Vergeten vragen van de voorbije week (32)
Vergeten vragen
foto © Reporters
Hoe kan je zoveel zeuren over het klimaat en toch zoveel voor de hand liggende vragen vergeten? Én andere mysteries!
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOok de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Hoeveel van de 3.455 academici zijn ook echt klimaatwetenschappers?
(Aan De Morgen, die het allergrootste lettertype bovenhaalde om te blokletteren op de voorpagina: ‘3.455 ACADEMICI DRUKKEN POLITICI MET NEUS OP FEITEN’. Als je dan toch wil uitpakken met het gezag van het getal, kan je dan ook verduidelijken hoeveel van die academici relevante ervaring hebben? Hoeveel pedagogen, filosofen en sociologen zaten er bij? Hoevelen van hen hebben alle wetenschappelijke data bestudeerd vooraleer ze de open brief ondertekenden?)
Hoe rijm je al die seksbeluste slogans met de hysterische hypergevoeligheid rond seksualiteit?
(Aan iedereen die vorige week zeer mild was voor de vulgaire leuzen van veel (minderjarige) klimaatspijbelaars en tegelijk zeer streng voor de vunzige streek van een jonge wielrenner. In onze samenleving is seks niet langer sacraal, maar tegelijk is zelfs een zweem van seksualiteit voldoende voor een schandaal. We zijn tegelijk ongevoelig en overgevoelig voor het seksuele. We willen het ene moment uitdagen, om het volgende moment slachtoffer te zijn. Hoe lang nog voor een Brusselse hangjongere het verkeerde idee krijgt als een meisje van 14 komt zwaaien met een bord: ‘Destroy my pussy, not the earth’?)
Wie zal de leerkrachten betalen om extra uren les te geven?
(Aan Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen, die een geniale uitweg gevonden heeft voor de klimaatspijbelaars: ‘Er kan afgesproken worden om de gemiste lessen na 16:00 te geven’. Dit is heel typisch voor linkse militanten in overheidsdienst, die veel sympathie hebben voor de agenda van de klimaatactivisten (nog meer belastingen, nog meer overheidscontrole), maar spijbelen tegelijk niet openlijk kunnen goedkeuren. En dan krijg je absurde ideetjes zoals: laat de leerkrachten gewoon dubbel les geven, na hun uren.)
Voor welke strijdpunten mogen kinderen misbruikt worden als emotionele chantage?
(Aan de activisten die zo weinig argumenten overhouden dat ze nu kinderen opvoeren als kanonnenvlees. Een Armeens meisje van 8 als breekijzer tegen het terugkeerbeleid. School kinderen van zes als kleine stokken om Joke Schauvliege te slaan. Vanuit de linkerzijde worden steeds vaker kinderkruistochten gelanceerd. Wat zullen we nog krijgen? Kleuters die betogen voor transgendertoiletten? Communicantjes die hongerstaken tegen de bezetting van de Westelijke Jordaanoever?)
Wanneer zijn standpunten van The Economist nieuws en wanneer niet?
(Aan de journalisten die The Economist graag citeren als het zakenblad positief is over migratie of hoge erfenisbelastingen, maar de andere kant opkijken als de Eurofiele publicatie eindelijk Euro-kritisch wordt. Het gezaghebbende The Economist kijkt historisch met veel sympathie naar het Europese project, maar noemt de Euro nu onverbloemd ‘een economisch fiasco’. Fundamentele kritiek op de Europese eenheidsmunt is in Vlaanderen nog altijd ongehoord.)
Hoeveel kost het om een tunnel van 2 kilometer te graven nabij het centrum van Gent?
(Aan het Gentse stadsbestuur, dat beslist heeft dat de Vlaamse belastingbetaler moet opdraaien voor een alternatief voor het viaduct van Gentbrugge. Mathias De Clercq (Open VLD) en Filip Watteeuw (Groen) willen dat het volledige viaduct vervangen wordt door een brede autostradetunnel, die dan minstens 2 kilometer lang zal moeten zijn. Dat betekent concreet dat er een factuur van – conservatief geraamd – minstens een half miljard euro afkomt op de Vlamingen. En dat allemaal voor een lokale gevoeligheid in Gent. Leve de blauw-groene as!)
