Vlaams Belang is de kracht van verandering geworden

Van alle partijen moet Open Vld de meest opportunistische en de minst betrouwbare zijn. Toevallig is dat niet, natuurlijk. Ze vloeit voort uit het liberaal mens- en wereldbeeld waarbij het individu naar persoonlijke winstmaximalisatie streeft. Ongeacht wat voor dat individu kwam, wat achter dat individu komt, of de gemeenschap waarin dat individu nu ageert.

Dat kwam ten volle tot uiting bij de fabricatie van de Vivaldi-regering. Gwendolyn Rutten werd eerst door Egbert Lachaert afgeschoten omdat zij een regering wou vormen zonder Vlaamse meerderheid. Om vervolgens, eenmaal hij in de plaats van Rutten voorzitter was geworden van Open Vld, diezelfde Vivaldi-regering in de steigers te zetten. Uiteraard om het land te redden en de bevolking te beschermen tegen COVID-19. Dat Alexander De Croo, als lid van de zevende partij in dit land, premier kon worden, was natuurlijk niet meer dan iets wat hun als het ware overkwam, terwijl ze zich opofferden voor het algemeen belang.

De paarsgroene puinhopen

Het was echter niet de eerste keer dat de coronacrisis geïnstrumentaliseerd werd om het resultaat van de verkiezingen te kunnen negeren. Ook de regering-Wilmès was een fraai kunstje van liberaal opportunisme. Niemand had in Vlaanderen ooit van Sophie Wilmès gehoord. Ze kreeg amper 16.180 voorkeurstemmen bij de verkiezingen. Maar ze werd wel premier van een Belgische regering met volheid van bevoegdheid. Het gestuntel van haar regering — denk aan de mondmaskersaga en de beschamende persconferenties — was natuurlijk het logisch gevolg.

Dat is met Vivaldi niet veranderd, maar onwaarschijnlijk zelfs nog overtroffen inzake het coronabeleid. De ganse wereld, de eigen bevolking incluis, stond met open mond te gapen naar dat eigenaardig Belgische beleid waar idiote maatregelen met een sardonisch genoegen werden afgekondigd. Maatregelen zoals ‘de bubbel van vier’, om de beurt naar het toilet bij eindejaarsfeesten in de tuin, en andere onwetenschappelijke absurditeiten.

In plaats van falend beleid bij te sturen, versterkt de regering doelbewust de polarisatie in de samenleving zodat burgers naar elkaar wijzen, in plaats van naar de politiek verantwoordelijken. Bovendien schakelt men steevast een versnelling hoger met steeds extremistischere maatregelen zoals de CST-regels, mondmaskers op school, ontslag van zorgpersoneel en zo verder. Angst is de enige methode die ze nog hebben om een voldoende groot deel van de bevolking in het gelid te laten lopen. Angst voor de kiezer is het enige bindmiddel dat deze Vivaldi-junta nog bijeenhoudt.

De klok tikt verder richting 2024

Vooralsnog hebben ze de macht nog niet om verkiezingen helemaal af te schaffen, hoewel het systeem al erg zijn best gedaan heeft door slechts om de vijf jaar de kiezer nog aan het woord te laten. De klok tikt dus onvermijdelijk verder naar 2024. We zijn de helft van deze legislatuur voorbij. De peilingen geven een indicatie van welke richting dat zal uitgaan. Vaak wordt gefocust op minuscule verschuivingen tussen peilingen, die vaak binnen de statistische foutenmarge plaatsvinden. Dan leren die peilingen ons niets. Als we ze op een andere manier benaderen, kunnen we wel zinvolle lessen trekken.

Nemen we de gemiddelde scores van alle twaalf peilingen sinds 2019, dan is er één grote winnaar. Het Vlaams Belang is in elke peiling afzonderlijk, gemiddeld over alle peilingen de grootste partij. Zij krijgt meer dan een kwart van de kiezers achter zich: een groei boven de statistische foutenmarge. Daarnaast zijn er twee duidelijke verliezers. Zowel N-VA als CD&V verliezen in bijna elke peiling boven de statistische foutenmarge. Zij staan gemiddeld respectievelijk op 21,2% en 11,5%.

N-VA is duidelijk over zijn top heen. Wie met een derde van de kiezers geen kracht van verandering kon tonen, zal dat met veel minder kiezers ook niet kunnen doen. CD&V beweert een zodanige volkspartij te zijn die dicht bij de mensen staat dat ze amper nog boven de 10% uitkomt. Beide partijen hebben fundamenteel een geloofwaardigheidsprobleem.

