Vergeten vragen van de voorbije week (75)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe lang gaan we hier nog een probleem van maken?

(Aan de paars-groene partijen, die gechoqueerd zijn omdat CD&V en N-VA een onschuldig wetsvoorstel van Vlaams Belang steunen: ‘Nog nooit meegemaakt dat CD&V wetgevende initiatieven van het Vlaams Belang mee goedkeurt’. De stemmen van Vlaams Belang zijn welkom om linkse plannen gestemd te krijgen, maar o wee als het over de taalwetgeving gaat. Hoeveel krantenartikels gaan er nog gewijd worden aan wat de normaalste zaak ter wereld zou moeten zijn: parlementaire democratie?)

Hoeveel mensen bevonden zich binnen de Handelsbeurs?

(Aan VRT-journaliste Mieke Strynckx, die een ‘sfeerverslag’ maakte van het bezoek van Matteo Salvini aan Antwerpen. Binnen een kolkende Handelsbeurs: zowat 1.000 enthousiaste toehoorders — maar alle aandacht in de reportages van Radio 1 ging naar de 250 tegenbetogers buiten. Zelfs in het Radionieuws vernemen we amper wat Salvini precies gezegd heeft in Antwerpen. Veruit de meeste spreektijd gaat naar diverse tegenstanders die Salvini in verschillende varianten voor ‘fascist’ verslijten.)

Welke acteurs zijn zo verslaafd aan subsidies?

(Aan acteur Tom Van Dyck, die zonder subsidies werkt: ‘Toen ik in 2004 mijn eigen voorstelling ‘Kaatje is verdronken’ ging produceren, werd ik vies bekeken door de sector. Ik heb toen telefoontjes gekregen van collega-acteurs: ‘Wat!? Ga jij die voorstelling zónder subsidies maken? Ga je bewijzen dat dat ook kan?’ Terwijl ik aan het rekenen was geslagen, en tot de conclusie was gekomen dat het inderdáád ook zonder subsidies zou lukken’. Een beetje ondernemerschap komt je in de theaterwereld dus op kwade telefoontjes te staan. Hoe ziek is die sector?)

Waarom leert u kinderen om te haten? 

(Aan muziekjournalist Gunter Van Assche, die fan is van Zwangere Guy ondanks deze schrijnende anekdote: ‘Op weg naar huis wees ons elfjarige dochtertje onlangs naar een villa waar lokale N-VA-gemeenteraadsleden wonen. ‘Kijk, daar leven die rechtse zakken,’ klonk het triomfantelijk. Een idee dat ze oppikte na een filmpje van Zwangere te hebben gezien, waarin hij op onnavolgbare manier fulmineerde tegen rechts van diverse makelij. Van Oudheusden kan zijn pret niet op. Vele vaders zouden bezorgd reageren op zoveel nijd in hun jonge kind, maar Gunter Van Assche reageert anders. Hij geeft Zwangere Guy een interview van vier volle bladzijden, waarin hij als interviewer duidelijk zwijmelt voor die populaire producent van polarisatie.)

Wanneer wordt islamitische humor volwassen?

(Aan komiek Kamal Kharmach, die heilige huisjes ongemoeid laat: ‘Het geloof is een levensbeschouwelijke zaak. Mensen oriënteren hun leven daarrond. Waarom zou ik met zoiets lachen?’. Ook dogma’s en heilige boeken mogen niet ontsnappen aan een goeie grap. In Vlaanderen kon humor maar volwassen worden nadat Urbanus goedmoedig de draak had gestoken met het ‘bakske vol met stro’. Zolang de islam geen eigen Urbanus van Anus voortbrengt, zal een spruitjesgeur blijven hangen in dat benepen geloof.)

Sinds wanneer is extra geld geen extra investering meer?

(Aan commentator Bart Eeckhout, die extra geld voor Welzijn geen extra investering vindt: ‘In werkelijkheid gaat het om financiering van het huidige beleid, dat duurder wordt, om indexeringen en om de afgesproken financiering van al beslist, decretaal verankerd beleid’. Eeckhout erkent dus wel dat het Vlaams budget voor Welzijn toeneemt, maar hij wil dat geen ‘extra investeringen’ noemen. Nochtans moet dat extra geld ergens vandaan moet komen. Als je budgetstijgingen niet wil meetellen omdat ze eerder al voorzien waren, dan blijven er op den duur inderdaad alleen maar besparingen over.)

Welke problemen kan Brussel eigenlijk zelf oplossen?

(Aan Brussels minister Elke Van den Brandt (Groen), die geen oplossing heeft voor de Maghrebijnse straatkinderen die rondhangen in de hoofdstad: ‘Deze bevoegdheid zit bij de gemeenschappen. Ik zal snel contact opnemen met de Vlaamse minister Wouter Beke (CD&V) om te kijken hoe we dit samen kunnen oplossen’. Het is altijd hetzelfde met Brussel: veel praats, maar mistoestanden zijn altijd het probleem van iemand anders. Ook de Groenen openen zodra het kan hun paraplu.)

