Vergeten vragen van de voorbije week (124)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke kranten hebt ú gelezen?

(Aan hoogleraar journalistiek Baldwin Van Gorp, die de berichtgeving rond migratie onder de loep nam: ‘Journalisten zijn misschien pro migratie, maar ze kunnen doorgaans ook zeer goed abstractie maken van hun eigen mening’. Nou. Zou het kunnen dat dit soort onderzoek een tikkeltje subjectief is?)

Wie is er bang van een beetje tamtam?

(Aan Sammy Mahdi, die niet telkens nieuwe asielcentra wil openen: ‘Dankzij bufferplaatsen hebben we nu een reserve die we kunnen aanspreken zonder dat dat tot veel tamtam leidt’. Een echte democraat zou juist kiezen voor het debat en toejuichen dat er een dialoog op gang komt telkens wanneer de instroom weer eens stijgt. Maar Mahdi vindt het makkelijker om de asielcapaciteit structureel op te pompen, zodat het land in stilte verder vol kan lopen. Hoe lang zal het duren voor die ‘bufferplaatsen’ structureel bezette plaatsen zijn?)

Hoe solidair is de culturele sector?

(Aan de culturo’s die al beginnen jammeren omdat er ocharme vijf cultuurhuizen en enkele kleinere gemeenschapscentra moeten dienen als vaccinatielocatie. Beste artiesten: culturele centra zijn geen eigendom van de culturele sector, maar van de gemeenschap. En jullie moeten ons nóóit meer de les spellen over solidariteit.)

Welke overheid heeft hier tijd voor?

(Aan de liberale burgemeester en de liberale cultuurschepen van Gent, die een waarschuwing voor racisme gaan toevoegen aan de boeken van Pippi Langkous. Voorgaande zin is géén grap. Ooit waren liberalen voorvechters van een nachtwakerstaat, vandaag realiseren ze een nanny state op steroïden.)

Hoe gecensureerd kan je zijn als je een eigen column hebt?

(Aan Aya Sabi, die klaagt over een gebrek aan aandacht: ‘Er is gewoon geen plek voor me, ook niet als achtergrondbeeld, zelfs zonder stemgeluid. Er is geen plek’. Een ploeg van het Journaal was namelijk komen kijken naar een voorstelling waarin ook Sabi optrad, maar Sabi zelf heeft de reportage nooit gehaald. Een ondragelijk onrecht, dat natuurlijk alleen maar uitgelegd kan worden als islamofobie. Gelukkig heeft Sabi nog een vaste column in De Morgen waarin ze uitgebreid kan klagen over de censuur die ze in dit land moet verdragen.)

Wie is ooit helemaal veilig voor de racisme-verdachtmaking?

(Aan Wouter De Vriendt (Groen), die vanuit de Afrikaanse gemeenschap het verwijt kreeg dat zijn Congo-commissie al even ‘paternalistisch’ is als het kolonialisme zelf: ‘Alles wordt zonder ons beslist, net als toen’. Hoe braaf ook de groene gutmensch: zolang je blank bent, kan je op élk moment beschuldigd worden.)

Wat als Dries Van Langenhove vrijgesproken wordt?

(Aan de journalisten die vooral uitgaan van het andere scenario: ‘Wat als Dries Van Langenhove veroordeeld wordt?’ Stel dat de rechtszaak een sisser wordt: er komt een simpele vrijspraak. Komen er dan van de media uitgebreide rechtzettingen? Komen er excuses? Zal er fundamenteel anders over Van Langenhove bericht worden?)

Hoe ruimdenkend en verdraagzaam is Gent echt?

(Aan het stadsbestuur van de Arteveldestad, nu de De Gentenaar een boekje open doet over de intimidatie van ‘het Gentse politieke apparaat’: ‘Wekelijks worden wij opgebeld om ons werk fake news, sensatiebelust of negatief te horen noemen. Ja ja, ook in Gent. Titels zijn fout, zinnen moeten aangepast, tot in het absurde toe’. Was nationaal nieuws geweest, als het geschreven was over het stadsbestuur van Antwerpen.)

Hoe kan de NMBS in deze vorm ooit performant worden?

(Aan federaal minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo), die een ‘positief sociaal klimaat‘ wil bij de NMBS: ‘Aan de structuur van de spoorwegen wordt deze legislatuur niets gewijzigd’. Gilkinet weigert niet alleen om het peperduur ziekenfonds binnen de NMBS op te doeken: hij sluit meteen de deur voor élke structurele ingreep. De NMBS gaat ten onder aan logge structuren en oppermachtige vakbonden. Een regering die niet wil sleutelen aan de structuren van de spoorwegen, heeft het niet écht goed voor met het openbaar vervoer.)

Wat mogen verhuurders nog zelf beslissen?

(Aan schrijfster Sien Volders, die – hoera! – een nieuwe vorm van ‘discriminatie’ heeft ontdekt: verhuurders maken immers een onderscheid tussen loon uit een stabiele baan en een inkomen uit bijvoorbeeld een werkloosheidsuitkering. ‘Verbazend’, vindt Volders: ‘Als het einde van je huurcontract samenvalt met ziekte, ontslag of ongeval, dan zou dat nooit een verminderde kans op een woning op de privémarkt mogen geven’. Sommige mensen zullen nooit tevreden zijn tot de Staat de woningen op de privémarkt toewijst.)

Hoe lang houden jullie onze gegevens bij?

(Aan De Morgen, die per ongeluk talloze mails stuurde naar abonnees én oud-abonnees. Ook mensen die zich al jaren geleden uitgeschreven hadden voor alle nieuwsbrieven, kregen plots opnieuw een bericht van De Morgen. Om te onthouden, voor als die krant nog eens een zedenles geeft over privacy.)

Wat is kindertheater en wat is indoctrinatie?

(Aan Compagnie Barbarie, die kindertheater maakt over het kapitalisme: ‘Een ongelijkheid die fundamenteel onfair is, dat begrijpen kinderen heel goed’. Een karikatuur die focust op uitwassen. Hoeveel ophef zou er zijn als kinderen schoolvoorstellingen zouden krijgen die focussen op de uitwassen van massamigratie, of op de ergste staaltjes van straffeloosheid, of gelijk welk ander rechts stokpaardje?)

Welke vrouwen mag je grenzeloos blijven vernederen?

(Aan journaliste Giselle Nath, die vertelt wat we ‘zeker weten’ over mevrouw Trump: ‘Melania hangt voor haar rijkdom en status – voor haar penthouses en haar kaviaarcrème – volledig af van haar rijke oudere man. Dus steunt ze hem en redt ze zijn ego – zoals haar huwelijkscontract ongetwijfeld eist’. Geen opinie, column of roddelrubriek: een artikel op de buitenlandbladzijden van De Standaard. Melania Trump heeft onvoorstelbaar veel haat over zich gekregen de laatste jaren. Anno 2021 schofferen we geen vrouwen – tenzij ze getrouwd zijn met de vijand.)

Wanneer krijgen we normaal nieuws uit Amerika?

(Aan de verzamelde Vlaamse verslaggevers, die stijf staan van bewondering voor De Nieuwe President. Of neem de collectieve, kinderlijke crush op dichteres Amanda Gorman. Blijkbaar heeft Amerika-verslaggeving maar twee standen: ofwel onverholen weerzin ofwel onverholen sympathie. Gewoon beheerste, onpartijdige en verrassende journalistiek over de US of A: het zal ook niet voor de volgende vier jaar zijn.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.