Vergeten vragen van de voorbije week (76)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Wat is het gemiddelde inkomen van een doorsnee werkmens?

(Aan SP.a-voorzitter Conner Rousseau, die doet alsof hij niet weet hoeveel hij verdient: ‘Ik weet dat niet precies. Maar netto kan het nooit meer zijn dan 6.200 euro. Dat is bij sp.a het plafond’. Rousseau is blijkbaar apetrots op dat laatste: ‘Bij SP.a worden de lonen afgetopt, in tegenstelling tot de meeste andere partijen’. Wat een offer! ‘King Connah’ ziet geen graten in zijn loon, net zoals hij geen graten ziet in zijn sneakers van net geen 400 euro – cadeautje van zijn moeder, maar die kan het natuurlijk betalen. Zij was ook een mandataris van de SP.a.)

Welk liedje mag nog gezongen worden?

(Aan de jongeren die hun liederenschat willen censureren: ‘Leuvense studenten willen seksistische en te rechtse teksten in cantusboek aanpassen’. Blader zelf nog eens door uw oude codex en stel vast: tegen élk liedje kan je bezwaar maken, als je in elke kwinkslag een kaakslag ziet. De oude cultuur moet verdwijnen en de nieuwe zal minder scabreus, minder lichtvoetig, minder levenslustig zijn.)

Hoe politiek correct zijn de eredoctoraten?

(Aan de KU Leuven, die begin volgend jaar eredoctoraten uitreikt aan vijf vrouwen. Mannen hebben misschien niets gedaan hebben dat bekroond moet worden. Natuurlijk gaat het om drie vrouwen met een kleurtje. Er zijn twee klimaatwetenschapsters en twee burgerrechtenactivistes bij. De eerste gelauwerde is Kimberlé Crenshaw, die het begrip ‘intersectionaliteit’ uitgevonden heeft: de idee dat zwarte vrouwen een dubbel slachtofferschap torsen dat nog erger is dan het leed van zwarte mannen of witte vrouwen. Vroeger heette dat aanstellerij, vandaag is het gelauwerde wetenschap.)

Wie mag de slagzin ‘aanpassen of terugkeren’ gebruiken?

(Aan Mireille Schreurs, die als politierechter ook wel eens een negatieve reactie kreeg: ‘Een allochtone man zei eens dat hij niet door een vrouw beoordeeld wilde worden. Ik heb hem toen gezegd dat hij dan maar beter kon terugkeren naar het land waar hij vandaan kwam en waar de mannen het voor het zeggen hadden’. Onze gedachten gaan uit naar Karel De Gucht, die dus het bed deelt met een vrouw die soms trekjes vertoont van een mestkever).

Hoe moeten we afrekenen met rechtse(re) academici? 

(Aan de linkse academicus Karim Zahidi, die betreurt dat Etienne Vermeersch een lovend citaat leende voor Waarover Men Niet Spreekt van Wim van Rooy: ‘Ondertussen zijn er wel meer academici en andere opiniemakers die dat soort dingen doen. Wellicht omdat ze merken dat ze er niet meer op worden afgerekend’. Iets meer bandbreedte voor het maatschappelijk debat in Vlaanderen: een goeie zaak, zou je denken. Niet voor Zahidi, die graag wat meer (zelf)censuur zou zien. En dat is, godbetert, filosoof.)

Wat betekent de Brusselse bubbel voor het Europese beleid?

(Aan de Roemeense Eurocraat Sabina Ciofu, die de Brusselse bubbel beschrijft: ‘Als je hier toekomt, word je opgezogen in de Europese bubbel. Je bouwt automatisch een vriendenkring op die uit expats bestaat. Je gaat ’s avonds een glas drinken met de andere expats, je volgt danslessen samen met expats, je gaat naar de fitness en naar concerten met expats. Na tien jaar heb ik ook Belgische vrienden, maar mixen gebeurt niet’. Op die manier begrijp je beter hoe luchtkastelen zoals de Europese ‘Green Deal’ kunnen ontstaan of hoe men zich zo kan miskijken op Boris Johnson.)

