Verkrampt

En toch lijkt alles nu al in het teken te staan van de verkiezingen. In elk politiek interview komt het aan bod. De vraag is of het allemaal niet te lang op voorhand is. Of de spanningsboog niet te lang zal duren. Ondertussen neemt de spanning nu nog toe, de messen worden geslepen maar verschillende spelers dreigen in een kramp te schieten. De N-VA wordt gezien als de grote vijand en dus denken vele politici geen kans onbenut te mogen laten om de aanval in te zetten. Soms met tegengestelde gevolgen. Denk maar aan de aanval van Groen-voorzitter Wouter Van Besien na de uitspraken van procureur Dams. In de studio van Terzake ging Van Besien menig maal kopje onder tegen De Wever. En wat denkt de Open Vld te winnen bij het blokkeren van de nieuwe Oost-Vlaamse gouverneur? 
De uitspraken van Di Rupo tegen de N-VA moeten in een ander licht worden gezien. Het was opnieuw MR-voorzitter Charles Michel die het treffend uitdrukte in De Standaard (19/01): ‘PS en N-VA boksen tegen elkaar, maar elk in een andere arena. Met hun slagen kunnen ze elkaar geen pijn doen.’ We hebben er in Vlaanderen soms weinig aandacht voor, maar de PS is gewond uit de lokale verkiezingen gekomen. De MR heeft nu meer burgemeesters en de PS heeft concurrentie op links van de doorbrekende PTB-PVDA (een unitaire partij). De PS is ‘met de dood in het hart’ in de regering gestapt ‘om erger te voorkomen’. Maar die retoriek schijnt niet echt te pakken. De regering wil graag de kool en de geit sparen, maar dreigt ze daarmee allebei te verliezen. Dus wil de PS garen spinnen uit de Franstalige angst voor de N-VA. Met een perverse logica: als de N-VA wint, maar liefst niet te fors, en de PS blijft status-quo of wint, dan kunnen de Waalse socialisten opnieuw de leidende partij zijn in de Belgische politiek en het Belgische status-quo bestendigen. Zoals De Wever zei in De Zevende Dag (20/01): hun Belgisch patriottisme is fake, ze zijn geïnteresseerd in geld en in Brussel en willen er zo lang mogelijk zoveel mogelijk uithalen.

Pineut

Aan Vlaamse kant zijn de traditionele partijen de pineut van de PS-strategie. Zij zitten mee in de regering en de PS-kritiek lijkt ook altijd een beetje van hen te komen: ze zitten toch samen in de regering? Ze slagen er voorlopig ook niet in om inhoudelijke antwoorden te geven op de argumenten van De Wever. En trekken zich verkrampt terug op hun kernboodschap. Om er dan achter te komen dat ze ‘geen wervend verhaal meer hebben’. Zo gaat dat als je bang bent van je eigen schaduw.
De meest verstandige praat kwam nog van Vlaams Belang-voorzitter Annemans. Die zei onomwonden dat hij niet bezig was met de N-VA. Hij wil zijn eigen verhaal vertellen. Het zal nodig zijn. Als de N-VA incontournable wil zijn, zal ze een goede prestatie van het Vlaams Belang nodig hebben. Het zijn dus (volgens sommigen eindelijk) objectieve bontgenoten. Ze zijn waarschijnlijk nodig in een Vlaams Parlement dat het verschil moet maken. Want het zal vanuit dat Parlement moeten gebeuren. In het federaal parlement is enkel een meerderheid nodig, niet aan Vlaamse kant, dat heeft deze regering al achter zich gelaten. Eens dat baken verzet, speelt het niet meer mee. Neen, in 2014 gaat het om het Vlaams Parlement. Dat zal zijn momentum moeten grijpen om te zeggen dat Vlaanderen op deze manier niet verder wil. Hendrik Vuye gaf op de nieuwjaarsreceptie van de VVB (19/01) duidelijk de richting aan (een verslag is te lezen op onze webstek, www.doorbraak.be/nl/node/23040). Grote veranderingen, paradigmaveranderingen zoals De Wever dat graag noemt, komen er vaak buiten de grondwet om, maar ze drukken wel de wil uit van het volk en worden zo gelegitimeerd. Dat is de inzet van 2014: dat Vlaanderen een vuist maakt en op tafel klopt: zo niet langer.

Argumenten pro Belgica

Vroeg of laat zijn de argumenten voor België op. In het eerder aangehaalde interview met Charles Michel in De Standaard geeft hij zijn argumenten pro Belgica: ‘separatisme zou leiden tot meer armoede voor iedereen. […] ten tweede een splitsing van het land, dat betekent een splitsing van de schuld. Dat zou ons allemaal een pak geld kosten. Ten derde: Vlaanderen zal meer problemen hebben om zijn pensioenen te betalen.’ Als een toppoliticus het met dergelijke argumenten inhoudelijk denkt te halen … dit is populistische bangmakerij. Doorbraak neemt de handschoen op om dergelijke argumenten te weerleggen. Graag welkom daarvoor bij doorbraak.be en Doorbraak.