Open Vld zakt in elke peiling en komt gemiddeld op 11,2% uit. De Croo weet zelf al dat hij best begint te solliciteren voor een functie bij een internationale instelling. Hoewel gehypet door alle bevriende media, is er van een King Connah-effect nauwelijks sprake. Gemiddeld 11,7% is een zuchtje ‘vooruit’. PVDA wint systematisch binnen de foutenmarge met 7,7% gemiddeld. Groen verliest systematisch binnen de foutenmarge met 9,3%. De strijd op links ligt nog wagenwijd open.

Wat zijn de electorale trends?

Peilingen zijn natuurlijk maar peilingen. Maar de trends in onze politiek zijn overduidelijk en dus kunnen we uit geaggregeerde peilingen wel degelijk een voorspelling maken voor de toekomst. Links in Vlaanderen haalt sinds 1918 gezamenlijk 25-30% van de stemmen. Het gemiddeld resultaat is groei boven de statistische foutenmarge met 28.8% relevant. Maar een kanttekening moet gemaakt worden. Links wordt systematisch overgewaardeerd in peilingen. Bijvoorbeeld, in alle peilingen 2014-2019 haalde links gemiddeld 29.6%, om uiteindelijk op amper 25.5% te landen, buiten de statistische foutenmarge. De peilingbureaus zaten er dus grondig naast.

De traditionele partijen (socialisten, christendemocraten en liberalen) zijn van bij de verkiezingen van 1949, waar ze 90% van de Vlaamse stemmen verzamelden, naar 38,5% gezakt bij de laatste verkiezingen. Dat zakt boven de statistische foutenmarge nog verder naar 34%.

Bovendien is het verlies hier volledig en buiten de foutenmarge toe te schrijven aan Open Vld en in het bijzonder aan CD&V. Wat doet die partij in de paarsgroene Vivaldi-regering? Waar zijn al die kiezers dan naartoe? Naar Vlaamse en rechtse partijen. Het ‘Vlaams Front’ haalde bij de verkiezingen van 1949 een percentage achter de komma, bij de laatste verkiezingen 43.3% en in de peilingen staan we op winst met 47%, goed op weg naar de absolute meerderheid.

Meer van hetzelfde

Bart De Wever noemde de vorige Zweedse regering zijn droomcoalitie, maar van verandering kwam helemaal niets in huis. Dat komt omdat België geen verandering verdraagt, maar je meetrekt in het moeras van immobilisme totdat je er deel van begint uit te maken. En totdat je Vlamingen ervan begint te overtuigen dat dat het beste is wat ze verdienen en mogen verwachten.

Als het argument van N-VA tegen Vivaldi de afwezigheid van een Vlaamse meerderheid is, kunnen we De Wever al geruststellen. Zijn Zweedse droomcoalitie haalt gemiddeld in alle peilingen precies een even kleine minderheid als Vivaldi: 43.8%. Geen Vlaamse meerderheid dus.

Uit de these en de antithese volgt de synthese. Als de oppositie van het Vlaams Belang onvoldoende werd geacht, dan bracht de N-VA met het Belgisch besturen ook niets op. Als de Zweedse coalitie werd weggestemd, dan wordt de Vivaldi-junta ook weggestemd. Alles is al geprobeerd. Niets werkt. We krijgen gewoon steeds meer van hetzelfde omdat de politieke elite niet luistert naar de kiezer.

Nil volentibus arduum? Forza Flandria!

Er is echter iets anders dat de Vlaming wil. En dat is een brede coalitie tussen Vlaamse en rechtse krachten in Vlaanderen die vanuit hun diversiteit toch menen dat er veel meer is dat ons bindt dan wat ons scheidt. En dat kan niet als ze het Vlaams Belang blijven uitsluiten. Want de Vlaming begrijpt dat onze partij, hoe groot of hoe klein ze ook is, altijd nodig is om het systeem van Belgisch immobilisme open te breken. Wij zijn de peper en het zout dat de andere partijen zo inwisselbaar maakt. Een zo groot mogelijk Vlaams Belang is de beste garantie om de Vlaming eindelijk terug te geven waar we al zo lang naar verlangen en voor stemmen.

Ook wie het niet helemaal eens is met het Vlaams Belang, maakt daarom de stap naar onze partij. Het Vlaams Belang is de kracht van verandering geworden. Hoe langer de partijhoofdkwartieren van N-VA en CD&V hun kiezers blijven negeren, hoe sterker die beweging zal worden. De Vlamingen zullen hen de electorale prijs doen betalen voor de factuur van het Belgisch wanbeleid. Dat zal N-VA nog verder in het Belgisch moeras doen zinken en CD&V nog verder naar de irrelevantie doen afglijden. Want als we als Vlaamse burgers de macht niet meer hebben om een nationaal-conservatieve voorkeursregering aan de macht te helpen via het stemhokje, dan hebben we wel nog altijd de macht iedereen electoraal af te straffen die weigert naar de basis te luisteren.

Op naar 2024. Dan is het aan ons.