Wat is er mis met Brusselse Vlamingen?

(Aan de Brusselse burgemeester Philippe Close, die een vraag kreeg over Nederlandstalige Brusselaars: ‘Ik ben blij dat u ‘Nederlandstalige Brusselaars’ zegt en niet ‘Brusselse Vlamingen”. Close is zeker niet de ergste PS’er: naar Brusselse normen is het eigenlijk best een schappelijke mens. Maar ook hij kan het niet laten om neer te kijken op al wat te Vlaams klinkt.)

Wat is er mis met Niels Destadsbader?

(Aan zangeres Charlotte Adigéry, die bij voorbaat huivert: ‘Ik voel nú al een pijnlijke cringe bij het idee dat ik mogelijk naast Niels Destadsbader het podium van de MIA’s op zal moeten’. Dat passeert zonder bijvraag, want in Focus Knack spreekt het vanzelf dat Niels Destadsbader een volkomen laakbaar figuur is. Hij is immers clean én succesvol — kortom, geen échte artiest. De grap is dat Niels Destadsbader natuurlijk niet hetzelfde kan zeggen over Charlotte Adigéry: dat hij de kriebels krijgt van de gedachte een podium te moeten delen met die jonge, zwarte diva.)

Hoe kan je islamisten genezen met meer islam?

(Aan gevangenisconsulent Saïd Aberkan, die geradicaliseerde islamisten wil bekeren met de Koran: ‘Als de islamconsulent voldoende kennis van de Koran heeft, wordt naar die autoriteit geluisterd’. Een eeuwenoud boek uit een woestijn ver van hier moet jonge moslims dus nader tot onze Westerse beschaving brengen. Wat een bizar geloof.)

Hoeveel bewijzen hebt u nog nodig?

(Aan criminoloog Dieter Burssens, die vindt dat ons onderwijs goed bezig is: ‘De PISA-resultaten zijn absoluut geen indicatie van hoe het met de kwaliteit van ons onderwijs is gesteld’. Volgens Burssens is het veel belangrijker dat scholen leerlingen ‘aan boord houden’, ‘zelfstandig projecten leren opzetten’, ‘leren omgaan met verschillen tussen mensen’ en ‘opkomen voor belangrijke waarden in onze samenleving’. Ondertussen kan een vijfde van de 15-jarigen geen teksten meer interpreteren en is het aantal toppresteerders voor wiskunde op 15 jaar gehalveerd. Maar wie heeft lezen en rekenen nodig, als je kan omgaan met verschillen tussen mensen? Onze samenleving is de Titanic en het orkest bestaat uit sociale wetenschappers.)

Welke godsdienst belijden de meeste Libanezen?

(Aan journaliste Ine Roox, die erin slaagt om in De Standaard meer dan 1.200 woorden te schrijven over vrouwenrechten in Libanon zonder één keer ‘islam’ of ‘moslims’ te noemen. Ze heeft het in haar stuk over ‘mannelijke dominantie’, ‘een strak georganiseerd sektarisch systeem’, ‘religieuze rechters’, ‘het patriarchale systeem’, ‘de cultuur’, ‘familiewetten’… Libanon is 55% islamitisch en kindhuwelijken zijn er niet toegestaan om de christelijke minderheid ter wille te zijn. Soms lijkt het alsof Vlaamse journalisten opzettelijk woorden als ‘islam’ en ‘moslims’ vermijden, alsof ze een weddenschap verliezen zodra ze de dingen bij hun naam noemen.)

Wanneer mag je kijken naar het gemiddelde?

(Aan De Standaard, waar ze weer een groot onrecht ontdekt hebben: ‘Slechts 16 procent van de Vlaamse films is geregisseerd door een vrouw. Dat is onder het Europese gemiddelde’. Het gemiddelde is nochtans afgeserveerd als maatstaf: je mag het niet meer gebruiken om iets te zeggen over pakweg leerlingen in een klasgroep, woningprijzen of het geld op onze spaarboekjes. Kan te makkelijk vertekend worden door de uitschieters. Tot het in een politiek correct kraam past. Dan is het gemiddelde plots wél relevant.)

Hoe kunnen we u nog ernstig nemen? 

(Aan activiste Herlinde Baeyens, die een ‘klimaatcrisis‘ had: ‘Wenend zat ik aan de keukentafel. Zoekend naar lichtpunten. Zoekend naar het vertrouwen dat ook wij een kind op de wereld mogen zetten, in een wereld die steeds dichter bij de rand komt’. Dit soort pathetiek wordt alleen geduld in de klimaatkwestie. En misschien bij armoede. Of ongelijkheid. Sowieso nooit bij een rechtse zorg. Of kan u zich inbeelden dat er een opiniestuk zou verschijnen waarin de auteur letterlijk zit te huilen over de massamigratie of over de zoveelste nieuwe belasting?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.