Wat hebben geslacht en allochtone afkomst te maken met artistieke capaciteiten?
(Aan minister van Cultuur Sven Gatz, die er bij de nieuwe kunstaankoop van de Vlaamse overheid een punt van maakte om zoveel mogelijk werken te kopen van vrouwelijke en allochtone artiesten. Wellicht waren allochtone vrouwen dubbele punten waard. Het is wellicht een hopeloos ouderwets idee om kunstaankopen louter en alleen te baseren op artistieke criteria. Vandaag is ook het cultuurbeleid niets meer dan een middel om te tonen hoe verlicht men wel niet is.)
Hoe standvastig zal Nike deze keer zijn?
(Aan het sportmerk Nike, dat volgens veel boze moslims de Air Max 270 uit de winkelrekken moet halen omdat een deel van het gestileerde logo op de schoenzolen te veel zou lijken op het Arabische woord voor ‘Allah’. Het is niet de eerste storm waar Nike in verzeilt. Amper enkele maanden geleden oogstte het bedrijf veel protest omdat het uitpakte met Colin Kaepernick: een omstreden atleet die weigert om nog recht te staan voor het Amerikaanse volkslied. Nike behield toen een rechte ruggengraat. Maar ja: toen kwam het protest ook maar van blanke patriotten…)
Waarop wacht de overheid om ’s avonds en in het weekend zelf het goede voorbeeld te geven?
(Aan de N-VA’ers en andere liberalen die de openingsuren van winkels willen verruimen en afwillen van de verplichte sluitingsdag, die meestal op zondag valt. Vooraleer de overheid op die manier het gezonde gezinsleven van onze middenstanders gaat ondermijnen, zou diezelfde overheid eens kunnen beginnen met loketten ’s avonds en in het weekend te openen voor al die burgers die tijdens de werkuren van ambtenaren zelf ook, nuja, werken. Anders kunnen we straks gaan shoppen op zondag, maar moeten we nog steeds verlof nemen om onze nieuwe pas te gaan halen.)
Hoe sterk is die greep van N-VA op de administratie nu écht?
(Aan De Standaard, waar ze na de aanduiding van N-VA’er Wim Adriaens als nieuwe baas van de VDAB schrijven: ‘N-VA verstevigt greep op de administratie’. Dat soort artikels schetst nóóit het volledige plaatje: het gaat bijna altijd over individuele gevallen, zonder het grotere geheel. Wat zijn nu eigenlijk de echte politieke verhoudingen aan de top van de administratie? En hoe zit het met al die topambtenaren die officieel gezien “geen kleur” hebben, maar in al hun publieke uitlatingen zwaar naar links overhellen?)
Hoeveel airplay zal het laatste pleidooi van Jef Vermassen krijgen?
(Aan de redacties die anders zo graag plaats maken voor meester Jef Vermassen. Vlaanderens beroemdste strafpleiter hekelt nu de dubbele nationaliteit: ‘Ze komen allemaal naar het land van melk en honing, maar ze gaan terug naar ginder als het misloopt – en dan kunnen wij er niet meer aan’. Benieuwd hoe dát gaat vallen aan de tafel van keurig correcte programma’s zoals De Afspraak of Van Gils & Gasten … )
Wie dacht er op 17 niet dat de nulmeridiaan door zijn gat liep?
(Aan iedereen die nu hard is voor de jonge Anuna De Wever, maar misschien zelf vergeten is hoe het is om 17 jaar te zijn en écht te geloven dat je alles al weet. De klimaatspijbelaars denken dat ze de waarheid in pacht hebben, maar straks moeten ook zij belastingen betalen, een huis verbouwen of werken voor een leuke KMO die voor zijn economisch overleven afhankelijk is van één van die ‘grote vervuilers’. Als puber hebben wij allemaal geloofd het leven reeds te begrijpen, terwijl het toen nog moest beginnen.)
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig.
Voor deze rubriek weer een tijd onder water duikt: enkele vragen die zelfs in de laatste rechte lijn naar de verkiezingen hardnekkig worden ‘vergeten’.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.