Vivaldi is Verhofstadt 2.0

Met het aantreden van premier Alexander De Croo (Open Vld) doemen de aloude paarse demonen van de regeringen Verhofstadt weer op. Kritische waarnemers maken gewag van een paars déjà vu-gevoel. Een aantal parallellen zijn op zijn zachtst gezegd verontrustend.

Kernuitstap als pasmunt voor premierschap

Voor het eerst in zeventien jaar treden de groenen opnieuw toe tot een federale regering. Ze waren er ook bij in de regering Verhofstadt I (1999-2003), toen die voor het eerst besliste de kerncentrales te gaan sluiten. Verhofstadt haalde destijds zijn eerste premierschap binnen door aan de groenen die kernuitstap te beloven. Kersvers premier De Croo bewees bij de voorstelling van het regeerakkoord in het parlement duidelijk lippendienst aan die kernuitstap.

De Croo is bereid gevonden om voor het hoogste politieke ambt de betaalbaarheid en bevoorradingszekerheid van onze energievoorziening op het spel te zetten. Premier Alexander De Croo realiseerde niet alleen de droom van vader Herman, maar ook een nachtmerrie voor Vlaanderen. Egbert Lachaert vond de kernuitstap nochtans geen goed idee. Niet de groenen, maar de liberalen hebben op dat punt hun programma ritueel verbrand.

Rood-groene val

De regering-Verhofstadt I brak met de saneringen van de regeringen Dehaene en startte met het opdrijven van de uitgaven. Ook in het nieuwe regeerakkoord liggen al heel wat uitgaven vast, maar de financiering ervan wordt doorgeschoven naar de toekomst. De liberalen en de christendemocraten zijn met open ogen in de linkse uitgavenval getrapt.

De roodgroene miljardenfactuur wordt steeds duidelijker, maar hoeveel nieuwe belastingen en schulden er worden gemaakt, blijft een raadsel. Ook de broodnodige hervormingen die deze facturen moeten helpen betalen, ontbreken of zijn onduidelijk. In een regering met zeven partijen en vier ideologieën dreigen deze broodnodige hervormingen te verzanden in discussies, uitstel en dus afstel.

Nieuwe belastingen

Sinds Verhofstadt maken de liberalen al ruim 20 jaar deel uit van eender welke regering in dit land. Reeds 20 jaar beloven de liberalen geen nieuwe belastingen. De belastingdruk en het overheidsbeslag zijn echter alleen maar gestegen. Tijdens de onderhandelingen hoorden we opnieuw bijna dagelijks de belofte dat er geen nieuwe belastingen zouden komen. Maar ook nu gaat het om een zoveelste gebroken belofte. In de formatienota staat de volgende zin: ‘Er worden geen nieuwe belastingen ingevoerd, behalve in het kader van de budgettaire discussie’. Het is alsof een drankverslaafde zou zeggen: ‘Ik drink geen pintjes meer, tenzij er een feestje is, natuurlijk’.

Nieuwe belastingen zijn niet alleen mogelijk bij een begrotingsdiscussie, ze zullen ook noodzakelijk zijn door de putten van de Zweedse regering en de hoge kostprijs van het nieuwe Vivaldi-beleid. Paarsgroen zal bij elke begrotingsopmaak en bij elke begrotingscontrole op zoek moeten gaan naar nieuwe belastingen. Het regeerakkoord bepaalt dat minstens een derde van de middelen zal komen uit inkomsten. En elke Vivaldi-belasting zal vooral een belasting op de Vlaming worden. Wie nieuwe belastingen invoert, weet dat een overwicht in Vlaanderen zal worden gezocht.

Vooral spaarders, werkenden en zelfstandigen getroffen

Er komt ook zo goed als zeker een extra belasting op vermogen. Het regeerakkoord voorziet in wat heet een ‘bijdrage van die personen die de grootste draagkracht hebben’. We weten natuurlijk allemaal wie die personen zijn. De spaarders, vooral in Vlaanderen, die een appeltje voor de dorst hebben weggezet. Of de zelfstandigen, vooral in Vlaanderen, die een vermogen hebben opgebouwd om hun veel te lage pensioen te compenseren. Opmerkelijk, in eerdere versies van het regeerakkoord werd het woord ‘vermogen’ nog in plaats van ‘draagkracht’ gebruikt. Louter een woordenstrijd. België kent reeds heel wat versnipperde vermogensbelastingen en behoort vandaag al tot de landen met de hoogste ontvangsten uit vermogen in Europa. En daar wil deze regering dus nog een schepje bovenop doen.

