Van volksnationalisten naar zionisten

Ik beschouw mezelf inmiddels als semiofficieus chroniqueur van de inconsistenties die heersen binnen de N-VA – inconsistenties die, omdat het een partij betreft met een electoraat dat voorafgaat aan elke vorm van ideologie, veelvuldig aanwezig zijn. Vandaag: de transitie van de N-VA van een nationalistische partij die geloofde in het recht van volkeren om soeverein te leven op hun grondgebied, naar een rechtse systeempartij die het zionisme en zijn ‘staat’ openlijk omarmt. En tegelijk natuurlijk blijft ijveren voor de Catalaanse zaak.

Antizionisme is geen antisemitisme

Eerder deze maand werd er in de Senaat een resolutie van Jean-Jacques De Gucht tegen antisemitisme goedgekeurd. Goede zaak natuurlijk, elke vorm van racisme en haat moet bestreden worden. Opmerkelijk was daarbij echter de tussenkomst van N-VA-senator Karl Vanlouwe, die kort daarna in Joods Actueel werd gepubliceerd. Hij haalt daarin de uitspraken die Abou Jahjah deed in verband met de zogenaamde ‘staat’ van de zionisten in het Midden Oosten – hij prees een aanval van een Palestijnse man tegen vier militairen – aan als een voorbeeld van ‘antisemitisme’.

The old chestnut: het gelijkstellen van antizionisme en antisemitisme. Een trucje waar rechtse systeempolitici doorheen het Westen maar al te graag gebruik van maken. Dezelfde politici die moord en brand schreeuwen zodra hun anti-islamitische ideeën als racistisch worden bestempeld. De islam is een reeks ideeën, zullen ze zeggen, geen ras. Precies, en zionisme is dat ook: de idee dat Joden recht hebben op een Joodsland in een gebied dat reeds een bevolking heeft, zonder enige toestemming van die bevolking. Ik ben het niet alleen oneens hiermee, ik vind het ronduit verwerpelijk en achterlijk. Niet omdat het hier specifiek om Joden gaat – gelooft iemand werkelijk dat de Palestijnen en hun bondgenoten minder boos zouden zijn als door het Westen gesteunde rode indianen hun land bezetten – maar omdat dit idee logisch leidt (en heeft geleid) tot etnische zuivering.

Als het verlangen om de zionistische ‘staat’ te ontmantelen overigens antisemitisme is, geeft een gelijkaardig verlangen vis-à-vis de Belgische staat dan blijk van anti-blank racisme? Of van haat jegens alle Belgen? Was het wijdverspreide verlangen om de Sovjet-Unie te ontmantelen tijdens de Koude Oorlog een teken van haat tegenover de Slavische en Centraal-Aziatische volkeren? De legitieme bekommernis om antisemitisme wordt misbruikt om de waarheid over de etnische zuivering en bezetting van Palestina te verdoezelen.

Geveinsd defaitisme

Dat is immers de historische realiteit: in 1850 bedroeg het Joodse bevolkingsaandeel in Palestina 2 tot 5 procent, voor de zionistische beweging in Europa besloot om en massete migreren naar het Ottomaanse gebiedsdeel, zonder enige toestemming van de lokale bevolking. Toen Palestina in handen kwam van de Britten na WOI, vormden Joden als 7 à 10 procent van de populatie, en dat zou in de volgende jaren alleen maar toenemen, in navolging van de Balfour Declaration van 1917 die beloofde een ‘Joods thuisland’ te bouwen op grondgebied dat reeds aan anderen toebehoorde.

