geworden. Waar appeasers jarenlang meewarig over deden lijkt plots een pak aannemelijker, namelijk het risico op een terroristische aanval. Niet dat het diezelfde appeasers veel moeite kost om nog steeds hun mantra’s over de zegeningen van de superdiverse samenleving in het rond te strooien. Nee, tussen de aanslagen door verzekeren ze ons dat de kans dat men in een auto-ongeval om het leven komt vele malen groter is dan dat men door een terroristische aanslag de pijp aan Maarten moet geven. Tja …

Dan de groeiende argwaan. Dat meer en meer mensen bedenkingen hebben bij de islam is een open deur intrappen. Misschien dachten de voorstanders van een massale influx van mensen uit moslimlanden dat het wederzijds begrip na verloop van tijd wel vanzelf zou groeien? Nochtans waren er, voor de komst van de Wir schaffen das-nieuwkomers, aanwijzingen genoeg die op het tegendeel wezen. Vlaanderen kende jaren geleden al moslimgroeperingen zoals Resist (de partij van Dyab Abou Jahjah) en Sharia4Belgium (van Fouad Belkacem), groeperingen die niet bepaald uitblonken in het verkondigen van vredelievende boodschappen. In 2008 waarschuwde Peter Calluy (straathoekwerker in Boom) voor de groeiende populariteit van fundamentalistische denkbeelden onder moslimjongeren. Calluy werd, vrij voorspelbaar, als een angstzaaier gecatalogeerd. Zo’n vaart zou het toch allemaal niet lopen? En daarbij, die jongeren deden toch niks verkeerd? 

Enfin, het komt erop neer dat de signalen voor een nakende catastrofe al jaren in de lucht hangen. Gedurende al die jaren werden mensen die waarschuwden voor wat er broeide uitgemaakt voor haatzaaiers. Mensen zoals Peter Calluy hadden de boter gegeten. Ze ‘zetten bevolkingsgroepen tegen elkaar op’ en ‘ze stigmatiseerden ganse bevolkingsgroepen’, zo was de teneur. Dat net die zaken (mensen tegen elkaar opzetten en stigmatiseren) vooral op het conto van agitatoren à la Abou Jahjah en Fouad Belkacem konden worden geschreven zagen de wegkijkers blijkbaar over het hoofd.

Toenemende islamofobie

Een schoolvoorbeeld van een organisatie die haar prioriteiten nogal subjectief weet te kiezen is UNIA. Deze organisatie slaagt er blijkbaar in om in een omgekeerde wereld te leven. Sinds de toename van het aantal aanslagen, gepleegd door moslims, stelt UNIA geen probleem vast met betrekking tot onverdraagzaamheid van de aanslagplegers tegenover anderen. Niet de in wijken met een hoge densiteit aan moslims weggepeste homo’s, noch de zich almaar meer zorgen makende bevolking worden door UNIA ondersteund. Nee, UNIA maakt zich zorgen over het feit dat al die mensen steeds meer argwaan koesteren tegenover de islam. De allergrootste zorg van UNIA blijkt momenteel ‘de toenemende islamofobie’ te zijn. Een knullig briefje dat in Anderlecht werd verspreid, een brandje aan de deur van een moskee in Tubeke en gewoonweg het feit dat mensen zich niet op hun gemak voelen tussen moslims: dat zijn de wereldproblemen waar UNIA voor op de barricaden gaat staan. Nooit hoort men die zelfverklaarde weldoeners wanneer er weer maar eens een aanslag door een moslimterrorist wordt gepleegd. Liever doen ze aan symptoombestrijding. Wanneer mensen die waanzin beu zijn en (dat moge duidelijk zijn) niet-georganiseerde acties ondernemen tegen wat zij zien als de vijand, dan kruipt UNIA in het geweer.

Ach, het zit in de aard van het beestje. UNIA is het kind van een tendens om niet-politiek correcte meningen uit te wissen. Ze is dan ook op symbiotische wijze verbonden met de toenemende spanningen die een multiculturele maatschappij kenmerken. De verkiezingsoverwinningen van het Vlaams Blok aan het begin van de jaren 90 van de twintigste eeuw deden de nood groeien aan een instituut dat het vuile werk van de gevestigde politiek zou opknappen. Er ontstonden allerhande initiatieven die de bedoeling hadden om het van de traditionele partijen weglopende kiezerspubliek te neutraliseren. Met de oprichting van het centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding, op 15 februari 1993, werd er van overheidswege een controleorgaan geïmplementeerd dat was bedoeld om ‘aanzetten tot haat’, ‘discriminatie’ en heel wat andere zaken strafbaar (of op zijn minst ‘vervolgbaar’) te maken. UNIA, de ge-updatete versie van het CGKR, heeft intussen bewezen contraproductief en totaal overbodig te zijn. Er is toch geen kat meer die dat inquisitoir centrum vertrouwt? Wordt het niet stilaan tijd om dat onding te verwijzen naar waar het thuishoort, namelijk de donkere krochten van de geschiedenis?

Foto: (c) Reporters