Vergeten vragen van de voorbije week (193)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Wie is hier eigenlijk geobsedeerd door huidskleur?

(Aan de voorzitter van Jong Groen, die ‘behoorlijk racistische stemmen’ hoort in het debat over Sihame El Kaouakibi. Het maakt natuurlijk niet uit hoeveel subsidiegeld El Kaouakibi verduisterd heeft: een bepaalde linkerzijde zal altijd een slachtoffer van haar maken. Terwijl zelfs de hardste critici van El Kaouakibi veel minder met huidskleur bezig zijn dan El Kaouakibi zélf in de tijd dat ze nog media-optredens maakte.)

Wat gaat u hieraan doen?

(Aan staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (CD&V), nu de migratiestromen weer opveren: ‘Het aantal asielaanvragen steeg wereldwijd met 28%. België kent een stijging van 52%’. Bijna dubbel zoveel als gemiddeld dus. Dit soort cijfers veroorzaken ondertussen zelfs geen beroering meer, alsof deze onhoudbare toestroom ons noodlot is.)

Hoeveel extra migratiekanalen moeten er nog komen?

(Aan journalist Bart Eeckhout, die in De Morgen pleit voor ‘een heldere, nieuwe legale toegangspoort voor een vooraf bepaald quotum migranten’ die België samen met 4 andere landen zou moeten installeren. De bovenstaande stijging van het aantal migranten is volgens sommigen nog lang niet genoeg.)

Wat had u anders verwacht?

(Aan grondwetspecialist Jürgen Vanpraet, die ontgoocheld vertrekt bij kabinet Verlinden: de Franstalige partijen Ecolo, PS en MR vormden front tegen elk gesprek over een staatshervorming, er waren alleen maar vertragingsmanoeuvres en van premier De Croo kwam er nooit échte steun. Precies wat je kon voorspellen op basis van de samenstelling van de Vivaldi-regering, dus. Is dit niet precies waar de Vlaamsgezinde oppositie al twee jaar voor waarschuwt?)

Wie staat er nog boven elke verdenking?

(Aan comedian Nigel Williams, die zwaar in de fout ging: ‘Eén keer heb ik op Twitter Zuhal Demir een like gegeven, omdat ze toevallig iets zei dat juist was. Wat je dan over je heen krijgt! Mensen kwamen me zeggen dat ze altijd hadden geweten dat ik rechts was’. Ook de meest linkse comedian van Vlaanderen – en dat wil wel wat zeggen – moet vandaag op zijn tellen passen.)

Wat is uw eigen geloof?

(Aan onderzoekster Kim Lecoyer, die onder meer shariarechtbanken goedpraat: ‘Hun rol bestaat er net in om scheidingen toe te kennen aan vrouwen die tegen de wil van hun man willen scheiden’. We vinden het relevant om te weten dat Rik Torfs katholiek is, en het is even relevant dat Kim Lecoyer zelf bekeerd is tot de islam – hoofddoek incluis. Hoe komt het dat De Standaard zoiets vergeet te vermelden?)

Hoeveel moed is er nodig om deze thema’s aan te snijden?

(Aan schrijver Peter Verhelst, die de Arkprijs voor het Vrije Woord gekregen heeft. Zijn thema’s zijn ‘oorlog, klimaat, ongelijkheid, naijver’ – dus alles waar de kranten elke dag van vol staan. Bij het ‘Vrije Woord’ verwacht je een gedurfde stem, die omstreden thema’s aansnijdt. Maar de Arkprijs is er voor medialievelingen die mediathema’s bespelen op mediagenieke wijze.)

Wie betaalt al die advocatenkosten?

(Aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen, het Netwerk tegen Armoede, vakbond ACV en de Centra voor Basiseducatie, die naar het Grondwettelijk Hof trekken tegen de beslissing om inburgering betalend te maken. De advocaten van de Vlaamse Overheid zullen betaald worden door de belastingbetalers, maar eigenlijk geldt hetzelfde voor de tegenpartijen – allen organisaties die platgesubsidieerd worden. Wij financieren een volledig middenveld om actie te voeren tegen een beleid dat de meeste Vlamingen wensen.)

