Veiligheidsmaatregelen in ’t dorp

Onze kaartersclub ‘De Eburonen’ werd in spoedzitting bijeengeroepen. Aanstaande zaterdagavond vindt immers ons jaarlijkse steakfestijn plaats. Een hoogtepunt in ons kaartersjaar, want dit wordt een uitzonderlijke editie. Meer dan vijfhonderd mensen schreven zich al in om te komen smullen, waardoor de parochiezaal van ons dorp tjokvol zal zitten. Maar de aanslagen in Parijs baren vooral onze voorzitter grote zorgen.

Jos Beuling is al vanaf het begin van onze kaartersclub de man aan het stuur. Ik ben sinds het overlijden van William ‘van de rechte bocht’ (familienaam: Kruisens) gebombardeerd tot secretaris. ‘Ja, Marcel. Gij kunt ten minste zonder fouten schrijven.’ Ik kreeg dus niet zoveel keuze.

Daar zaten we dan met ons vieren, in het zaaltje achter het Parochiehuis bij Magda. Den Beuling,  rooie Marc, Pol de postmeester en ikzelf.

‘Die terreurdreiging moeten we ernstig pakken, mannen. We hebben nog nooit zoveel volk gehad en ik wil niet dat er drama’s gebeuren!’ Mijn kaartersvrienden gaven den Beuling gelijk, ik zat wat met mijn balpen te knipperen.

‘Meer dan vijfhonderd eters!’ De voorzitter sprak met trots en verbazing. ‘Ja, en de Rachid komt ook’, rooie Marc kneep zijn lippen op elkaar en sprak Rachid uit met open ogen. ‘Maar de Rachid die gaat hier toch niet ineens met een wapen staan, he Marc.’ Ik gaf onze vroegere postmeester gelijk. ‘Tuurlijk niet. Die heeft van ’t Avondland wel een stripteasebar gemaakt. Volgens mij is hij zelfs geen moslim.’ ‘Zijt ge zeker, ‘Cel?’ ‘Ja, niet alle Marokkanen zijn moslims. Jullie zijn toch ook allemaal geen katholieken.’ Rooie Marc scheen het te begrijpen. Maar de Beuling was niet gerustgesteld. ‘Wat doen we dan als er ineens een terrorist aan de deur staat?’ ‘ Da’s simpel, hé Jos’, de postmeester waggelde met zijn bolle kaken, ‘als die geen kaart hebben, dan komen die er niet in.’ Er viel even stilte, alleen mijn balpen knipte. ‘Dus’, kuchte ik, ‘ge gaat nen terrorist tegenhouden door te zeggen dat hij niet binnen mag zonder steunkaart?’ Pol knikte. ‘Daarmee gaat ge die terrorist toch niet overtuigen?’, Marc was gelukkig mee. ‘Ja, dat lijkt mij ook niet direct een garantie’, de voorzitter was nog altijd niet op zijn gemak. ‘Waar kopen we die biefstukken? Bij de Franky?’, de postmeester stelde met zijn nogal hoge stem een retorische vraag. ‘Tuurlijk, Pol. De Franky is een goeie sponsor van onze club.’ ‘Awel, dan voorzitter’, de postmeester leek het te hebben gevonden, ‘we kunnen toch nog bekend maken dat onze biefstukken niet halal zijn! Dat zal die mannen wel afschrikken!’ Den Beuling en de Marc knikten. Ik had nog geen woord opgeschreven. ‘Goed’, bulderde onze voorman, ‘Marcel, schrijft dat maar op voor in het verslag: we controleren iedereen strikt! Onderstreept dat maar, strikt! Iemand zonder steunkaart komt er niet in. We zeggen ook dat de biefstukken niet halal zijn.’ ‘En onze frieten?’, Marc boog zich wat voorover zodat we hem zeker hoorden. ‘Juist, Marc. Marcel, noteer maar dat we ook geen halal frieten serveren.’ Ik deed, ietwat vol ongeloof, wat onze voorzitter me vroeg. ‘We hebben goed vergaderd mannen’, den Beuling was tevreden. ‘Volgens mij zijn dit gepaste maatregelen.’ Ik stond recht. ‘Marcel, hebt ge dat al opgeschreven?’ ‘Ja. En nu heb ik dorst.’

Wat later zat ik aan de toog. Magda spoelde de glazen waardoor haar boezem deinde als een oneindige zee. ‘Goe vergaderd, ‘Cel?’ ‘Jaja’, ik proefde van mijn Rodenbach. ‘Zeg Marcel’, rooie Marc tikte op mijn schouder. ‘Is dat waar van de Rachid? Is dat gene moslim?’ ‘Dat moet gij toch beter weten dan ik, Marc. Ge zit daar toch elke week in zijn club, The Shadowland.’

Marc werd rood. Echt rood deze keer.

Uw toegenegen,

Minister van Straat