Ook de zogenaamde alternatieve verloningsvormen (bedrijfswagens en andere extralegale voordelen), een manier om te ontsnappen aan de moordende loonkosten in dit land, wil de nieuwe regering afbouwen. En ook dat treft de werkenden en zelfstandigen, vooral in Vlaanderen. De Vlamingen zullen het Vivaldi-gelag betalen, zoveel is duidelijk.

Paarsgroen begrotingstrucs

Tijdens het eerste Kamerdebat ontspon zich een eerste levendige discussie tussen een spottende premier Alexander De Croo (Open Vld) en kritische Kamerleden over de bedragen in de begrotingstabel. Een slordig A4’tje dat vooral voor verwarring zorgt, niet in het minst op de regeringsbanken zelf. De begroting werd op één nacht tijd afgeklopt en de te verwachten kater kwam achteraf. Deze nieuwe paarsgroene regering dreigt dan ook dezelfde nefaste budgettaire goocheltrucs te gebruiken als het paarsgroene Verhofstadt-kabinet. Met ‘diversen’ — eenmalige maatregelen en het zichzelf rijk rekenen aan fraudebestrijding — wordt het steeds groter wordend gat in de begroting dichtgereden. Verschillende economen wijzen er ondertussen op dat de premier De Croo de begrotingstabel verkeerd interpreteerde. Het ontlokte Trends-redacteur Alain Mouton de uitspraak op Twitter: ‘Dat is budgettair gesjoemel. Een paars déjà vu-gevoel.’

Waalse Begroting

Na twintig jaar knoopt de nieuwe regering opnieuw aan bij de traditie van de eerste regering-Verhofstadt, die de budgettaire ontsporing inluidde. Want het is natuurlijk makkelijker om een akkoord te vinden tussen zeven partijen als de uitgaven worden opgedreven en de discussie rond inkomsten wordt vooruitgeschoven. Er worden geen buffers aangelegd voor toekomstige crisissen en die komen er onvermijdelijk. En uiteindelijk komt ook de betaalbaarheid van de pensioenen onder druk te staan. België heeft niet alleen de meest linkse regering ooit, maar nu ook officieel een Waalse begroting. De formatienota bestaat uit tientallen bladzijden uitgaven tegenover één mager hoofdstuk over de begroting. Een lege doos, even leeg als het zilverfonds opgericht door de regering-Verhofstadt I met Frank Vandenbroucke als toenmalig verantwoordelijk minister voor Pensioenen. ‘He’s back, bitches.’

‘De begrotingsplannen van deze regering zijn onverantwoord ten opzichte van onze kinderen en kleinkinderen en brengen ons regelrecht naar de kolom van de zwakke schuldzieke landen’, het zijn niet de woorden van de Vlaamse oppositie, maar wel van Hendrik Bogaert (CD&V) in zijn afkeurende stemverklaring over het regeerakkoord. Yves Leterme zei in 2007 over de regering Verhofstadt: ‘wie gelooft die mensen nog?‘ Maar blijkbaar gelooft toch nog 73,9 procent van de CD&V-leden in paars.

Geen woord over lastenverlaging

Guy Verhofstadt, januari 2008: ‘Er is geen geld. De federale regering heeft nauwelijks geld voor een lastenverlaging en koopkrachtmaatregelen.’ Verhofstadt wist natuurlijk waarover hij sprak, want hij en zijn minister van Begroting Johan Vande Lanotte (sp.a) zorgden er eigenhandig voor dat er geen geld meer was. De situatie is er vandaag alleen maar slechter op geworden. Een regeerakkoord is dan ook niet zozeer interessant voor wat erin staat, maar vooral voor hetgeen er niet in staat.

In het regeerakkoord vinden we geen woord over lastenverlagingen. Helemaal niets. België heeft bijna het hoogste overheidsbeslag en de hoogste belastingen van de wereld en toch is de kas leeg. De Belgische staat leeft boven zijn stand en dat zal met deze linkse en anti-Vlaamse coalitie niet veranderen, wel integendeel. We betalen samen te veel belastingen omdat de Vlamingen ook de facturen van de massamigratie, het Belgische politieke systeem, de spilzieke Europese instellingen en de transfers richting bodemloze Waalse putten moeten betalen. Minder belastingen betalen, kan natuurlijk alleen maar door resoluut voor meer Vlaanderen te kiezen. Vlaamse frontvorming is dan ook noodzakelijk om deze paarsgroene as te breken in het belang van alle Vlamingen die werken, sparen en ondernemen.