Vivaldi blijft een gevaar voor uw portemonnee

Menig Vlaming verslikte zich afgelopen maandag in de koffie toen de federale minister van Economie en Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) geflankeerd door zijn partijvoorzitter een koopkrachtplan namens zijn partij voorstelde. De peilingen waarbij ze de hete adem van het communistische PTB in de nek voelen maken de Waalse socialisten beslist nerveus.

Op zich komt dit niet uit de lucht vallen: de zenuwachtigheid voor de volgende verkiezingen neemt toe in de Wetstraat, waardoor steeds meer regeringspartijen zich – nog meer dan anders – eigengereid zullen gedragen.

Negationistische houding van Vivaldi

Na de coronapandemie kende de economie opnieuw een herstel. Dit jaagde de prijzen voor energie en daarna de winkelkar aanzienlijk de lucht in. Al van meet af aan legde ik hierover diezelfde minister van Economie het vuur aan de schenen om de nodige maatregelen te nemen. Wat volgde, was een maandenlange negationistische houding van de Vivaldi-regering. Door de problemen te ontkennen, hoefden ze ook niets te ondernemen.

Nochtans groeide het probleem uit tot een catastrofe voor vele gezinnen. Immers, door het verlies aan koopkracht zien veel gezinnen zich genoodzaakt om te bezuinigen. Niet enkel op kleding of vakantie, maar zelfs op de wekelijkse boodschappen. Het gaat daarbij niet alleen om mensen uit de laagste inkomensklasse, maar ook om bijna de helft van de middenklasse. Zij grijpen immers naast de financiële steun van het sociaal tarief. En ook hun loonindexering vangt de prijsstijgingen slechts gedeeltelijk en met vertraging op.

Als gevolg moeten heel wat mensen noodgedwongen het eigen spaarpotje aanspreken. Maar daar kunnen ze slechts een beperkte tijd mee overbruggen en dat spaargeld is ook minder waard geworden door de inflatie. Het is voor velen bang afwachten hoe ze de winter, met traditioneel hoge energierekeningen, zullen doorkomen.

Regering ziet bomen door het bos niet

De regering slaagt er tot op heden niet in om de problemen doeltreffend aan te pakken. De korf aan goederen, waarnaar wordt gekeken voor de loonindex, bevat bijvoorbeeld geen brandstoffen. Maar de ingevoerde accijnsverlaging op brandstoffen aan de pomp werd quasi onmiddellijk ingehaald door nieuwe prijsstijgingen, zodat het effect ervan nagenoeg verwaarloosbaar was.

Die accijnsverlaging was overigens bijzonder pover. Want de regering kon veel meer doen om tot het Europese minimum te geraken. Hun onmacht hebben ze dan maar afgeschoven op de schouders van een expertengroep die, naar analogie met de expertengroep voor corona, het koopkrachtprobleem zal onderzoeken om daarna concrete maatregelen voor te stellen. Zo’n expertengroep is niet meer dan een schaamlapje om de onenigheid binnen de regering te maskeren. Want ook over koopkrachtmaatregelen raakt men het maar niet eens.

Expertengroep

De federale minister van Economie en Werk van deze regering, Pierre-Yves Dermagne (PS), was erbij om de groep te lanceren. Maar dat diezelfde minister amper enkele weken later naast zijn partijvoorzitter Paul Magnette zat toen die een eigen koopkrachtplan kwam voorstellen doet toch wel de wenkbrauwen fronsen.

Deze oproep van de PS-voorzitter toont vooral aan dat elke samenhang binnen paars-groen weg is. PS doorkruist de planning van de expertengroep door zelf voorstellen te doen. Het heeft uiteraard geen zin dat de Waalse socialisten een plan lanceren wanneer de expertengroep nog een eigen plan naar voren moet schuiven. De Eerste Minister was er wellicht ook niet van op de hoogte dat een minister van zijn regering solo slim ging spelen.

PS-plan

Wanneer je in dat plan duikt, kan je alleen maar vaststellen dat er niets nieuws te vinden valt. Het bevat geen enkele maatregel om de honderdduizenden werklozen in Franstalig België aan het werk te krijgen, het is dan ook een PS-plan. Het zijn de gekende eisen zoals onder andere een mazoutpremie, want de Walen verwarmen nog hoofdzakelijk op die manier. En een vermogenstaks, die ook weer eens de zoveelste nieuwe belasting zou zijn, terwijl we hier al koploper zijn inzake belastingen.

Het is altijd hetzelfde in dit land dat blijkbaar gekenmerkt wordt door een grijpgrage hand die altijd maar meer belastingen uit de zakken van de bevolking graait, terwijl ze diezelfde hand niet in eigen boezem steekt om te besparen op onnuttige uitgaven. We hebben dus geen nood aan meer belastingen, maar juist minder belastingen. Als de regering meer inkomsten nodig heeft, zou ze dus beter zelf besparen op allerlei nutteloze overheidsuitgaven waar de mensen hier niets aan hebben.

Besparen

We kunnen besparen op overbodige staatssecretarissen, pompeuze treinstations in Luik en Bergen, de Senaat, … Door jarenlang cadeaus uit te delen, is er nu geen buffer om nieuwe maatregelen te financieren. Nergens zijn de overheidsuitgaven zo groot als in België. Onze inflatie is hoger dan elders terwijl de economische groei bij de laagste hoort. Om nog maar te zwijgen van de dieprode begrotingscijfers.

Om meer koopkracht te bewerkstelligen, kunnen heel wat belastingen verlaagd worden. Zeker die op basisgoederen. We moeten daarom blijven pleiten voor lagere BTW en accijnzen op brandstof en energie. Die moeten permanent verlaagd worden. Niet alleen maar tot september wanneer de winter nog moet komen. Ook de loonbelasting moet worden hervormd. Door de belastingvrije som te verhogen tot het leefloon, zal het nettoloon een stuk hoger zijn. De beste manier om de mensen vooruit te helpen is immers ervoor te zorgen dat iedereen toegang krijgt tot een geschikte job en daarbij niet kapot belast wordt.

Als Vivaldi wil dat mensen hun facturen nog kunnen betalen en een job hebben in de toekomst, zullen ze het over een andere boeg moeten gooien. Als bedrijven niet meer rendabel zijn omdat de hoge productiekosten ertoe leiden dat ze hun product niet meer verkocht krijgen en er noodgedwongen mee ophouden, dan komen er ook jobs in gevaar.  Niemand heeft baat bij een leger werklozen en een economisch kerkhof.