Vergeten vragen van de voorbije week (55)
foto © Image Source /REPORTERS
Vorige week sprongen onze journalisten gretig op een sensatiestuk van P-Magazine. Dat betekende minder aandacht voor deze vergeten vragen:
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOok de voorbije week werden veel vragen gesteld — en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Hoe lang zal België nog bestaan als de transfers eenmaal opdrogen?
(Aan Brussels burgemeester Philippe Close (PS), die in De Tijd nog eens onverbloemd de waarheid zegt: ‘Als we de sociale zekerheid opgeven, heeft België geen belang meer. Dit land blijft niet aaneenhangen door de Rode Duivels’. Keer op keer komen Franstalige kopstukken er rond voor uit: het is hen alleen om ons geld te doen. Belangeloze belgitude is een sprookje waar alleen zeer naïeve Vlamingen nog in geloven.)
Waarom publiceren jullie elk jaar datzelfde artikel?
(Aan de zelfverklaarde kwaliteitskranten, die er élk jaar genoegen in scheppen om naar aanleiding van 11 juli enkele ‘Vlaamse mythes’ te ontkrachten. Er is anno 2019 geen Vlaams-nationalist meer die zijn overtuiging gepuurd heeft uit een romantische interpretatie van 1302, maar dat houdt onze journalisten niet tegen om vrolijk in te hakken op stropoppen.)
Wanneer mogen multinationals zich mengen in de politiek?
(Aan iedereen die verontwaardigd is wanneer Amerikaanse miljardairs campagne voeren tegen abortus, maar de schouders ophaalt wanneer de grootste Belgische multinational aanwijzingen geeft voor de federale regeringsvorming. Verontwaardiging blijft voorbehouden voor rechtse beïnvloeding. De democratie is nooit in gevaar wanneer George Soros lobbyt of wanneer Carlos Brito de N-VA wil doen plooien.)
Wat kan men zich allemaal permitteren onder het mom van een column?
(Aan misdaadjournalist Joris Van der Aa, die in Gazet van Antwerpensensationeel schrijft over de dochter van een VB-politica: ‘De dochter van een Vlaams Parlementslid en advocate uit de groene rand rond Antwerpen heeft nogal innige contacten met leden van de cocaïnemaffia. Een van de kopstukken van de Marokkaanse drugsbende de Mixers mocht zich zelfs een tijdje schoonzoon van de VB-politica noemen. De speurders noteerden dat het parlementslid regelmatig op gevangenisbezoek gaat bij vrienden van dochterlief, hoewel ze niet voor hen optreedt als advocaat’. Er zijn niet zo heel veel VB-parlementsleden uit de groene rand rond Antwerpen die ook nog eens advocate zijn. Voor wie er nog aan twijfelde: sinds vorige week zijn alle remmen los.)
Hoeveel Vlamingen willen een klimaatbeleid?
(Aan Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck, die de cijfers naar zijn hand zet: ‘Alle aandacht voor extreemrechts doet vergeten dat de meerderheid van de Vlamingen nog wél vluchtelingen wil opnemen. Meer dan 80 procent van de Vlamingen heeft níét gestemd voor een complete migratiestop’. Volgens die idiote redenering heeft 90% van de Vlamingen níet gestemd voor een groener beleid. En dan te zeggen dat het edito van Knack ooit een wekelijks ijkpunt was voor de hele Wetstraat.)
Wie tempert de sensatiezucht van Jill Peeters?
(Aan VTM, waar de weervrouw beslist heeft dat de term ‘klimaatverandering’ niet activistisch genoeg klinkt: voortaan spreekt Jill Peeters consequent over ‘klimaatverstoring‘. Maar hoe lang zal die term meegaan? Op de keper beschouwd klinkt ‘verstoring’ als een kortstondig technisch defect: ‘Gisteren was onze wifi verstoord‘. Wie houdt Jill Peeters tegen om straks over pakweg ‘klimaatcrisis’ of ‘klimaatgevaar’ te spreken?)
Wat met ‘fake news’ verspreiden via de klassieke media?