De Palestijnen zagen de kolonisatie en diefstal van hun land natuurlijk met lede ogen aan, en protesteerden veelvuldig tegen de Britse plannen. Dit protest mondde in 1936 uit tot een reusachtige landelijke staking en revolte, met als centrale eis het stellen van paal en perk aan de ongewenste Joodse massamigratie – doet dit een belletje rinkelen?  De opstand werd neerslagen met de hulp van zionistische milities, en de kolonisatie en etnische zuivering gingen verder. En dat is ook logisch: hoe kan je een expliciet Joodse staat stichten op grondgebied met een overwegend Arabische bevolking, behalve door ze te verdrijven? Daarom ook dat de zionisten tot op de dag van vandaag weigeren de Palestijnse vluchtelingen die uit hun huizen en dorpen verdreven werden in ’48 terug te laten keren, omdat hun Joodse meerderheid dan in gevaar zou komen. Europese Joden die meer dan 2000 jaar lang uit Palestina zijn weggeweest hebben een onvervreemdbaar recht om er naartoe te komen, maar Palestijnen die er enkele generaties tevoren leefden niet. Dat is een racistisch, immoreel en ronduit verwerpelijk idee.

Het is lachwekkend hoe dezelfde mensen die spreken over de ‘dood van het Westen’ omdat Europa een globale moslimbevolking van 5 procent heeft, de ongewenste massamigratie van Joden naar Palestina rechtvaardigen die ervoor heeft gezorgd dat ze inmiddels 50 procent van de bevolking vormen. Ongewenste massamigratie is alleen slecht als wij er het slachtoffer van zijn, anderen moeten dat gewoon slikken van ons. Volkssoevereiniteit is mooi als het om Vlaanderen gaat of Catalonië, maar is niet geldig voor het verzet van de Palestijnen tegen de zionistische bezetter.

De geschiedenis is oneerlijk

‘Maar de realiteit is nu wat ze is’, vertelt zelfbenoemde zionistenapologeet Benno Barnard ons in zijn laatste column op deze website. De geschiedenis is grillig en onrechtvaardig. Merkwaardig dat hij en de zijnen niet hetzelfde zeggen over Catalonië, dat al veel langer onder Spaanse hegemonie staat. Of Vlaanderen, dat nu eenmaal meer dan 100 jaar deel uitmaakt van België. In feit kan je dit goedkope excuus gebruiken om letterlijk elke onderdrukking of gruweldaad goed te praten. IS? Tja, ze zijn er nu eenmaal, niets aan te doen. Apartheid in Zuid-Afrika? De geschiedenis is oneerlijk, je moet ermee leren leven. Kolonialisme? Wel kijk, die gebieden staan nu eenmaal onder onze heerschappij, dat moeten ze maar aanvaarden. Onrechtvaardigheid laat niemand koud. Wat Barnard bedoelt, is dat de specifieke onrechtvaardigheid waar de Palestijnen onder geleden hebben en nog steeds lijden hem koud laat. Om redenen die niet ver gezocht hoeven te worden als je zijn stukken leest, die bol staan van de islamofobe hondenfluitjes.

Net als de meeste discussies in onze contreien wordt ook het debat over Palestina op een wijze gevoerd die niet bepaald diepgaand is. De parameters waarbinnen men moet blijven indien men wenst deel te nemen, zijn immens nauw. Ik betwijfel of ik de bovenstaande uiteenzetting elders had kunnen publiceren, hoewel ze slechts historische waarheden en morele trivialiteiten bevat. De centrale veronderstelling die iedereen geacht wordt te maken vooraleer hij gehoord kan worden, is dat de ‘staat’ van de zionisten legitiem is en dat het hier slechts het zoveelste territoriale conflict betreft, met twee volwaardige actoren die twisten om een stuk land. Niets is echter minder waar: het betreft hier een koloniale bezetting en etnische zuivering die onmogelijk zou zijn zonder westerse steun. Dat standpunt sijpelt met de hulp van de BDS-beweging steeds meer binnen, zeker bij jongeren, alle verwoede pogingen van zionistische lobbyorganisaties om het tegen te houden – en in de VS zelfs het zwijgen op te leggen – ten spijt. De toekomst lacht de Palestijnen toe.