Vergeten vragen van de voorbije week (120)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke spindoctor blijft valse bescheidenheid promoten?

(Aan Alexander De Croo en Frank Vandenbroucke, die in kerstinterviews de meest groteske leugens vertellen. ‘Ik heb serieus getwijfeld: is het premierschap iets voor mij?’, beweert de man die zijn eigen vader zou verkopen voor de 16. En de schoolmeester van de Wetstraat zegt met zijn uitgestreken gezicht: ‘Ik hou ervan om bekritiseerd te worden’. Onduidelijk wie het meest uit zijn nek kletst.)

Wat is er mis met een Vlaamse ondernemer van 32 jaar?

(Aan Vlaams minister van Economie Hilde Crevits, die een gulle premie geeft aan kandidaat-ondernemers jonger dan 30 of geboren buiten de EU. Hoeveel ambtenaren zijn nodig om die voorwaarden te controleren? Waarom niet simpelweg ondernemerschap aanmoedigen, los van leeftijd of vreemde origine?)

Hoe gezond is slaafse volgzaamheid?

(Aan socioloog Jonathan Kennedy, die resoluut is: ‘Vaccintwijfel is symptoom van een zieke samenleving’. Je zou ook kunnen zeggen: een kritisch publiek is bewijs van een gezonde democratie. De vaccins kunnen mooie adelbrieven voorleggen, maar een béétje aarzeling is na de voorbije maanden verdraaid legitiem.)

Wie hield de pen van het regeerakkoord echt vast?

(Aan de Vlaamse Vivaldi-voorzitters, die de pech hebben dat Paul Magnette te eerlijk is in De Zondag. De PS-voorzitter omschrijft het regeerakkoord als ‘centrumlinks, terwijl Vlaanderen centrumrechts is’, stipt aan dat hij grote stukken zelf geschreven heeft en herinnert er fijntjes aan dat 80% van het Vivaldi-akkoord identiek is aan zijn eigen nota uit november 2019. De waarheid kwetst voor Coens en Lachaert.)

Hoeveel belastingen worden níet doorgerekend?

(Aan minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V), die doet alsof zijn effectentaks de kleine belegger niet treft: ‘We belasten op het niveau van het verzekeringsfonds. Het is aan de verzekeraars om te bepalen hoe ze de kosten al dan niet doorrekenen aan de klant’. Te laf om zelf verantwoordelijkheid op te nemen. Op dezelfde manier kan Vivaldi ook internetbedrijven, energieleveranciers en transporteurs extra belasten – en dan de vermoorde onschuld spelen als de kosten doorgerekend worden aan de gewone klant.)

Moeten schoolboeken nu realistisch of politiek correct zijn?

(Aan Lien De Saegher, die in haar thesisonderzoek twee enorme problemen aanklaagt: in schoolboeken zijn huizen te vaak vrijstaande villa’s en wonen allochtonen te vaak in de stad. Het eerste is niet realistisch. Het tweede is wél realistisch, maar niet politiek correct. Dus schoolboeken mogen wel (af en toe) villa’s op het platteland afbeelden, maar dan wonen er beter allochtone gezinnen in. Dit is 2020, dus juffrouw De Saegher kreeg voor haar thesis niet alleen een diploma, maar ook een scriptieprijs.)

Wat is er mis met nuance en een correcte analyse?

(Aan activiste Stephanie Collingwoode Williams, die buitenlandse conflicten wil importeren: ‘De dooddoener “België is Amerika niet” is een afleidingsmanoeuvre om het maar niet te moeten hebben over het structureel racisme in dit land’. De waanzinnige gelijkstelling tussen de VS en België is een list om ook hier maatregelen door te duwen die noch gepast noch nodig zijn. Je kan een probleem pas oplossen als je het eerst correct definieert. België is echt Amerika niet.)

Wie pathologiseert er nu zichzelf?

(Aan David Van Reybrouck, die ons de term ‘climate grief‘ leert kennen: ‘Een verdriet en ontreddering vergelijkbaar met rouw. Soms kon ik niet over het klimaat praten zonder emotioneel te worden’. Dat soort aanstellerij trivialiseert niet alleen rouw, maar alle psychologische problemen. Als men ziektes uitvindt, dan verliezen ook de échte ziektes geloofwaardigheid.)

Wat is de geaardheid van Frodo, kapitein Haak of Willy Wonka?

(Aan columniste Jana Antonissen, die zich bezorgd afvraagt of de Harry Potter-boeken wel ‘woke‘ zijn: ‘Van de meer dan 500 personages is geen één niet-hetero’. Correctie: van de meeste personages is de geaardheid compleet onbekend – omdat het kinderboeken zijn. Personages in kinderboeken verduidelijken hun geaardheid of hun standpunt over het koloniaal verleden niet. Het is een symptoom van de meest ziekelijke obsessie om stokpaardjes in alles te willen doordrukken.)

Hoe is die homofobe aanval nog afgelopen?

(Aan TV-maakster Tess Uytterhoeven, die het bijna achteloos vertelt: ‘In Brussel ben ik eens vastgepakt en tegen een winkelraam geduwd omdat ik aan het kussen was met een vrouw’. Je wil dan weten: wie deed dat, wat is er toen gebeurd, heb je klacht ingediend,… Maar in het interview passeert het gewoon, alsof het normaal is dat zoiets in Brussel gebeurt.)

Wat denken wetenschappers over de demografie in Afrika?

(Aan ex-voetballer Lilian Thuram, die president Macron racisme verwijt omdat hij ‘in Niger zei dat de echte rem op de ontwikkeling van Afrika is dat Afrikaanse vrouwen te veel kinderen krijgen’. Nochtans delen veel wetenschappers die analyse. Misschien zijn die wetenschappers wel blank. Misschien zijn we al op het moment waarop elke kritiek, zelfs elke bedenking van een blanke over Afrika racisme heet.)

Hoe vaak hebben culturo’s ‘fascisten!’ geroepen?

(Aan actrice Barbara Sarafian, die trots is op de culturele sector: ‘De elegantie waarmee onze sector alles geïncasseerd heeft, is een voorbeeld. Wij kónden ook niet beginnen brullen, want wij zijn net de mensen van de nuance’. Geen enkele sector was het afgelopen jaar zo verongelijkt, geen enkele sector heeft zo weinig zelfinzicht.)

Wat is de echte prijs van al die Europese toppen?

(Aan professor Hendrik Vos, die uitlegt waarom Europese leiders niet graag grenzen sluiten: ‘Ik denk dat we het in het DNA van onze bestuurders moeten zoeken. Voor hen is het evident om te reizen en grenzen niet als grens te zien. Grenzen sluiten is dus wellicht het laatste wat ze uit hun gereedschapskist willen halen’. Dat kan kloppen. Europese leiders zijn elkaar in volle coronacrisis blijven opzoeken. Buitenlandse bezoekjes zijn deel van hun kosmopolitische levensstijl. Grenzen sluiten is snijden in hun eigen vel.)

Hoeveel Dirken lopen er nog rond in de Wetstraat? 

(Aan VTM-journalist Dirk Van den Bogaert, die na 28 jaar afscheid neemt van de Wetstraat. Van den Bogaert behandelde Vlaams Belang niet anders dan andere partijen. Zijn persoonlijke voorkeur bleek nooit uit zijn interventies. Hij wordt nu uitgebreid in de bloemetjes gezet, maar hoeveel van zijn collega’s hanteren nog diezelfde deontologie?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.