Vergeten vragen van de voorbije week (197)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe normaal moeten wij dit allemaal nog vinden?

(Aan Vooruit-voorzitter Conner Rousseau, die als DJ naar een publiek met (tiener-)meisjes riep: ‘Whose pussy is wet?’. Sommige andere voorzitters zouden hier jaren mee achtervolgd worden, maar bij ‘King Connah’ passeert het geruisloos. Het zal je dochter maar zijn, in dat publiek.)

Wat dacht u van quota voor liberalen op jullie lijst?

(Aan Brussels parlementslid Carla Dejonghe (Open Vld), die ‘quota voor alleenwoners‘ wil op elke lijst. Er is niets meer liberaal aan Open Vld, laat staan aan Open Vld in Brussel. Hoog tijd dat we deze partij verplichten om opnieuw een paar liberalen een verkiesbare plaats te geven.)

Aan hoeveel voordelen zitten we ondertussen?

(Aan minister van Telecommunicatie De Sutter, die uitpakt met een ‘sociaal internetabonnement’, waardoor een half miljoen Belgen goedkoop kan surfen. Dat is hetzelfde half miljoen Belgen dat ook een verlaagd tarief geniet voor onder meer energie, gezondheidszorg en openbaar vervoer. Alsof werken nog niet onaantrekkelijk genoeg is, maakt deze linkse regering de werkloosheidsval nog wat groter.)

Hoe durft u dat eigenlijk beweren?

(Aan Nic Balthazar, die vindt dat de media niet genoeg oog hebben voor het klimaat: ‘Er is een behoorlijk lange tijd geweest dat niemand ons nog iets kwam vragen over het klimaat’, ‘We worden niet zo vaak uitgenodigd in talkshows’, ‘Alles begint bij informatie, en helaas vaak het gebrek daaraan. Zodra er over een natuurramp bericht wordt, valt zelden het woord klimaatramp’. Balthazar steekt deze klaagzang af in een zoveelste weekendinterview, samen met een gelijkgestemde en een interviewster die ook helemaal mee is. Zoals bij een rotverwend kind, is het ook voor de medialieveling nooit genoeg.)

Wat als ik mijn humaniteit vind in statistiek?

(Aan acteur Tom Van Dyck, die pleit voor meer theater op school: ‘Het hele schoolsysteem is erop gericht productieve leerlingen af te leveren die efficiënt meedraaien in de winstmachines. Theater leert je om je in te leven in iemand anders en om je met hem of haar te verbinden. Theater heeft mij humaner gemaakt’. Acteurs zijn zó humaan en empathisch dat ze zich niet eens kunnen voorstellen dat sommige mensen ánders in elkaar zitten. Ze kunnen zich gewoonweg niet voorstellen dat mensen rust én zichzelf vinden in pakweg natuurkunde, lassen, boekhouden of haartooi. Hun weg is de enige weg.)

Wie heeft dat kind het meeste verdriet gedaan?

(Aan de jeugdtrainer van KVK Wellen, die besloot om een wedstrijd stop te zetten nadat 1 van zijn spelertjes iets racistisch moest horen: ‘Hij is er echt niet goed van’, zegt zijn papa. ‘Hij huilde de hele tijd en dacht dat het zijn fout was dat er niet verder gevoetbald kon worden.’ De jeugdtrainer oogst vast applaus op alle weldenkende banken maar was het jongetje zelf niet liever blijven voetballen? Wie straf je het meest door het spel te staken?)

Hoeveel leden telt een Afghaans huishouden gemiddeld?

(Aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen, dat pleit voor méér gezinshereniging: ‘Nu mogen alleen de partner en de minderjarige kinderen komen. Dat kan men uitbreiden tot broers, zussen en kinderen tot pakweg 25 jaar oud.’ Deze opengrenzen-ngo verwijst onder meer naar Afghanen. In Afghanistan telt een gemiddeld (!) huishouden al meer dan 8 leden – het land moet internationaal slechts 2 (Afrikaanse) landen laten voorgaan. Wil men ook eens aan pakweg Groen en de PS vragen of zij dit voorstel steunen?)

Wie kan het zich veroorloven om dit luidop te zeggen?

(Aan komiek Alex Agnew, die zich ergert aan de voorbarige kritiek op de Vlaamse Canon: ‘Zo veel gezeik, terwijl haast niemand het al eens grondig bekeken heeft. Het zou weer een vergoelijking worden van wat onze maatschappij is. Wat willen ze dan? Dat we moeten aanhoren dat het alleen maar uitbuiting, onderdrukking en ellende was?’ Agnew heeft niemand meer nodig en kan dus gewoon zijn gedacht zeggen. Hoeveel andere BV’s zouden stiekem iets soortgelijks denken?)

Hoe stabiel is Mozambique?

(Aan Vooruit-vicepremier Frank Vandenbroucke, die 25 miljoen euro belastinggeld opstuurt naar Mozambique. Ter herinnering – want in de berichtgeving wordt het niet vermeld – : er is een burgeroorlog aan de gang in Mozambique, waarbij ook regeringstroepen hun voeten vegen aan de mensenrechten. Het regime is autoritair en zou moordeskaders afsturen op journalisten en opposanten. Hoe komt het dat journalisten dit niet snel even bij elkaar googlen? Kost nog geen 5 minuten.)

Wie dacht er dan dat elke Latino een Democraat was?

(Aan De Standaard, waar ze in grote letters koppen: ‘Niet elke Latino is een Democraat voor het leven’. Blijkbaar nieuw of verrassend. Stel u even alternatieve koppen voor: ‘Joden stemmen niet allemaal liberaal’, ‘Marokkanen soms rechts’, ‘Chinezen blijken niet allemaal communisten’. De Amerika-berichtgeving is overvloedig, maar oppervlakkig – en de meeste ‘analyses’ hangen aaneen van vooroordelen en eigen voorkeuren.)

Hebt u de Ilias ooit écht gelezen?

(Aan theaterregisseur Naomi Velissariou, die het werk van Homeros reduceert tot ‘een mythe over volkerenhaat’. Haar bewerking werd dan ook ‘een intersectionele tragedie op techno van en met een gekleurde cast’. Je zou dus kunnen zeggen dat mevrouw Velissariou in meerdere betekenissen karikaturen maakt.)

Hoe kan je naast de stoet van slachtoffers kijken?

(Aan Knack-redacteur Walter Pauli, die nog eens aan negationisme doet: ‘Er zijn in Vlaanderen en België niet alleen geen belangrijke maatschappelijke kwesties waar de wokebeweging op weegt, er zijn ook geen bekende woordvoerders die in staat zijn om de publieke opinie te beïnvloeden’. Je hoeft nochtans maar op een willekeurige dag een willekeurige krant open te slaan. Het zijn onze journalisten zelf die door de woke-bril kijken en bijvoorbeeld eindeloos ‘slachtoffers’ opvoeren, tegenover (steeds dezelfde) ‘daders’.)

Hoeveel van uw collega’s hadden net dezelfde droom?

(Aan Nieuwsblad-chef Liesbeth Van Impe, die een bekentenis doet: ‘Is niet elke journalist in se een idealist? Begáán met de wereld, dat ben ik altijd geweest. Ik wilde zelfs ooit – o jee, dit gaat me nog achtervolgen – missiezuster worden’. Wij kunnen ons Van Impe en veel van haar collega’s spontaan voorstellen in een habijt of monnikspij, op beschavingsmissie tussen de barbaren. Hoeveel journalisten hebben een misplaatst Messiascomplex?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.