(Aan genderexperte Katrien Van der Heyden, die een Facebook-politie wil: ‘Fake news verspreiden via sociale media zou strafbaar moeten zijn’. Letterlijk in de vorige zin zegt Van der Heyden: “Vluchtelingen dragen binnen de kortste keren bij aan de economie in plaats van ze leeg te zuigen“. Dat is je reinste ‘fake news’: na 10 lange jaren heeft amper 40% van alle asielzoekers een eigen inkomen. Maar misschien mag je via klassieke mainstreammedia wél nog desinformeren?)
Wanneer gaan wij optreden tegen allochtone racisten?
(Aan onze parlementsleden, nu de Nederlandse Tweede Kamer bekijkt hoe nieuwe huisregels kunnen voorkomen dat allochtone politici elkaar aanvallen op hun afkomst. Ook bij ons is dat een opkomende trend: allochtone politici die militeren voor de ‘verkeerde’ partij (lees: een (centrum)rechtse partij) worden uitgespuwd door hun eigen gemeenschap. In Nederland liep de emmer over toen allochtonenpartij Denk politica Sadet Karabulut omwille van haar Koerdische origine linkte aan de PKK. Precies hetzelfde overkomt bij ons Zuhal Demir.)
Hoeveel lof verdient Angela Merkel nu écht?
(Aan de buitenlandredacties, nu in andere landen steeds kritischer gekeken wordt naar de erfenis van de Duitse kanselier. Bij ons wordt de mantel der liefde nog al te veel uit de kast gehaald, zelfs wanneer Merkel niet meer kan stoppen met beven als ze recht moet staan. Zoals lijfartsen van de leider in de beste dictaturen benadrukken onze journalisten dan dat het wel meevalt en dat de aandoening zeker goed behandelbaar is.)
Hoe dik was Alexis Tsipras met de oligarchen?
(Aan de journalisten die de Griekse premier Tsipras hebben uitgewuifd en daarbij — meestal in een korte bijzin — vermelden dat de Syriza-leider er niet in geslaagd is om de oligarchen aan te pakken. De waarheid is nog erger: onder het linkse bewind van de laatste jaren zijn er in Griekenland nieuwe oligarchen opgestaan, bijvoorbeeld door de beslissing om media-licenties te verkopen aan de hoogste bieder. Zo was Syriza niet alleen goed voor traditionele oligarchen zoals de families Alafouzos, Vardinogiannis en Kyriakou, maar creëerde ze ook de perfecte voedingsgrond voor nieuwe dynastieën. Google-tips: Dimitri Maris en Ivan Savvidis. Beiden hebben de laatste jaren dankzij Tsipras véél geld verdiend.)
Welke journalisten gingen mee met Michel naar Moskou?
(Aan de nieuwsredacties, nu de Franstalige journalist Frédéric Chardon herinneringen ophaalt aan een reis van de premier: ‘Alle journalisten zaten aan de wodka en waren stomdronken’. Dat was begin 2018, toen Michel naar Moskou was afgezakt voor een ontmoeting met president Poetin. Chardon vermeldt het in een bijzin. Alsof dat zuipen heel normaal is.)
Waarom is dit geen groot schandaal in onze media?
(Aan iedereen die zich zorgen maakt om de intimidatie van vrouwen, nu actrice Nora Dari in Focus Knack vertelt over de berichten die ze krijgt: ‘Vrouwen die me stuurden dat ik schande bracht over de hele Marokkaanse gemeenschap, bijvoorbeeld omdat mijn personage niet altijd haar hoofddoek draagt’. Dari is amper 17 jaar. Een minderjarige actrice wordt online belaagd omdat ze in het openbaar niet strikt genoeg is in de islamitische leer. Waar is de verontwaardiging?)
Waar kunnen kinderen de echte wereld zien?
(Aan de moeder van Anuna De Wever, die niet wil dat haar kinderen opgroeien in een bubbel: ‘Nee, dan neem ik hen liever mee naar een VN-vrouwenconferentie en toon ik hun hoe het er écht aan toegaat in de wereld’. Alsof een VN-vrouwenconferentie geen (chique) bubbel zou zijn. Dat is het drama van kosmopolieten: ze confereren met hun schaarse soortgenoten en denken dan dat ze gesproken hebben met en voor de hele wereld.)
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Tags |
---|
Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig.
Voor deze rubriek weer een tijd onder water duikt: enkele vragen die zelfs in de laatste rechte lijn naar de verkiezingen hardnekkig worden ‘vergeten’.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.