Vergeten vragen van de voorbije week (143)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe zijn Vlaamse klassen veranderd sinds de jaren ’90?

(Aan onderwijsexpert Dirk Van Damme, die ons onderwijs teloor zag gaan: ‘Vanaf de jaren 90 begon het al fout te lopen’. In de voorbije 30 jaar zijn de klassen veel ‘diverser’ geworden, en de aanwezigheid van veel niet-Nederlandstaligen heeft enorm gewogen op de onderwijskwaliteit. Die olifant in de kamer wordt amper benoemd.)

Wat is dit voor provocatie?

(Aan staatssecretaris voor Diversiteit Sarah Schlitz (Ecolo), die een vrouw met een hoofddoek aanstelde als regeringscommissaris. Dat ze dat specifiek deed bij het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen verraadt dat het gaat om een platte provocatie – een feit dat nergens echt benoemd werd.)

Waar heeft die wetswijziging toe geleid?

(Aan Kristof Calvo, die herinneringen ophaalt: ‘De voor haatspraak omslachtige assisenprocedure is een de facto depenalisering. In 1999 werd daarom al een uitzondering voorzien voor racistische en/of xenofobe drukpersmisdrijven’. Dat was destijds één van de wetswijzigingen die alleen maar doorgevoerd werden om een proces mogelijk te maken tegen een oppositiepartij. Alleen zo kon het Vlaams Blok in 2004 veroordeeld worden. En dan vraagt Calvo zich af waar het wantrouwen van de Vlaams-Nationalisten vandaan komt. We hebben dit eerder meegemaakt.)

Hoe hoog mag België van de toren blazen?

(Aan iedereen die zich zoveel beter voelt dan pakweg een Viktor Orbán, nu lokale VB-voorzitters verhoord worden omwille van foute facebookposts. Het stop-islamisering-vonnis in Mechelen is geen eenmalige uitschuiver: het past in een klimaat dat steeds repressiever wordt tegen radicaal-rechts. Waar gaat dit eindigen?)

Sinds wanneer zijn rechters boven elke kritiek verheven?

(Aan vicepremier Vincent Van Peteghem (CD&V), die geen kritiek wil horen op het ‘stop islamisering’-vonnis: ‘Als een rechter zich uitspreekt, moeten we dat respecteren. Ik maak me zorgen als zelfs partijvoorzitters rechterlijke vonnissen publiek gaan verwerpen’. Zijn partijvoorzitter kreeg een duidelijke veroordeling van het censuurvonnis inderdaad niet over de lippen. Op de christendemocraten moeten we niet rekenen om onze vrijheden te verdedigen.)

Wie bepaalt wat relevant is en wat niet?

(Aan de ombudsvrouw van De Standaard, die vindt dat de afkomst van de daders van een groepsverkrachting niet ter zake doet. Stel nu eens dat bepaalde groepen oververtegenwoordigd zijn onder dit soort daders, bijvoorbeeld omdat er binnen bepaalde gemeenschappen bepaalde visies op vrouwen en op ongelovigen gepropageerd worden: zou dat dan echt niet relevant kunnen zijn?)

Wat mag Griekenland eigenlijk wél doen?

(Aan de leunstoelcommentatoren, die niet willen dat Griekenland een geluidskanon inzet tegen migranten. Aan de ene kant beweren deze mensen bij hoog en bij laag dat ze niet voor open grenzen zijn (“niemand is voor open grenzen!”), aan de andere kant verzetten ze zich keer op keer tegen elk instrument dat de grenzen gesloten houdt. Dat zij ons eens vertellen: hoe gaan we de buitengrenzen dan wél effectief bewaken?)

In welk Balkanland is het momenteel oorlog?

(Aan Sammy Mahdi, die zich uitsprak tegen de pushbacks van Kroatië. De opengrenzenclub wil dat iedereen asiel kan aanvragen in Kroatië, een land omringd door veilige buurlanden. Waarom vraagt men geen asiel in één van de veilige landen die men doorkruist om Kroatië te kunnen bereiken? Hoevelen onder hen willen Kroatië enkel gebruiken als transitland, op weg naar een welvarender land?  Het recht op een asielaanvraag staat niet ter discussie. Wat ter discussie staat is het recht om te kiezen in welk land je asiel vraagt.)

Wie had iets anders verwacht?

(Aan de Vlaamse verdedigers van Vivaldi, nu de federale regering de Franstaligen weer eens op hun wenken bedient: alle afstuderende artsen krijgen een Riziv-nummer, ondanks alle dure eden. De Franstaligen vegen hun voeten aan de afspraken en worden er keer op keer voor beloond. Voor wie nog denkt dat een Vlaamse minderheid zich niet doorzet in het regeringsbeleid…)

Hoe zou hier 5 jaar geleden over geoordeeld zijn?

(Aan de critici van Louis Vuitton, het modemerk dat een sjaal op de markt bracht met een Palestijnse toets en een ‘ongelukkige kleurcombinatie: wit en blauw, zoals de Israëlische vlag’. Verontwaardiging alom, wat eigenlijk vreemd is. Niet zo heel lang geleden zou de sjaal verwelkomd zijn als een ode aan harmonie tussen de 2 volkeren: een esthetisch visioen van de 1-staat-oplossing. Maar de sfeer is de laatste jaren omgeslagen: nu is het een reflex geworden om in álles een kaakslag te zien.)

Waar halen jullie dat waanidee?

(Aan de 14-jarige Beatrix Yavuz, die in opstand komt tegen de kledingvoorschriften op haar school: ‘Laat iedereen dragen wat hij of zij wil. Een school dient toch om jezelf te leren kennen en te ontdekken?’. Nee, Beatrix, daar dient een school niet voor. Misschien dient een cursus bloemschikken daarvoor. Op school leer je net de rest van de wereld kennen. Deel daarvan is: je schikken naar reglementen waar jij zelf mee akkoord ging toen je inschreef. 14-jarigen rebelleren altijd tegen de kledingvoorschriften op school: vroeger was dat geen nationaal nieuws.)

Waar is uw zin voor perspectief?

(Aan columnist Mohamed Ouaamari, die een originele observatie heeft: de jaren 1930 zijn terug en dit keer zijn de moslims de Joden: ‘De Joden waren vertegenwoordigd in elke laag van de samenleving en bekleedden sleutelposities. De grens verschoof waar ze bij stonden, zonder dat ze het doorhadden’. We rollen collectief met onze ogen als Amerikaanse republikeinen zichzelf vergelijken met vervolgde joden. Die vergelijking is in Vlaamse context niet minder ridicuul.)

Welk werk kan op zich staan?

(Aan kunstenares Shilpa Gulpta, die momenteel exposeert in het Muhka. De recensie beschrijft allerlei objecten met een verhaaltje: namaakpistolen die Gulpta door de luchthavencontroles probeerde te smokkelen of een bol draad die exact even lang is als de grens tussen India en Pakistan. Zonder het bijhorende verhaaltje zijn het banale voorwerpen. De ‘boodschap’ is ook vaak hetzelfde (‘grenzen zijn jammer’).  Hoeveel van dit soort moderne kunst zal de eeuwen trotseren?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.