Waar komen al die hippe tienerwoorden vandaan?

(Aan de VRT, die 4 woorden naar voor schuift als mogelijk ’tienerwoord van het jaar’. 2 ervan – ‘ok boomer’ en ‘yeet’ – komen uit Engels, ‘skeer’ komt uit Suriname en ‘hayek’ is Marokkaans. Onze tieners beheersen het Nederlanders steeds minder, maar zowat alle andere talen zijn wél heel cool.)

Wie loopt er homo’s achterna in Gent?

(Aan schrijver Erwin Mortier, die zijn stad zag veranderen: ‘Toen ik een jochie was, was het niet ongewoon dat je hier in Gent twee jongens hand in hand op straat zag lopen. Dat zie ik nu bijna nooit meer. En áls het gebeurt, worden ze achternagelopen’. Die zinnen staan middenin een jammerklacht over de verrechtsing van Vlaanderen – eigenlijk is het hele interview een jammerklacht over die vervloekte Vlaams-Nationalisten, want originaliteit is nu eenmaal geen vereiste in onze Letteren. Toch betwijfelen wij of het N-VA’ers zijn die de straten van Gent beheersen en er homo’s het leven zuur maken. Er is een andere bevolkingsgroep met reactionaire ideeën die iets talrijker is in de Arteveldestad.)

Waarom mogen blanke Vlamingen niet spreken over omvolking?

(Aan voetbalspeelster Kassandra Missipo, die blanke Vlamingen al ziet vervagen: ‘Over vijftig jaar zul je aan een ploegfoto kunnen zien in welk tijdperk ze is genomen. Hoe witter, hoe langer geleden’. Nu gunnen wij iedereen zijn of haar fantasieën over etnische verdringing. Maar kom dan niet zeggen dat omvolking helemaal uit de lucht gegrepen is. Sommige mensen dagdromen er luidop over.)

Hoe creatief zijn onze cultuurmakers?

(Aan de cultuurhuizen, die de besparingen gewoon doorrekenen aan de klant: ‘Tot een derde minder voorstellingen en tickets die 10 procent duurder worden’. Volstrekt logisch, zie je de journalisten denken. Maar is er wel gezocht naar andere oplossingen? Welke andere inkomstenbronnen hebben de cultuurhuizen gezocht? Hoe professioneel is hun mecenaatwerking? Hoe efficiënt is hun interne werking? Zijn er echt geen creatievere oplossingen dan minder werken en daar hogere prijzen voor vragen?)

Welke belastingen kunnen ons ooit ontslaan van liefdadigheid?

(Aan de directeur van hulporganisatie Free Clinic, die zich ergert aan liefdadigheidsacties: ‘We mogen het niet aan de goodwill van schenkers overlaten om de samenlevingsproblemen op te lossen. Dat is de taak van de overheid’. Ziehier de moderne moraal: we moeten onze individuele verantwoordelijkheid uitbesteden aan de overheid. We moeten ons geweten sussen met hoge belastingen en een gigantische bureaucratie, die alles voor ons regelt. Terwijl zelfs de gulste pensioenen en de meest efficiënte gezondheidszorg ons nooit ontslaan van onze verplichtingen tegenover onze medemens. Beste lezers: geef gul aan het goede doel van uw hart.)

Welke grenzen zijn er aan de perversiteit? 

(Aan kunstcurator Eva ­Neklyaeva, die vindt dat de seksuele bevrijding nog maar net begonnen is: ‘We zijn er pas als een romcom kan eindigen met een meisje dat een strap-on voorbindt en de jongen neemt. Dat zou voor mij op dit ­moment de val van het patriarchaat symboliseren’. Weet u wat, misschien moeten we toch nog even vasthouden aan dat patriarchaat.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.