JavaScript is required for this website to work.
post

Vergeten vragen van de voorbije week (54)

Dominique Laridon8/7/2019Leestijd 4 minuten

foto © Image Source /REPORTERS

Vergeten vragen voor de nieuwe ‘president’ van Europa, een socialistische schepen en onze eigen journalisten.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welk mandaat had Charles Michel voor de onderhandelingen?

(Aan Charles Michel, die bij de verdeling van de EU-topjobs als winnaar uit de bus kwam. Onze ontslagnemende premier had tijdens de onderhandelingen met de andere Europese leiders de ruggensteun van amper 38 kamerleden. Het is in dit land en in deze Europese Unie blijkbaar geen probleem om als hoofd van een restregering zonder een schijn van meerderheid een ‘uitbolbaan’ te onderhandelen voor jezelf.)

Hoe compromisbereid is Charles Michel?

(Aan alle commentatoren die de promotie van Charles Michel toeschreven aan de goede reputatie van de Belgische compromiscultuur. Het is een mythe dat het Belgische model zo bewonderd wordt in internationale kringen. Michel heeft het baantje binnengehaald met zijn moedertaal, zijn geslijm bij de juiste collega’s én zijn globalistische geloofsbelijdenis ten tijde van de Marrakech-crisis. Dat is de grap: Michel viel pas écht op toen hij weigerde om een Belgisch compromis te sluiten. Hij liet nog liever zijn eigen regering springen dan de minste concessie te doen.)

Hoe ‘kleurloos’ zijn Michel, Lagarde en von der Leyen?

(Aan alle journalisten die geschreven hebben dat de EU-topjobs toebedeeld zijn aan ‘grijze muizen’ en ‘kleurloze allemansvrienden’. Terwijl álle gepromoveerden overtuigde Europese federalisten zijn. Het is veelzeggend dat journalisten het streven naar steeds meer EU niet meer herkennen als ideologie.)

Sinds wanneer is de Rand ‘Brussels’?

(Aan De Standaard, een krant die het vroeger consequent had over ‘de Vlaamse Rand’ maar nu steeds vaker spreekt over ‘de Brusselse Rand‘. Een detail, misschien – maar wel een veelzeggend detail.)

Waar werden de migranten van de Sea-Watch 3 opgepikt?

(Aan journalist Kasper Goethals, die in De Standaard een lang artikel wijdt aan Carola Rackete. Deze Duitse kapitein werd gearresteerd nadat ze een politieschip ramde om toegang te krijgen tot de haven van Lampedusa, waar ze migranten aan land wou zetten. Een cruciaal puzzelstukje ontbreekt in het hele verhaal: waar heeft Rackete die migranten precies opgepikt? Op hoeveel kilometer van de Afrikaanse kust? Wat was op dat moment de dichtstbijzijnde veilige haven?)

Welke gevolgen geeft men aan valse beschuldigingen?

(Aan de SP.a, nu de socialistische schepen Habib El Ouakili een chauffeur van De Lijn valselijk beschuldigd heeft van een strafbaar feit. Volgens El Ouakili weigerde de buschauffeur om zijn vrouw en kind op te pikken: ‘Uw soort gaat met mij niet mee’. Dashcambeelden hebben de chauffeur echter volledig vrijgepleit. Laat SP.a dit echt blauw blauw? Is racisme het enige misdrijf waarvan men medemensen zomaar mag beschuldigen? 

Waarom moet Vlaanderen politiek geminoriseerd worden?

(Aan politicoloog Filip Reyntjens, die pleit voor een (con)federalisme ‘met 12’: de 10 provincies, Brussel en de Oostkantons. In zo’n systeem zou Vlaanderen op de cruciale momenten altijd met 7 tegen 5 geminoriseerd worden. Dat zou ook het geval zijn bij het (con)federalisme met vier dat bepleit wordt door Philippe Van Parijs: daar zou Vlaanderen altijd tegenover een driekoppige draak komen te staan. Als het erop aan komt zullen de Franstaligen natuurlijk steeds aan één zeel trekken.)

Wat is er tegenwoordig géén ‘discriminatie’?

(Aan het Brussels Observatorium voor Werkgelegenheid en Opleidingen, dat de hoge allochtone werkloosheid in de hoofdstad toeschrijft aan ‘openlijk discriminerende praktijken’: ‘Als voorbeelden geeft het observatorium het belang dat Vlaamse recruteerders hechten aan kennis van het Nederlands, werkgevers die geen vrouwen met een hoofddoek willen rekruteren, en de moeilijke erkenning van buitenlandse diploma’s’. Nu ben je dus ook al een racist als je vraagt naar taalkennis, neutraliteit en een erkend diploma…)

Hoe blij zijn jullie met Sam Van Rooy?

(Aan de mensen die wegkijken als ‘kutmarokkaantjes’ onze zwembaden overnemen, maar ten strijde trekken als een Vlaams Belanger uit de bocht gaat op Twitter. Waarna de discussie alleen nog maar gaat over de grote gevaren van de verkeerde woorden, in plaats van over het welbewuste imperialisme van een bepaalde minderheid.)

Welke eindredacteur laat zo’n nep-enquête passeren?

(Aan de VRT-nieuwsdienst, waar ze een item van bijna 2 minuten hebben gewijd aan een technische storing bij Facebook, Whatsapp en Instagram. Het item doet zijn best om te lijken op de klassieke voxpop: drie hippe jongeren worden geïnterviewd in wat lijkt op een parkje. De geïnterviewden zijn Camille Deckers, Joppe Nuyts en Jihad Van Puymbroeck: allen medewerkers van de nieuwsdienst. Het ‘parkje’ is de tuin van het omroepgebouw aan de Reyerslaan. Wanneer is de klassieke voxpop vervangen door een rondvraag op de redactie? Zien we dit soort collegiale enquêtes binnenkort ook opduiken voor politieke items?)

Hoe militaristisch is de 21 juli-viering?

(Aan alle journalisten die smalend deden over het militaire machtsvertoon waarmee Donald Trump de Amerikaanse feestdag vierde. Terwijl koning Filip straks weer zijn parade-uniform aantrekt om een veel uitgebreider militair défilé te schouwen. Het bombastisch militarisme van 21 juli is trouwens omgekeerd evenredig met de reële slagkracht van het Belgische leger. Maar alle daden van Trump zijn ongetwijfeld ranzig en verkeerd, zelfs al doen we zelf hetzelfde – en nog erger.)

Wat is er zomers aan Hugo Camps?

(Aan Het Laatste Nieuws: de krant die vorige week een hele zomerreeks ophing aan Hugo Camps. Als notoire azijnpisser moest Camps vijf artikelen lang herinneringen ophalen aan de magische zomer van 1969. Neil Armstrong op de maan was ‘sentimenteel gezeik‘,  The Beatles waren ‘te braaf‘, JFK was een ‘onbetrouwbare pooier‘, álle premiers na Gaston Eyskens waren ‘krompraters, charmeurs en souffleurs‘ en de film Easy Rider heeft hij ‘niet eens uitgezeten‘. Als u denkt dat deze rubriek soms wat zwartgallig is: het kan dus allemaal nog véél erger.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig. 

Commentaren en reacties