Hoeveel maten en gewichten worden hier gehanteerd?

(Aan de zwarte filmproducent Julius Tennon, die zijn film ‘The Woman King’ verdedigt met het argument ‘creatieve vrijheid’ : ‘Als we gewoon een geschiedenisles vertellen, dan hadden we een documentaire gemaakt’. De film vergoelijkt immers de rol die een Afrikaans koninkrijk speelde in de slavenhandel. De zwarte slavenhandelaars zijn een ‘detail’ dat wel vaker ‘vergeten’ wordt.)

Hoe kan een maatschappij functioneren in zoveel angst?

(Aan De Standaard, waar ze de Grote Vragen Van Onze Tijd durven stellen: ‘Is het oké om zomaar ‘jongeman’ te zeggen tegen een jongen wiens naam je niet kent?’. Want de vermeende jongeman zou weleens een ‘hun’ kunnen zijn, begrijpt u. Hoe gaan wij later aan onze kleinkinderen uitleggen dat onze kranten anno 2022 door dit soort onzin geobsedeerd waren?)

Welke schade richt de klimaathysterie aan bij jongeren?

(Aan psycholoog Bram Vervliet, die zich zorgen maakt over het mentale welzijn van onze jeugd: ‘Een jongere die ervan overtuigd is dat de hele maatschappij in verval is, is doorgaans ook minder optimistisch en angstiger over de eigen toekomst. Anders gezegd: verhalen van economische neergang maken jonge mensen bang en neerslachtig, of die verhalen nu kloppen of niet’.)

Wanneer vinden we druk van de markten oké?

(Aan alle journalisten die mee aangestuurd hebben op het ontslag van de Britse minister van Financiën Kwasi Kwarteng. Dat ontslag komt er om ‘de markten gerust te stellen’. Als Kwarteng een linkse jongen was geweest, met een links belastingsplan, dan hadden onze kranten vol verontwaardiging gestaan over bankiers en speculanten die de democratie buitenspel zetten.)

Waar werden de andere besparingen gevonden?

(Aan de Antwerpse culturo’s, die hun woede uitschreeuwen in opiniestuk na opiniestuk omdat de Stad Antwerpen 720.000 euro bespaart op hun projectsubsidies. In totaal wordt er wel 70 miljoen euro (!) bespaard, maar over al die andere besparingen lang niet zoveel heisa. Journalisten vinden blijkbaar alleen cultuur belangrijk – of ze hebben misschien alleen vrienden in de culturele sector? Niet elke sector heeft ook een dagelijkse katern in de ‘kwaliteitspers’ om elke dag opnieuw te janken.)

Zijn jullie de vleesgeworden decadentie?

(Aan de organisatie ‘Fat Friendly’, die in kaart brengt waar stoelen te krappe armleuningen hebben en tafels te dicht bij elkaar staan: ‘Het probleem is niet dat wij dik zijn, maar dat het meubilair daar niet op is voorzien. Het is nochtans een kleine moeite’.  Amper 20 jaar geleden was dit een sketch geweest, vandaag is het een ernstig artikel in de krant. De parodie is tot leven gekomen. Moeten wij de obesitas-epidemie echt faciliteren? Of moeten wij dikke mensen op alle mogelijke manieren stimuleren om te vermageren?)

Wanneer gaan jullie aan introspectie doen?

(Aan de Vlaamse dag- en weekbladen, die in nieuwe cijfers hun bereik quasi allemaal zien dalen. De meeste media besteden alleen aandacht aan een eigen lichtpuntje in deze cijfers – die trouwens opgepompt worden op elke mogelijke manier. Verder zullen zij blijven beweren dat het goed gaat met de Vlaamse media, tot op de dag dat de eerste titel sneuvelt.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.